της Αλεξάνδρας Σαμοθράκη (Λονδίνο-ανταπόκριση)
Η πρώτη δανειστική βιβλιοθήκη του Ηνωμένου Βασιλείου, η Βιβλιοθήκη του Λονδίνου, συμπληρώνει φέτος 180 χρόνια από την ίδρυση της. To 1840, απογοητευμένος από την παντελή ανυπαρξία δυνατότητας δανεισμού βιβλίων, ο Σκωτσέζος συγγραφέας, Thomas Carlyle, δημιουργεί μια επιτροπή που προωθεί την ίδρυση της βιβλιοθήκης- η οποία τελικά επιτυγχάνεται το Μάιο του 1841 στο Pall Mall, σε μια φτηνή τοποθεσία ακριβώς πάνω από χαρτοπαικτική. Ο Carlyle εκλέγεται πρώτος πρόεδρος του ιδρύματος και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πεφωτισμένος, αν μερικά χρόνια αργότερα, το 1849 δεν εξέδιδε ανώνυμα ένα ρατσιστικό παραλήρημα, την Ευκαιριακή Πραγματεία περί του Ζητήματος των Νέγρων, για να επιχειρηματολογήσει υπερ της δουλείας με αποτέλεσμα έκτοτε η Βιβλιοθήκη του Λονδίνου να προσπαθεί επίμονα να διαχωρίσει τις θέσεις της από αυτές του ιδρυτή της.
Ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη της βρίσκονται ο Charles Dickens, ο John Stuart Mill, o αδελφικός φίλος του Δαρβίνου, John Forster, ο μετέπειτα πρωθυπουργός του ΗΒ John Russell, οι εκδότες του Dickens, Chapman και Hall, και ο εικονογράφος του, George Cattermole. Σύντομα ο William Thackeray και ο Δαρβίνος γίνονται μέλη.
Με αφορμή τους εορτασμούς για τη συμπλήρωση 180 ετών από τη ίδρυση της, η Βιβλιοθήκη του Λονδίνου δημοσίευσε τη λίστα των βιβλίων που δανειζόταν ο Δαρβίνος. Κατά την πρώτη του επίσκεψη, το 1945, στις νέες εγκαταστάσεις όπου μεταφέρθηκε (και όπου στεγάζεται μέχρι και σήμερα) η Βιβλιοθήκη του Λονδίνου προτίμησε Shakespeare, William Pitt, Thomas Raffles και ένα βιβλίο με παιδικά τραγουδάκια (υπενθυμίζεται πως είχε 6 παιδιά). Την Πρωτοχρονιά του 1846 δανείστηκε πέντε τόμους για την Ελλάδα και την αρχαία Αίγυπτο, τα ημερολόγια του πρώτου Κόμη του Malmesbury, μια βιογραφία του Thomas More, ένα ταξιδιωκό ημερολόγιο για τη Ν. Αμερική και –φυσικά- ένα βιβλίο φυσικής ιστορίας.
Οι δανειστικές συνήθειες του Δαρβίνου, όπως αποτυπώνονται στα αρχεία της βιβλιοθήκης, εκτός από την ευλαβική του επιμέλεια στην επιστροφή των τίτλων, καταμαρτυρούν τους προβληματισμούς τους και τις αναγνωστικές ανησυχίες του ενώ ξεκίνησε να διατυπώνει σε φίλους του «τη θεωρία των ειδών» του στα μέσα της δεκαετίας του 1840 (θα δημοσίευε την Καταγωγή των Ειδών το 1859). Σε 36 επισκέψεις στη βιβλιοθήκη, εντός 2 ετών, δανείστηκε τουλάχιστον 200 βιβλία που καλύπτουν ένα φάσμα ευρύτατο: από διατριβές του Μονταίν μέχρι τεχνικές παρακολούθησης ελαφιών, από την ιστορία της κατάκτησης του Μεξικό μέχρι βιογραφίες βασιλισσών και ταξιδιωτικούς οδηγούς για την Αυστρία, τη Νέα Ζηλανδία και τις Άλπεις. Από αυτά τα 73 υπάρχουν ακόμη και σήμερα στα ράφια της βιβλιοθήκης.
«Η εξειδίκευση, ή ακόμη και η ιδιοφύια, σε τεχνικούς τομείς, δεν απαιτεί στείρα προσήλωση στον κλάδο του επιστήμονα.» σημειώνουν οι Times. «Όπως γράφει και ο Δαρβίνος «υπάρχει μεγαλείο στη θέωρηση της ζωής μέσα από το πρίσμα της εξέλιξης μέσω της φυσικής επιλογής και της τυχαίας μετάλλαξης». Υπάρχει όμως και αριστοκρατικότητα στο να κάνει κανείς μια επαναστατική ανακάλυψη ενώ απολαμβάνει την οικογενειακή ζωή και διαβάζει ότι τραβάει η ψυχή του.»
