του Αντώνη Ν. Φράγκου
Τελικά, αρχίζει να μας αρέσει ο… ανάποδος τίτλος της στήλης μόνο που φαίνεται πως δημιουργεί υποχρεώσεις. Οφείλουμε κατά κάποιο τρόπο να γράφουμε για χαμένες υποθέσεις, για μάχες που κατέληξαν σε ήττες πράγμα που δεν είναι και τόσο δύσκολο, αν ψάξεις θα βρεις πληθώρα. Αλλά όπως αναφέρει ο αγαπητός Ισπανός κομίστας Άνχελ Δε Λα Κάγιε στο τελευταίο πόνημά του, «Χρώματα Πολέμου» (Εκδ. Red n’ Noir),«Για τους ιστορικούς μπορεί να έχουμε νικηθεί, όμως ανθρωπίνως, έχουμε νικήσει». Οπότε πορευόμαστε με αυτό το μότο όμως πλασάρουμε και άλλα θέματα στην πορεία.
“Siammo tutti clandestini” (Είμαστε όλοι παράνομοι)
Αφορμή τούτη την φορά το εξαιρετικό νουάρ του Γάλλου συγγραφέα Φρέντερίκ Πωλέν, «Η νύχτα που έπεσε στις ψυχές μας Γένοβα, 2001» (Εκδ. Πόλις). Ακριβώς, αναφέρεται στο χρονικό της αντισυνόδου της Γένοβας τον Ιούλιο του 2001. Το anti global κίνημα μπήκε ορμητικά στο πολιτικό στίβο με την ματαίωση της διάσκεψης του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ) στο Σιάτλ το 1999. Δεκάδες πολιτικές και περιβαλλοντικές οργανώσεις νέων διαλαλούσαν πως «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» και «οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη». Το ίδιο έγινε στην Νίκαια και στο Κεμπέκ αλλά και στο Γκέτενμποργκ όπου η καταστολή ήταν πολύ βίαιη για το επίπεδο Σκανδιναβικής Δημοκρατίας. Και είναι η Ιταλία των μεγάλων κινημάτων του παρελθόντος που θα αποτελέσει θέατρο της πιο σκληρής αντιπαράθεσης της παγκόσμιας ελίτ με τους εκατοντάδες χιλιάδες του Κοινωνικού Φόρουμ.
Οι τέσσερεις ημέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο (19 – 22 Ιουλίου) ανέδειξαν το ασίγαστο πάθος των 400 χιλιάδων νέων να αντισταθούν στον επελαύνοντα νεοφιλελευθερισμό και στην ανεξέλεγκτη δολοφονική βία των δυνάμεων καταστολής του αστικού κράτους. Οι οκτώ πιο ισχυροί ηγέτες του της Γης –Μπερλουσκόνι, Μπλερ, Μπους Τζ., Σιράκ Κρετιέν, Κοιζούμι, Πούτιν, Σρέντερ ομού με τους Ευρωπαίους επιτελείς, Πρόντι και Φερχόφστατ –αποφάσιζαν για την τροπή που θα έπαιρνε τις επόμενες δεκαετίες η παγκόσμια οικονομία με την εμπέδωση του νεοφιλελεύθερου δόγματος που θα ξεπερνούσε πλέον τις τοπικές παραλλαγές του και θα εφαρμόζονταν οργανωμένα και συντεταγμένα σε ολόκληρο τον πλανήτη Στο στρατόπεδο των δυνάμεων καταστολής, οι καραμπινιέροι τραγουδούν φασιστικά τραγούδια και χαιρετούν με υψωμένη την παλάμη ενώ ο Μπερλουσκόνι διακηρύσσει «Οι αριστεριστές και οι κομμουνιστές είναι εχθροί που πρέπει να παταχθούν». Η μάχη της Γένοβας ήταν αιματηρή με 600 τραυματίες και ένα νεκρό: στην Πλατεία Γκαετάνο Αλιμόντα πυροβολείται στο κεφάλι απ’ τον καραμπινιέρο Μάριο Πλακάνικα ο 23χρονος φοιτητής Κάρλο Τζουλιάνι. Ο νέος είναι ακόμη ζωντανός όταν το αστυνομικό τζιπ κάνει όπισθεν και περνά πάνω από το τραυματισμένο σώμα του δυο φορές για να τον αποτελειώσει. Οι δολοφόνοι τελικά αθωώνονται.
Οι μαζικές συγκρούσεις λαμβάνουν χώρα στην κίτρινη ζώνη στην προσπάθεια των διαδηλωτών να εισβάλουν στην κόκκινη- Οι συγκρούσεις είναι σφοδρές, ένας υπόγειος εμφύλιος, καταστροφές τραπεζών, γνωστών αμερικάνικων αλυσίδων και πολυτελών αυτοκινήτων. Τα ΜΑΤ χτυπούνε με μίσος τους ανθρώπους, το Black Bloc απαντάει με σφοδρότητα, οι COBAS προστατεύουν τον κόσμο. Την τελευταία ημέρα της συνόδου ένα τεθωρακισμένο γκρεμίζει τα κάγκελα του σχολείου Ντίαζ, προσωρινού κέντρου δράσεων του Κοινωνικού Φόρουμ. Το ίδιο συμβαίνει και στο διπλανό κτίριο, όπου στεγαζόταν το κέντρο αντιπληροφόρησης και οι αλληλέγγυοι δικηγόροι. Εισβάλουν μασκοφόροι καταστολείς λίγο πριν τα μεσάνυχτα όταν όλοι σχεδόν κοιμούνται και λειτουργούν ως συμμορία: ανεξέλεγκτη βία προς όλους και όλες, -καταστροφή ηλεκτρονικών μηχανημάτων, φωτογραφικών μηχανών και καμερών -ενώ κατάσχεται όλο το υλικό πληροφόρησης. Εκατοντάδες διαδηλωτές τραυματισμένοι, αρκετοί σοβαρά, πλήρης διάλυση των πάντων. Συλλαμβάνουν 222 ανθρώπους, τους μεταφέρουν στο στρατόπεδο Μπολτσανέτο όπου θα υποβληθούν σε απίστευτα βασανιστήρια και εξευτελισμούς. Το «Μεξικάνικο Σφαγείο» θα προστεθεί ως ένα ακόμη μαύρο παράσημο στην αστική μας δημοκρατία. Από τους 45 αστυνομικούς και γιατρούς που παραπέμφθηκαν σε δίκη , καταδικάστηκαν σε φυλάκιση για βάναυση κακομεταχείριση κρατουμένων στο στρατόπεδο μόνο 15. Και όμως ουδείς κατηγορούμενος δεν εξέτισε την ποινή του ένεκα νομικών περιορισμών ή καθυστερήσεων στην ακροαματική διαδικασία και πάνω από όλα διότι ο ιταλικός νομικός κώδικας δεν αναγνωρίζει τους βασανισμούς ως εγκληματικές πράξεις.
Να σημειώσουμε, επίσης, η συμμετοχή από τη Ελλάδα περιλάμβανε πάνω από 4000 αγωνιστές από διάφορους πολιτικούς χώρους.
Φρέντερίκ Πωλέν, «Η νύχτα που έπεσε στις ψυχές μας Γένοβα, 2001», μτφρ Μαντά Μαριάννα, (Εκδ. Πόλις)
