του Γρηγόρη Παπαϊωάννου
Ωραία η συζήτηση που ανοίξατε,είναι απαραίτητη,θέτονται ερωτήματα και απόψεις,πρέπει να είναι σίγουρα διαρκείας ή καλύτερα παράλληλη της λογοτεχνίας σε ένα συνεχές περιβάλλον ώστε κάποια στιγμή να φτάσει στον πραγματικό διάλογο με αποτελέσματα.
Σας γράφω χωρίς να είμαι το Πρόσωπο άρα και με ελάχιστες πιθανότητες δημοσίευσης των απόψεων μιας κι ο κανόνας υπερτερεί της εξαίρεσης.Η γλώσσα μου ,στην απλή ,στην καθημερινή και όχι στη φιλολογική πιστεύοντας από μικρό παιδί πως αρχή κάθε συζήτησης είναι να μιλάμε με τρόπο που να καταλαβαινόμαστε και να μην κουράζουμε ώστε να διευρύνεται το ακροατήριο και η συμμετοχή,απαραίτητα στοιχεία ώστε η συζήτηση ν αποκτήσει οντότητα και εν τέλει ύπαρξη.
Εδώ να τονίσω πως θα είμαι σύντομος και επιγραμματικός γιατί κι ο χρόνος μου λίγος γιατί η μέρα με καλεί να βγάλω το μεροκάματο για να ζήσω,επίσης πιστεύω πως τα πολλά λόγια είναι φτώχεια με άμεσο κίνδυνο εκτροπής από το θέμα συζήτησης.
Σαφώς όταν μιλάμε για την ελληνική λογοτεχνία τίθεται αμέσως το θέμα ποιότητας ως πρώτος όρος διερευνητικής προσέγγισης γιατί εδώ είναι όλο το ζουμί της υπόθεσης.Στερούμαστε σε ποιότητα λογοτεχνών σε σχέση με τους υπόλοιπους που κατέχουν τα πρωτεία.Ας μην γελιόμαστε κι ο καλύτερος Έλληνας λογοτέχνης έχει να επιδείξει ένα ,δύο το πολύ τρία έργα τα οποία μπορούν να θεωρηθούν άξια ποιοτικά αλλά και αυτά δεν μπορείς να τα πεις τα έργα με κεφαλαία.Και ρωτώ κύριοι ποιός επενδυτής στο εξωτερικό στα σταθεί πάνω του με σιγουριά πάνω του και ποιό κοινό μπορεί να δημιουργηθεί για να ακουστεί,σίγουρα μας χρησιμοποιούν ή καλύτερα μας βλέπουν ως συμπλήρωμα διατροφής κατά καιρούς.
Ας είμαστε ρεαλιστές δεν υπάρχει ολοκληρωμένο ποιοτικά κεφάλαιο κι οι λόγοι προφανείς και οι περισσότεροι έγιναν σαφείς απ όλους όσους διάβασα στις τοποθετήσεις τους αλλά θα αναφερθώ κι εγώ επιγραμματικά αλλά ίσως και συμπληρώνοντας.
α)Το κοινωνική-πολιτική- οικονομική κατάσταση της χώρας ,μιας χώρας που τρέχει εδώ και 200 χρόνια να στηθεί και να προλάβει τον δυτικό κόσμο είναι φυσικό να χαρακτηρίζεται από λες αποτυχίες σε όλα τα επίπεδα,να έχει σταθερό περιβάλλον με διάρκεια ,με συνέπεια να επηρεάζει αρνητικά τη ζωή του κάθε πολίτη ,από τον πρώτο ως τον τελευταίο.
β)Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι,φυσικό και κατανοητό είναι ,κι αυτοί που υπάρχουν αν εξαιρέσεις 5-6 που έχουν ανεκτή δομή οι υπόλοιποι στερούνται των βασικών.
Εδώ να σταθώ στους διορθωτές κειμένων τι να πω για τους ανθρώπους αυτούς της σύγχρονης Ελλάδας έχουν χάσει τη θέση τους γιατί δεν αντιλαμβάνονται το ρόλο τους ενώ παλιότερα δεν ήταν έτσι,τα πράγματα ήταν αρκετά ανεκτά.
γ)Η κριτική βιβλίου σήμερα ανύπαρκτη,έχει χαθεί,διαβάζω μόνο ύμνους που γράφονται για την προβολή συγκεκριμένων έργων,η επιλογή δεν έχει σχέση με τον όρο κριτική αλλά κυρίως με την ταυτόχρονη προβολή όλων των εμπλεκομένων,αμοιβαίο ώφελος νομίζω λέγεται με νόμους καθαρά της αγοράς,κακό όμως για όλους μας στο τέλος γιατί μένουμε εμείς κι εμείς κι αναγνώστες στη θολούρα τους μέσα βρίσκουν καταφύγιο στην ξένη λογοτεχνία.Ο τελευταίος που διάβαζα κριτική που κρατούσε το ρόλο ήταν ο συγχωρεμενος δάσκαλος Δ. Μαρωνίτης δεν χαριζόταν ούτε στους φίλους του .
δ)Ο έλληνας λογοτέχνης είναι εγκλωβισμένος κι έρμαιο των κακών χαρακτηριστικών της φυλής μας,δεν είναι ελεύθερος κι αυτό του στερεί την ποιότητα στο έργο του,χάνεται μέσα στο ίδιο του το σπίτι,δεν έχει αντιληφθεί πως γράφει για το ανθρώπινο γένος και λέω γένος γιατί όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες ανάγκες έχουμε και τις ίδιες ανησυχίες ,διαφέρουμε ελάχιστα από τόπο σε τόπο αν το δεις στην κυριολεξία.Χάνεται και πνίγεται μέσα στο γλωσσάριο χάνοντας τον πρωταρχικό στόχο της λογοτεχνίας που δεν είναι άλλο από το να έχεις να πεις κάτι καινούριο ή να ξαναφερεις στην επιφάνεια κάτι παλιο με τέτοιο τρόπο που να δίνει ζωή κι ομορφιά στον κόσμο.
ε)Ο έλληνας λογοτέχνης δεν είναι επαγγελματίας, σε εισαγωγικά η έννοια,με άλλα λόγια δεν είναι αφοσιωμένος μόνο στο έργο του ,μόνο στη συγγραφή και να τονίσω εδώ ειδικά στην παραγωγική του περίοδο και οι λόγοι πολλοί και ποικίλοι
Καταρχήν δεν μπορεί να ζήσει οικονομικά αποκλειστικά από τη συγγραφή,πριν ελαχίστων περιπτώσεων αλλά κι όταν αποκτήσει αυτό το πλεονέκτημα έχει γίνει αντιπαραγωγικός.Ιστορικά έχει αποδειχθεί πως ελάχιστοι νίκησαν τα στερεότυπα των εποχών τους και τον εαυτό τους κατάφεραν αρκετά αξιόλογα έργα και το σημαντικότερο κατάφεραν να μείνουν στη μνήμη του μέλλοντος.
Σταματώ εδώ για να μην γίνω γραφικός και το βασικότερο να γίνω κατανοητός.
ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ
ΠΟΙΗΤΗΣ
