της Κλημεντίνης Βουνελάκη
Η Kat Valastur, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της πολύ καλής χορεύτριας και χορογράφου Κατερίνας Παπαγεωργίου, που το υιοθέτησε αφότου εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο από το 2007 με κεντρικό πυρήνα των αναζητήσεών της, το σόλο στη χορογραφική δημιουργία, επανακάμπτει στα πάτρια εδάφη με την τελευταία δουλειά της Rasp your soul – κεντρική σκηνή της Στέγης, 15-17.6.- με ένα σόλο που ενσαρκώνει ο υπέροχος, ως προς τα εκφραστικά εργαλεία του, Enrico Ticconi.
Οι ανασκαφικές δραστηριότητες, ως γνωστόν, δεν αφορούν πια μόνο τους αρχαιολόγους, αλλά ψυχαναλυτές και καλλιτέχνες, εδώ και περισσότερο από έναν αιώνα. Με καθαρόαιμες ψυχαναλυτικές επιρροές χτίστηκε η ιστορία του ανθρωποειδούς με το ευαίσθητο δέρμα που ήρθε να μας θυμίσει ευθύς εξαρχής, από την πρώτη σκηνή με τη νεκρή φύση – έμβρυο, πώς το σώμα δανείζει εικόνες στην ψυχή. Ο ερμηνευτής, με τζιν και αθλητικά παπούτσια και μάγια στο χρώμα του δέρματος απ’ τη μέση και πάνω, αποκαλύπτει μια εκφραστικότητα που μας διαπερνά: εξαιρετική ευκαμψία, εύρος κινητικού λεξιλογίου, ψυχική συμμετοχή. Είναι ένα σύγχρονο, μυθολογικό ον, που αφηγείται την καταγωγική μας ιστορία, από τη γέννηση μέχρι σήμερα, αινιγματικά, χωρίς γραμμική λογική. Κάθε κύτταρο του σώματός του συμμετέχει σε αυτό το πέρασμα από το «αισθητηριακό» στο «ψυχικό σώμα». Το σώμα εμφανίζεται αρχικά ως προϊόν της γνώσης που προσφέρουν οι αισθήσεις: οι κυματισμοί των χεριών, το ζαχαροκάλαμο που βάζει σε λειτουργία το στόμα, αφού από εδώ αρχίζει το ανθρώπινο σώμα- για να θυμηθούμε τον Πιέρ Φεντιντά και την δική του προσέγγιση* «Από πού αρχίζει το ανθρώπινο σώμα;» Το στοματικό στάδιο όμως δεν συνδέεται μόνο με την επιβίωση αλλά και με την ηδονή. Οπότε έχουμε τη γέννηση της επιθυμίας, την απαγόρευση και την απώθηση, την επιθετικότητα. Οι αλλαγές είναι απότομες, συνοδεύονται από κραυγές και βρυχηθμούς, ξεβολεύουν τον θεατή. Το ζώο είναι πάντα εδώ και το στόμα του «αγαθού ανθρωποειδούς» γίνεται φορέας λόγου και άγχους. Η κιναισθητική πρόσληψη του δρώμενου μας κάνει να αναπνέουμε ασθμαίνοντας, καθώς χαμηλώνουν τα φώτα και χάνεται το πρόσωπο, οι χειρονομίες και το ευαίσθητο δέρμα του ανθρωποειδούς που ανάπνεε σαν ένα δέντρο.
