του Βαγγέλη Χατζηβασιλείου.
Η Αγγελίνα Κλαυδιανού είναι γεννημένη το 1992 στην Αθήνα κι έχει σπουδάσει πιάνο, κρουστά και θέατρο, έχοντας εκ παραλλήλου λάβει μέρος σε θεατρικές παραστάσεις και μικρού μήκους ταινίες. Το «Όταν φυσάει», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Στερέωμα, αποτελεί την πρώτη πεζογραφική της εμφάνιση και είναι μια καλογραμμένη συλλογή διηγημάτων η οποία μοιάζει να υπόσχεται πολλά. Παρά το νεαρόν της ηλικίας της, κι αυτό ακριβώς είναι που θέλω να επισημάνω, η Κλαυδιανού καταπιάνεται με μια θεματική που κινείται στην περιοχή της αλληγορίας και του συμβόλου, στήνοντας στις σελίδες της μια καθαρώς καφκική ατμόσφαιρα.
Οι ιστορίες της Κλαυδιανού ξετυλίγονται σε ένα περιβάλλον το οποίο βρίσκεται ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα. Τόσο τα γεγονότα όσο και οι ήρωες της μυθοπλασίας λειτουργούν σε έναν κόσμο αναλογιών. Τα γενικά χαρακτηριστικά της δράσης και τα αφηρημένα πρόσωπα που αναλαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο εσωτερικό της μετατρέπονται γρήγορα σε έναν αφηγηματικό μηχανισμό που επιζητεί να μιλήσει για θέματα τα οποία απασχολούσαν ανέκαθεν τη λογοτεχνία: για την πολιτική εξουσία, για τον ανθρώπινο πόνο, για τον έρωτα και τον θάνατο, για τον φόνο και την αυτοκτονία, αλλά και για την τρέλα ή για τη μοναξιά. Και όλα αυτά μέσα σε ένα αόριστο πλην μονίμως ανατριχιαστικό κλίμα, που τρομοκρατεί δικαίους και αδίκους, χωρίς να αφήνει εντέλει ανεπηρέαστο κανέναν.
Τι ακριβώς, όμως, συμβαίνει στα διηγήματα της Κλαυδιανού; Πολλά και άκρως σκοτεινά. Σπίτια τα οποία πέφτουν σε κεφάλια εραστών την ώρα που είναι στο κρεβάτι, γυναίκες που βγάζουν ηθελημένα τα μάτια τους, άντρες που σκοτώνουν πρώτα έναν ποντικό κι ύστερα τον εαυτό τους, δράκοι που μπερδεύονται με κηπουρούς και πριγκίπισσες, άνθρωποι που σφίγγουν εμμονικά ένα αντικείμενο στη φούχτα τους ή που αποφασίζουν να περπατήσουν στον ουρανό, γενιές κηφήνων που ξεκληρίζονται, κομπάρσοι που παίζουν σε παράσταση χωρίς πρωταγωνιστές και σκηνοθέτη, τρελοί που παίρνουν τους δρόμους γιορτινές ημέρες, μοναχικοί που περιφέρονται αβοήθητοι στην πόλη, επιχειρηματίες που δεν έχουν ιδέα για το τι είναι η εταιρεία η οποία τους ανήκει, θεοί που δεν μπορούν να βγουν από τον ύπνο τους, αστρονόμοι που ανακαλύπτουν αστέρια τα οποία έχουν εντοπίσει στο στερέωμα άλλοι, σκουπίδια που κάνουν τον γύρο του θριάμβου, παιδιά που πετούν, περιστέρια που μένουν ατάιστα, άγγελοι που βγάζουν κέρατα (αλλά και άγγελοι της σιωπής), προϊόντα που αγωνίζονται να μην καταλήξουν στο συρτάρι του αυτόματου πωλητή, εγκλωβισμένα έντομα και ταξιδιώτες που δεν ξέρουν γιατί βρίσκονται εκεί που βρίσκονται, περιμένοντας ένα τρένο.
Η απουσία, η πτώση και η καταβύθιση, η έλλειψη σταθερότητας, οι απροσδιόριστοι και υπό αίρεση χώροι, οι ανέστιες περιπλανήσεις, η πείνα και η πενία (συμβολικές και πραγματικές), η εγκατάλειψη, η ερημιά και η εκκένωση, τα άχρωμα φάσματα και οι συγκεχυμένες ταυτότητες συνιστούν τη μόνιμη γκάμα της Κλαυδιανού, που κατορθώνει να φέρει εις πέρας τη δύσκολη δουλειά της χωρίς να πέσει στην παγίδα της πολιτικοκοινωνικής καταγγελίας, του εύκολου συμβολισμού ή της άστοχης συσχέτισης διαφορετικών δεδομένων. Οπωσδήποτε μια συγγραφέας που έχει ανοιχτό το μέλλον μπροστά της,
info: Αγγελίνα Κλαυδιανού, Όταν φυσάει, Στερέωμα
