της Μαρίζας Ντεκάστρο
Τι μεγαλύτερη τιμή σε εκδότες να έχουν στον κατάλογό τους συγγραφείς και εικονογράφους βραβευμένους με το Βραβείο Άντερσεν, το Νόμπελ του παιδικού βιβλίου, που απονέμεται για το σύνολο του έργου τους: της Ελβετίδας εικονογράφου Albertine και της Αμερικανίδας συγγραφέως παιδικών και νεανικών βιβλίων Jacqueline Woodson.
Germano Zullo -Albertine, Οι ουρανοξύστες, μτφρ. Χρήστος Μπουλώτης, εκδ. Μέλισσα, 2018.
Το ψηλό και μακρόστενο, σαν πραγματικός ουρανοξύστης, άλμπουμ της Albertine και του συντρόφου της στη ζωή και την τέχνη Germano Zullo είναι από τα βιβλία που υψώνουν τον πήχη: είναι πρωτότυπα στη σύλληψη, πολυεπίπεδα στην ανάγνωσή τους, στην ποιότητα της έκδοσης και κυρίως στην εικονογράφηση που τα κάνει να ξεχωρίζουν καθώς δίνει υπόσταση στις ιστορίες που αφηγούνται. Αυτά τα χαρίσματα διέκρινε η επιτροπή των βραβείων στην τέχνη της Albertine! Με κριτική ματιά, λεπτό χιούμορ, και αφήνοντας αιχμές για τον ανταγωνισμό που διακατέχει τη σύγχρονη κοινωνία, η καλλιτέχνιδα εικονοποιεί στους Ουρανοξύστες, τη μεγαλομανία, τη ματαιοδοξία και τη δύναμη του χρήματος. Ποιος λοιπόν από τους δυο ξερόλες, μεγιστάνες γείτονες θα χτίσει το πιο τεράστιο και φανταχτερό σπίτι; Το αποτέλεσμα του ανηλεούς αγώνα μας καταπλήσσει!
Έγραψε ο Γιάννης Μπασκόζος:
Jacqueline Woodson, Ένα άλλο Μπρούκλιν, μτφρ: Άννα Μαραγκάκη, εκδ. Πόλις.
Τόσο σύντομο, τόσο γλυκό, τόσο όμορφο. Ένα μυθιστόρημα που μέσα σε 152 σελίδες παρουσιάζει με λιτό τρόπο, με μικρές παραγράφους, με γυμνές αφρόντιστες λέξεις, ιστορίες για την σκληρή ενηλικίωση στις φτωχογειτονιές του Μπρούκλιν. Η Τζάκλιν Γούντσον δημιουργεί λογοτεχνία σαν ποίηση. Τέσσερα κορίτσια , η Όγκοστ που είναι και η αφηγήτρια, η Σύλβια – η μόνη λευκή, η Άντζελα με τα βαθιά μυστικά και η Τζίτζι που θέλει να γίνει χορεύτρια ζουν την παιδική τους ηλικία ως πατρίδα – όπως λέμε συχνά. Η Όγκοστ μεγάλη πια καταγράφει τις αναμνήσεις που δένονταν γύρω από την φιλία της παρέας. Τα παιδικά ανολοκλήρωτα όνειρα, οι απορίες, τα πρώτα σκιρτήματα, οι μικροί έρωτες και οι προδοσίες. Έχουν ορκιστεί να μείνουν για πάντα μαζί. Αλλά – όπως όλοι ξέρουμε – η ενηλικίωση ωριμάζει πάνω στα θραύσματα και τις αυταπάτες της παιδικής ηλικίας. Η μοίρα των φτωχών παιδιών του Μπρούκλιν που ζουν λίγο πιο πάνω από τα όρια της μοίρας των σκελετωμένων παιδιών της Μπιάφρα είναι δυσοίωνη. Κάποια κορίτσια θα χαθούν, λίγα θα επιβιώσουν. Ο χώρος, το Μπρούκλιν, είναι απάνθρωπος, εκμαυλίζει και αυτούς με τις καλύτερες προθέσεις, η αντίσταση της παρέας θα κρατήσει όσο παραμένουν παιδιά. Μόλις θα μπουν στην εφηβεία οι δρόμοι τους θα αρχίσουν να χωρίζουν, οι πρώτοι πόνοι είναι και οι πιο δυνατοί. Τραυματισμένες ψυχές, συνήθως με την απουσία της μητέρας, με τον πατέρα έρμαιο στις θρησκευτικές ουτοπίες του Ισλάμ, με τον περίγυρο ασφυκτικά πιεστικό θα κληθούν να πάρουν δύσκολες αποφάσεις. Η αφηγήτρια , μεγάλη πια, νιώθει ότι σε κείνες τις φτωχογειτονιές, σε αυτά τα κορίτσια που δεν θέλει και δεν θα ξαναδεί, πέρασε τα πιο ωραία της χρόνια κι ας είχαν με σφοδρότητα τσακιστεί πάνω στο τέλος της παιδικής ηλικίας.
