Σταγών εν τω ωκεανώ;

1
187

       Του Βαγγέλη Χατζηβασιλείου.

Στα χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου της Φρανκφούρτης και στα εκατοντάδες περίπτερα (εθνικά και μεγάλων εκδοτών) μπορούσε φέτος να συναντήσει κανείς τα πάντα: από εκδόσεις τελευταίας κοπής, λογοτεχνικούς ατζέντηδες και καινούργια ψηφιακά μέσα για την ανάγνωση μέχρι συζητήσεις με συγγραφείς από κάθε γωνιά του κόσμου, εκδοτικές συμφωνίες εν εξελίξει, θεματικά αφιερώματα και εικαστικές δημιουργίες. Βρέθηκα για πρώτη φορά στην πολυάνθρωπη έκθεση, ως απεσταλμένος του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων, κι έμεινα εντυπωσιασμένος (όσο κι αν ήξερα διάφορα από τις διηγήσεις φίλων, αλλά και από τα ρεπορτάζ του διεθνούς και του ελληνικού Τύπου) όχι τόσο με την πανσπερμία φυλών και γλωσσών όσο με αυτή την τεράστια χοάνη στο εσωτερικό της οποίας είναι έτοιμα να χωρέσουν τα πάντα:  σημαντικά και ασήμαντα, ουσιώδη και επουσιώδη, μικρά και μεγάλα. Και μια και ο λόγος περί μικρών και μεγάλων, η πρώτη αίσθηση που είχα περιδιαβάζοντας ανάμεσα στα περίπτερα ή περπατώντας πάνω στους ατέλειωτους κυλιόμενους διαδρόμους, ήταν, οφείλω να το ομολογήσω, μια αίσθηση συντριβής. Τι θέση μπορεί να καταλάβει η μικρά και άπορος Ελλάς μέσα σ’ ένα τέτοιο μεγαθήριο; Τι μπορεί να διεκδικήσει περισσότερο από το να είναι μια σταγών εν τω ωκεανώ;

Η κατανομή των εθνών στους χώρους του εκθεσιακού βασιλείου που διοργανώνει τη μεγαλοπρεπέστερη εκδοτική συνάντηση της υδρογείου είναι, κακά τα ψέματα, αντίστοιχη της πολιτικής, της οικονομικής και της πολιτισμικής ισχύος επί τη βάσει της οποίας καταχωρούνται δυνατοί και αδύνατοι στον παγκόσμιο χάρτη. Οι Αγγλοσάξονες, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι και οι Κινέζοι αφήνουν υπό αυτή την έννοια από την πρώτη στιγμή πίσω τους όλους τους άλλους, επισκιάζουν με την κυριαρχική παρουσία τους τόσο τους απειράριθμους μικρούς όσο και τις πολυάριθμες ενδιάμεσες βαθμίδες. Σύμφωνοι, αλλά όταν τη δεύτερη ημέρα της παραμονής μου στη Φρανκφούρτη άρχισα να εξοικειώνομαι με τα μεγέθη της έκθεσης, και να μπορώ να διακρίνω καλύτερα εκθέματα και εκθέτες, συνειδητοποίησα πως μαζί με την ελληνική υπάρχουν πολλές ακόμα σταγόνες εν τω ωκεανώ και πως εντέλει αν συνεχίσουμε να μιλάμε για σταγόνες εν τω ωκεανώ θα χάσουμε από τα μάτια μας την πραγματικότητα.

Κοντά στο ελληνικό περίπτερο ήταν το γαλλικό, που δέσποζε με την κομψή του πληρότητα στον χώρο, ήταν, όμως, για να μείνω σε μερικά μόνο παραδείγματα, και οι Πορτογάλοι, οι Μεξικανοί, οι Αργεντινοί και οι Βραζιλιάνοι. Όλοι αυτοί δεν ταξίδεψαν στη Φρανκφούρτη με τη λογική εκείνου ο οποίος θα σπεύσει να σαρώσει ό,τι βρεθεί μπροστά του, αλλά με τη φιλοδοξία να συστήσουν σε επιχειρηματίες και απλούς επισκέπτες έναν ευπρόσωπο εαυτό, έναν εαυτό ο οποίος δεν θέλει να μείνει έξω από το παιχνίδι της παγκοσμιότητας. Το ελληνικό περίπτερο, κι αυτό πρέπει να πιστωθεί στον οργανωτικό του φορέα, το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού, δεν ήταν μακριά από μια τέτοια γραμμή. Κατάφερε με τη λιτή κατασκευή του, με τα ενημερωμένα ράφια του και με τις χαμηλόφωνες εκδηλώσεις του να δείξει πως ακόμα και μια σταγόνα στον ωκεανό μπορεί να μη διαγραφεί από τον χάρτη. Αρκεί να προετοιμάσει κανείς σωστά τις κινήσεις του – όχι για να γίνει Αμερικανός, Βρετανός, Γερμανός,  Γάλλος και Κινέζος, αλλά, απλώς, για να μη λάμψει δια της αφανείας του.

Προηγούμενο άρθροΓυναικείο δωμάτιο μυστηρίου
Επόμενο άρθροΗ επικίνδυνη αγνότητα της Θράκας

1 ΣΧΟΛΙΟ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ