Ο Χάρης Μπασκόζος εκθέτει ένα σύνολο έργου στην κεντρική αίθουσα της ΑΣΚΤ, μέχρι την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου. Η εγκατάσταση αποτελείται από ένα δάσος και ανάμεσα γλυπτά από σίδερο, και πρόσωπα από μικτά υλικά.
Ο Χάρης Μπασκόζος εξηγεί το σκεπτικό αυτής της γλυπτής πρότασής του.
1.Το δάσος μου (τα ξύλα , τα δέντρα)
Βλέποντας τους κομμένους και μάταια παρατημένους κορμούς δέντρων αρχικά τους κοιτούσα σαν κάτι πολύτιμο που θα ήμουν τυχερός αν μου το δώσουν, έτσι, αρχικά έκανα μια σύνθεση με αυτούς και γρήγορα τους ξέστησα , μαρκάροντας τους για να μην τους δεσμεύσω, μετά κατάλαβα ότι αυτοί οι κορμοί είναι παρατημένοι, και κανείς δεν ασχολείται μαζί τους, οπότε μάλλον ότι ήταν δίκαιο το αίτημα μου να ασχοληθώ εγώ με αυτούς.
Λοιπόν εμένα με απασχόλησε η αντίστροφη διαδικασία, πως, με ποιό σύστημα, οι κομμένοι κορμοί, ή πρώην δέντρα, θα ξαναγίνουν ζωντανοί, θα ξαναγίνουν δέντρα. Ανακάλυψα το σύστημα αυτό κάνοντας ανασυνθέσεις δέντρων.
Μια μέρα έκανα μια σύνθεση και μετά ενθουσιάστηκα, νόμιζα πως αυτό που έφτιαξα ήταν κάτι ζωντανό, ο κορμός με κοιτούσε.
Για πολλή ώρα κοιτούσα τον κορμό που με κοιτούσε πίσω και δεν μπορούσα να φύγω από το εργαστήριο, στο τέλος έκλεισα την πόρτα αλλά ακόμα και τώρα σκέφτομαι αυτόν τον κορμό που ζεί. Με τη σκέψη αυτή δημιούργησα ένα δάσος γύρω από αυτόν τον κορμό και έτσι αυτός «χάθηκε» μέσα στο δάσος. Έτσι χάνεται μερικές φορές και η πιστή μου για αυτή μου την ιδέα, γι αυτό που έκανα. «Το δικό μου δάσος» «My forest» μένει μόνο μέσα στην σκέψη μου. Θα είμαι ο μόνος μάρτυρας ότι αυτό υπήρξε, τι θα απογίνει αυτό το δάσος, σε ποιον θα πω για την ιδέα μου αφού κανείς δεν φαίνεται να ασχολείται , όπως κανείς δεν ασχολείται και με τους κομμένους κορμούς των πρώην δέντρων, κανείς δεν ασχολείται μάλλον με τα δέντρα, παραμόνο με τα ξύλα. Το ότι πιστεύω ότι κάθε δέντρο έχει πρόσωπο , είναι άξιο σεβασμού, σε ποιόν να το πω και να μην με πει τρελό.
2.Τα σίδερα, τα παλιοσίδερα
ΤΑ ΣΙΔΕΡΑ, δεν είναι πρώην ζωντανός οργανισμός όπως τα δέντρα. Όμως προέρχονται από την γη. Όπως και τα ξύλα τελευταία άρχισέ να με γοητεύει το μέταλο όταν κόβεται. Από εδώ και πέρα κάθε παλιοσίδερο είναι μια ανακάλυψη για εμένα. Βρήκα το τρόπο που τόσα χρόνια έψαχνα στο να το κάνω γλυπτό. Να το καίω μέσω του τόξου του πλάσματος (plasma arc).
“Όσο πιο σκουριασμένο και παλιό , τόσο το καλύτερο. Θέλω να δίνω χαρακτήρα στις λαμαρίνες. Να μετατρέπω τα cd player σε πρόσωπα και να τα χαρίζω. Να βγάζω τα συναισθήματα μου πάνω στη λαμαρίνα. Να καίω την λαμαρίνα. Να αλλάζω μορφή σε αυτό το άθραυστο πράγμα”
Μέσω αυτής της ανακάλυψης , δηλαδή του κοψίματος του μετάλλου με το τόξο πλάσματος, ξαναεμφανίστηκε ο χαμένος μου ορμητήρας για την επεξεργασία μετάλλου. Ήμουν άσχετος στην ηλεκτροκόλληση αλλά τώρα είδα ότι είναι πολυ ιδιαίτερο πράγμα το λιώσιμο του μετάλλου. Είναι μια χαμένη απόλαυση που ηρεμεί το πνεύμα είναι από τις λίγες πρωτόλυες απολαύσεις που είναι φυτεμένες στην ανθρώπινη φύση.
Οι πίνακες είναι η προέλευση όλων αυτών των μορφών ,η ανάγκη μου να χαράζω και να κάνω γραμμές, βασικά η σύνθεση γραμμών παράγει χώρo οι μορφές γίνονται σίδερα. Ξανά ανακάλυψα ότι ο καημός μου είναι να κάνω το πλέγμα κάτω με μέταλλο, να υπάρχει το σχέδιο στο χώρο, αυτή τη φορά αυτό είναι το αληθινό στοίχημα, η σκέψη μου λειτουργεί με τη μορφή συνδέσεων, όταν συνδέονται πράγματα αισθάνομαι χαρούμενος και ελεύθερος ενώ αν είναι σκόρπια στο χώρο κάτι λείπει.
- Οι φάτσες
Μου αρέσει να φτιάχνω τεράστιες απελπισμένες φάτσες με δόντια στόμα και γλώσσα και μάτι, αρχίζω από το μάτι. συνήθως δεν έχω ποτέ σκοπό να κάνω μια καρικατούρα, αλλά να δημιουργήσω ένα συναίσθημα. Αυτή η φάτσα είναι μια γλώσσα που δείχνει μια ψυχική κατάσταση. Και σήμερα σκέφτηκα να ενώσω τις φάτσες με τα δέντρα, για να δούμε τι θα γίνει. Οι φάτσες προβάλλουν μια εσκεμμένη αμηχανία. Την αμηχανία του τυπικού χαιρετισμού κάποιου γνωστού που δεν θα κάτσετε να μιλήσετε, απλά θα κάνετε ένα νόημα ο ένας στον άλλον. Πόση αμηχανία ξόδεμα για αυτό το γειά της αβεβαιότητας, ακόμα και να αλλάξεις δύο κουβέντες, πάλι έτσι θα ναι ένα αμήχανο Γεια.
4.Μέλι με λάχανο
Πηγή της εμπνεύσεως μου ήταν τα κομμένα δέντρα , οι κομμένοι κορμοί πεταμένοι στο πάτωμα . Ήταν σα κομμάτια που πρέπει να συνδεθούν για να ξαναυπάραξουν. ένα δέντρο, μια απομίμηση δέντρου με υλικά από δέντρο. Έτσι πιστεύω ότι δείχνω το δέος μου για τα δέντρα
Η πηγή ενδιαφέροντος μου γειώθηκε όταν διαπίστωσα ότι το κούμπωμα των δέντρων είναι τα ήδη κομμένα δέντρα που βρίσκω. Αρχίζω να φαντάζομαι πώς θα ήταν αν τα ένωνα και μάλλον αυτό θα κάνω.
“Δέντρα. Άφησε την αγριότητα, αφήνω την αγριότητα, η αγριότητα του δέντρου να μιλήσει εγώ είμαι ένα δέντρο, το δέντρο είναι ένα δέντρο ,Οι διαφορετικοί κορμοί είναι δέντρα, το δέντρο”
Ανακάλυψα ότι κάθε δέντρο έχει ένα πρόσωπο μάτια μύτη στόμα λαιμό μαλλιά . Κάθε κομμένος κορμός είναι κομμάτι ενός συνόλου που κόπηκε, ανασυνθέτω το δέντρο για να γίνει ένας νέος άνθρωπος. Αργότερα ανακάλυψα ότι πολλά πράγματα έχουν μέλη, μάτια, μύτη κεφάλι. Tα βλέπω αρκετές φορές και μου αρέσει, νομίζω έτσι νοηματοδoτώ το κατά τα άλλα δίχως νόημα μέρος.
Θέλω τα πράγματα να συνδέονται και να παράγουν ένα σύστημα που τα δένει με μια σύνδεση 2 μόνων. Θέλω να υπάρχει μια απλότητα που να ηρεμεί, παρατηρώντας ένα φρεσκοκομμένο κορμό ξύλου σε άνοψη τα σχήματα που υπάρχουν σε κάνουν να αισθάνεσαι ωραία η παρατήρηση του φυσικού κορμού είναι ισοδύναμη με την ησυχία.
5.Ο κώδικας
Άρχισα από κάποια σκίτσα. Ο συνδυασμός των γραμμών διήγειρε κάτι στον εγκέφαλο μου καθώς τα έκανα, νομίζω είναι από τα πράγματα που επιτέλους βγάζουν νόημα . Πίσω από αυτά πιστεύω ότι υπάρχει ένας κωδικός που συνεχώς ψάχνω ή αναλύω. Ο κωδικός διευρύνεται παντού περικλείοντας όγκο χώρο σχήμα και συμπληρώνεται με χρώμα που τον περιπλέκει είναι μέρος του.
Μέσω του κωδικού εκφράζονται σε κάτι ανεξήγητο ή και εξηγήσιμο. Ο Ρυθμός του κωδικού είναι ή άνοιξη αυτού που θέλω να πω όταν μπορώ να το πω . Ελπίζω να λύσει προβλήματα και να φτάσει κάπου γιατί δεν κατανοείται με μια απλή ματιά αλλά θέλει διάβασμα όπως το βιβλίο.
Η σύνθεση μέσα στο χώρο από τις μελέτες που έκανα ως αρχιτέκτονας ίσως έπαιξε βασικό ρόλο στην στροφή προς τις γραμμές.Τα θέματα που με απασχολούν αφορούν κυρίως εμένα και την τόσο δύσκολη εξωτερίκευση μου στο υπάρχον αστικό και ανθρώπινο πλαίσιο. Αλλά και αυτό που βλέπω κάτι νιώθω και έχω διαβάσει και καταλάβει.
Όλα αυτά το δάσος είναι η αγωνιώδης προσπάθεια μου να ζωντανεύσω τον κόσμο-πόλις που υπάρχει στην ζωγραφική-αρχιτεκτονική μου να τον φέρω στο φως.
