από την Αλεξάνδρα Χαΐνη
Μετά τους/τις πεζογράφους, που παρουσιάσαμε την προηγούμενη εβδομάδα, σειρά έχουν οι ποιητές και οι ποιήτριες που εξέδωσαν για πρώτη φορά ποιητικές συλλογές την περασμένη χρονιά και έχουν συμπεριληφθεί στη Μικρή Λίστα Λογοτεχνικών Βραβείων Αναγνώστη 2025.
Είναι συνολικά οκτώ, 6 ποιήτριες και 2 ποιητές. Θέσαμε μια σειρά μη δεσμευτικών ερωτήσεων -με την έννοια ότι μπορούσαν να απαντήσουν όσες επιθυμούσαν- και αν βγαίνει κάποια κοινή γραμμή, ή μάλλον αίσθηση, είναι η εσωτερική ανάγκη τους για κατάθεση, για μοίρασμα, βιωμάτων προσωπικών, με την ευχή ότι το αναγνωστικό κοινό θα συνδεθεί με αυτά.
Όσον αφορά το πρακτικό κομμάτι, οι υποψήφιοι και υποψήφιες δεν φαίνεται να ακολουθούν κάποιο πρόγραμμα. Γράφουν όπως αναπνέουν.
Στην παρουσίαση έχει τηρηθεί αλφαβητική σειρά.
*
Γιώργος Χ. Ζαχαρόπουλος | «Αγρός αίματος» (Ο Μωβ Σκίουρος)
Τι σε ώθησε να γράψεις;
Η γραφή, πέρα από το κομμάτι της έκφρασης και της μετάδοσης ιδεών, αποτελεί για μένα ένα τελετουργικό κάθαρσης. Το τραύμα, το άλγος και το υπαρξιακό άγχος μεταφέρονται στο χαρτί, προσφέροντας μια προσωρινή ανακούφιση.
Πώς πήρες την απόφαση να εκδώσεις την πρώτη σου ποιητική συλλογή;
Δεν ήταν μια εύκολη απόφαση, αλλά ήταν σημαντικό για μένα να ανακαλύψω αν μπορεί κάποιος να συνδεθεί με την ποίησή μου.
Τι γνώμη έχεις για τις βραβεύσεις λογοτεχνικών βιβλίων και πώς υποδέχτηκες την υποψηφιότητά σου για τα βραβεία του Αναγνώστη;
Τα λογοτεχνικά βραβεία είναι ένας σημαντικός θεσμός, μια επιβεβαίωση για τους υποψηφίους και ίσως ένα κίνητρο για όσους καταπιάνονται με κάτι καινούργιο. Η υποψηφιότητά μου με τιμά και με χαροποιεί ιδιαιτέρα.
Ακολουθείς συγκεκριμένο πρόγραμμα όταν γράφεις και πώς συνδυάζεις δουλειά με συγγραφή;
Δεν έχω κάποια ρουτίνα στο γράψιμο. Έχω πάντα μαζί μου ένα σημειωματάριο και τις στιγμές που θα με βρει κάποια ιδέα, συνήθως περπατώντας, θα τη σημειώσω. Αν αργότερα μου αρέσει ακόμη, θα τη μεταφέρω στον υπολογιστή, θα τη δουλέψω περαιτέρω και θα ολοκληρωθεί το ποίημα. Εργάζομαι ως βιβλιοπώλης και αυτό με βοηθάει, λόγω τριβής με το αντικείμενο και διαρκούς ενημέρωσης.
Πώς αντιδράς στην κριτική;
Ακούω, επεξεργάζομαι και μαθαίνω.
Τι θέλεις να αποκομίσουν οι αναγνώστες και οι αναγνώστριες από το βιβλίο σου;
Το ιδανικό θα ήταν να υπάρξει μια σύνδεση σε συναισθηματικό επίπεδο.
*
Έφη Ζωγράφου | «Οικόσιτοι διαμελισμοί» (Θράκα)
Τι σε ώθησε να γράψεις;
Θεωρώ πως η γραφή δεν είναι επιλογή. Είναι μια ανάγκη γεννημένη από αντιξοότητες, από στιγμές που δεν χωρούν αλλιώς. Μια ανάγκη που κάποιες φορές γίνεται καταφύγιο, άλλες προέκταση του πόνου — μα πάνω απ’ όλα υπάρχει για να υπενθυμίζει πως δεν είμαστε, και δεν χρειάζεται να είμαστε, μόνοι όταν στενεύει η ανάσα.
Πώς πήρες την απόφαση να εκδώσεις την πρώτη σου ποιητική συλλογή;
Η σκέψη ενός βιβλίου ωρίμαζε μέσα μου αργά, σχεδόν επίπονα. Χρόνια μεσολάβησαν μέχρι να αισθανθώ έτοιμη να εκτεθώ. Δεν είναι εύκολο να παραδίνεις τα βιώματά σου, ειδικά μέσω της ποίησης. Ακόμη και όταν είναι συμβολική, το τραύμα διαπερνά τον στίχο.
Ο φόβος της έκθεσης παραμένει. Αλλά δεν έχει σημασία ποιος νικά. Κάθε αναμέτρηση με φέρνει πιο κοντά στην αλήθεια μου.
Τι γνώμη έχεις για τις βραβεύσεις λογοτεχνικών βιβλίων και πώς υποδέχτηκες την υποψηφιότητά σου για τα βραβεία του Αναγνώστη;
Η υποψηφιότητα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Δεν το περίμενα, αλλά το καλωσόρισα — σαν έναν μικρό διάλογο που άνοιξε προς τα έξω.
Ακολουθείς συγκεκριμένο πρόγραμμα όταν γράφεις και πώς συνδυάζεις δουλειά με συγγραφή;
Δεν έχω πρόγραμμα. Γράφω όταν κάτι με σπρώχνει. Η εργασία μου είναι απαιτητική — συχνά δεν προλαβαίνω να καταγράψω τις σκέψεις μου και κάποιες χάνονται. Άλλες επιστρέφουν, σε άλλον χρόνο και υπό διαφορετικό φως.
Πώς αντιδράς στην κριτική;
Η κριτική υπάρχει για να μας δείχνει οπτικές που ίσως δεν είχαμε σκεφτεί. Όταν δεν εξαντλείται στο προσωπικό ύφος του ανθρώπου που την ασκεί, αλλά διερευνά το ίδιο το έργο μέσα από διαφορετικά πρίσματα, μπορεί να γίνει ουσιαστικά γόνιμη.
Τι θέλεις να αποκομίσουν οι αναγνώστες και οι αναγνώστριες από το βιβλίο σου;
Δεν με κινεί κάποια συγκεκριμένη προσδοκία. Αν όμως η ανάγνωση του βιβλίου λειτουργήσει -τρόπον τινά- ως ένα μικρό καταφύγιο, τότε αισθάνομαι πως κάτι αληθινό μεταδόθηκε.
Χρίστος Κινάνι | «Προσάναμμα» (Κάπα Εκδοτική)
Τι σε ώθησε να γράψεις;
Ο φόβος, η επιθυμία για παιχνίδι (κυρίως) και ίσως μία ανάγκη για ένα είδος πυκνότερης επικοινωνίας.
Πώς πήρες την απόφαση να εκδώσεις την πρώτη σου ποιητική συλλογή;
Είχα φτάσει σε ένα σημείο που ασχολούμουν τόσο πολύ με την επανεπεξεργασία παλιών ποιημάτων που πίστεψα πως ο μόνος τρόπος να απαλλαχθώ από αυτά και να γράψω κάτι καινούργιο θα ήταν να τα εκδώσω. Τελικά, πλην των ποιημάτων, κατάφερα να επεξεργαστώ και να αφήσω πίσω μου και προσωπικά βιώματα που σχετίζονταν με αυτά, ή έστω, κάποια να τα κρατήσω δίπλα μου με έναν διαφορετικό τρόπο.
Τι γνώμη έχεις για τις βραβεύσεις λογοτεχνικών βιβλίων και πώς υποδέχτηκες την υποψηφιότητά σου για τα βραβεία του Αναγνώστη;
Ό,τι και να πει κανείς για τα τις βραβεύσεις λογοτεχνικών βιβλίων κάτι σημαίνουν. Δεν ξέρω τι. Εξαρτάται από το άτομο, από τα βραβεία, τον τρόπο της αξιολόγησης κτλ. Όσον αφορά, συγκεκριμένα, στα βραβεία του Αναγνώστη, υποδέχθηκα την υποψηφιότητά μου με έκπληξη, χαρά και ικανοποίηση γιατί για εμένα σημαίνει πως αφενός το βιβλίο μου διαβάστηκε από μία αξιόλογη επιτροπή, και αφετέρου, για τους όποιους λόγους, ξεχώρισε μαζί με άλλες σπουδαίες υποψηφιότητες.
Ακολουθείς συγκεκριμένο πρόγραμμα όταν γράφεις;
Αν και πολλές φορές έχω πει ότι θα έπρεπε, δεν ακολουθώ συγκεκριμένο πρόγραμμα. Αυτό που ακολουθώ όμως είναι διάφορες τεχνικές, παιχνίδια και τελετουργίες.
Πώς αντιδράς στην κριτική;
Είμαι πολύ συνηθισμένος και εξοικειωμένος με αυτή γιατί μετά από τη συμμετοχή μου στο διετές πρόγραμμα του Ιδρύματος Τάκη Σινόπουλου εξακολουθώ να συναντιέμαι τακτικά με τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές μου για να διαβάζουμε ποιήματά μας και η κριτική που κάνουμε μεταξύ μας είναι άμεση, ενίοτε σκληρή, αλλά πάντοτε γίνεται με πηγαίο ενδιαφέρον και φροντίδα.
Τι θέλεις να αποκομίσουν οι αναγνώστες και οι αναγνώστριες από το βιβλίο σου;
Μερικά συναισθήματα, έναν-δύο στίχους που εκφράζουν ένα βίωμα που δεν μπορούσαν να διατυπώσουν και μία «εύφλεκτη» ύλη για τα -πάσης φύσεως- «κρύα».
*
Μαρία Kωνσταντοπούλου | «Κόρη» (Αντίποδες)
Τι σε ώθησε να γράψεις;
Από μικρή, ήταν για μένα ένας τρόπος να επεξεργάζομαι τη ζωή, ο αγαπημένος μου τρόπος. Τα βιβλία, η μουσική και οι ταινίες ήταν οι τόποι όπου συνέβαιναν όλα, και ήθελα πολύ να κάνω κι εγώ πράγματα να συμβούν. Ήθελα να φτιάξω τους δικούς μου χώρους, να αντιμιλήσω σε ανθρώπους και καταστάσεις, να εξασκηθώ στις λέξεις και να τις αγαπήσω κι άλλο.
Πώς πήρες την απόφαση να εκδώσεις την πρώτη σου ποιητική συλλογή;
Αρκετά χρόνια έγραφα ποιήματα και τα δημοσίευα είτε στο ηλεκτρονικό περιοδικό του οποίου υπήρξα συνιδρύτρια, το Περιπλόκ, είτε στα φανζίν που δημιουργούσα μόνη ή με φίλους/φίλες. Κάποια στιγμή, ένιωσα ότι είχα στα χέρια μου μερικά ποιήματα που έκλειναν μέσα τους την πρώτη ενηλικίωσή μου – η οποία ως περίοδος πάντοτε με γοήτευε, όπως π.χ. αποτυπώνεται στο The Virgin Suicides της Sofia Coppola, στο Melodrama της Lorde. Θέλησα να ανοίξω τον κύκλο των ανθρώπων που θα είχαν πρόσβαση σε αυτά τα ποιήματα, και είμαι ευγνώμων στους Αντίποδες που με βοήθησαν σε αυτό.
Τι γνώμη έχεις για τις βραβεύσεις λογοτεχνικών βιβλίων και πώς υποδέχτηκες την υποψηφιότητά σου για τα βραβεία του Αναγνώστη;
Ως αναγνώστρια και ως εργαζόμενη στον χώρο των εκδόσεων, παρακολουθώ τις βραβεύσεις βιβλίων. Γενικότερα δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω την εκδοτική παραγωγή με συνέπεια, συχνά διαβάζω παλιά βιβλία που βρίσκονται ανέγγιχτα για χρόνια στα ράφια μου, και οι διαλογές αυτές βοηθούν να εστιάσω σε σύγχρονους τίτλους που ίσως να μου ξέφευγαν. Η αλήθεια είναι πως η υποψηφιότητά μου για τα βραβεία του Αναγνώστη με συγκίνησε και μου επιβεβαίωσε ότι αυτός ο κύκλος των ανθρώπων που ανέφερα νωρίτερα, από ό,τι φαίνεται άνοιξε.
Ακολουθείς συγκεκριμένο πρόγραμμα όταν γράφεις και πώς συνδυάζεις δουλειά με συγγραφή;
Δεν έχω καταφέρει ακόμη να βρω τρόπο να συμπεριλαμβάνω τακτικά τη συγγραφή ως πρακτική στην καθημερινότητά μου. Ασχολούμαι παράλληλα και με τη μουσική, οπότε ανά περιόδους παρατηρώ ότι πότε έχω περισσότερο ανάγκη την εξωστρέφεια της μουσικής, τη θεατρικότητα και τη σωματικότητά της, και πότε την εσωστρέφεια και την ησυχία του κειμένου. Σίγουρα φροντίζω να σημειώνω συχνά λέξεις και φράσεις, ξέροντας ότι κάποια στιγμή θα μου χρησιμεύσουν.
Πώς αντιδράς στην κριτική;
Με ενδιαφέρει πολύ η συζήτηση γύρω από ένα ποίημα. Θέλω να ακούσω τι πιστεύει κάποιος πως περισσεύει, τι του λείπει, πού τον πηγαίνει και με τι εργαλεία το πετυχαίνει αυτό. Όπως σε καθετί ανθρώπινο, αν κανείς μιλά λαμβάνοντας υπόψιν το συναίσθημα και τη βαρύτητα των λέξεων, μια κριτική μπορεί να ξεκλειδώσει πράγματα. Προσωπικά, απολαμβάνω πραγματικά τις παρατηρήσεις ενός διαλεγμένου αριθμού ανθρώπων, που σχεδόν μαζί θα κόψουμε και θα ράψουμε σημεία, μέχρι να εμφανιστεί το σχήμα που έχουμε ανάγκη να δούμε.
Μαρία Λεβαντή | «H Περσεφόνη φορά ψηλό καπέλο» (Εκδόσεις ΑΩ)
Τι σε ώθησε να γράψεις;
«Γράφω για μένα, για τους φίλους μου και για να απαλύνω τη ροή του χρόνου», έλεγε ο Μπόρχες. Η ίδια γράφω για να καταλάβω τον εαυτό μου και τον Άλλον, να κοιτάξω κάτω από το δέρμα. Να βγω απ’ τα καλούπια του γνωστού κόσμου, να χωρέσω σε ξένο σχήμα, να επινοήσω μια χαραμάδα φωτός στο σκοτάδι. Να συνυπάρξω.
Πώς πήρες την απόφαση να εκδώσεις την πρώτη σου ποιητική συλλογή;
Εμφανίζομαι σε αρκετά μεγάλη ηλικία στη γραφή. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι ήταν μια στιγμή ωριμότητας, παρά ένας ενθουσιασμός, υπερασπιζόμενη την ανάγκη του μοιράσματος, της συνύπαρξης με τους άλλους.
Τι γνώμη έχεις για τις βραβεύσεις λογοτεχνικών βιβλίων και πώς υποδέχτηκες την υποψηφιότητά σου για τα βραβεία του Αναγνώστη;
Οι βραβεύσεις αποτελούν πάντα έναν τρόπο αναγνώρισης της κατά τα άλλα μοναχικής διαδικασίας της συγγραφής. Είναι αναμφίβολα τιμή, γι’ αυτό και υποδέχτηκα την υποψηφιότητα με χαρά.
Ακολουθείς συγκεκριμένο πρόγραμμα όταν γράφεις και πώς συνδυάζεις δουλειά με συγγραφή;
Γράφω όπως αναπνέω. Έπειτα αφήνω τις γραφές να ανασάνουν και από καιρό σε καιρό επιστρέφω. Η χρονική απόσταση είναι σημαντική. Χρειάζεται να βγαίνω από το κουκούλι του ποιήματος, ώστε να γνωρίζω αν θα συνεχίσω ή θα απορρίψω το ποίημα. Τότε η συγγραφή εντάσσεται αβίαστα στην καθημερινότητά μου. Γίνεται μια ρουτίνα που με απογειώνει, δεν με βουλιάζει.
Πώς αντιδράς στην κριτική;
Την υποδέχομαι καλοπροαίρετα. Αισθάνομαι ότι μας βοηθάει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Να δούμε πράγματα που αγνοούμε για εμάς. Επομένως, να διερευνήσουμε κάτι καινούργιο, να διευρύνουμε τα όρια του νου και της καρδιάς μας. Και κατ’ επέκταση και της γραφής μας.
Τι θέλεις να αποκομίσουν οι αναγνώστες και οι αναγνώστριες από το βιβλίο σου;
Θα ήθελα να δουν έναν κόσμο που τους χωράει όλες και όλους ανεξαιρέτως, χωρίς στερεότυπα, με αγάπη, αποδοχή και σεβασμό.
*
Μαρία Μιραχτσή | «Σουβενίρ» (Κάπα Εκδοτική)
Τι σε ώθησε να γράψεις;
Από την εφηβεία μου άρχισα να σημειώνω σκέψεις και στίχους και, με τον καιρό, απλώς συνέχισα να επιστρέφω σε αυτό. Έτσι, έγινε ένα αναπόσπαστο κομμάτι της έκφρασής μου, ένας τρόπος δηλαδή να συνδέομαι με τον εαυτό μου και τους άλλους.
Πώς πήρες την απόφαση να εκδώσεις την πρώτη σου ποιητική συλλογή;
Δεν ήταν μια εύκολη απόφαση. Δεν μου αρέσει ιδιαίτερα η έκθεση, κι η έκδοση, κατά κάποιο τρόπο, είναι μια μορφή έκθεσης. Παρ’ όλα αυτά, έκανα αυτό το βήμα από σεβασμό στην ανάγκη μου να εκφραστώ και να συνεχίσω να γράφω.
Τι γνώμη έχεις για τις βραβεύσεις λογοτεχνικών βιβλίων και πώς υποδέχτηκες την υποψηφιότητά σου για τα Βραβεία του Αναγνώστη;
Χάρηκα πολύ βλέποντας το όνομά μου και το βιβλίο μου στη λίστα των υποψηφίων. Είναι μια μορφή αναγνώρισης, και αυτό φυσικά έχει ιδιαίτερη σημασία για μένα, ως πρωτοεμφανιζόμενη. Πιστεύω, όμως, πως αληθινή επιβράβευση για έναν δημιουργό είναι πάντα η σύνδεσή του με τους αναγνώστες και η αντοχή του έργου στον χρόνο.
Ακολουθείς κάποιο συγκεκριμένο πρόγραμμα όταν γράφεις; Και πώς συνδυάζεις τη δουλειά με τη συγγραφή;
Δεν ακολουθώ κανένα πρόγραμμα. Μπορεί να γράψω στο μετρό, στο αεροπλάνο, λίγο πριν κοιμηθώ. Δεν επιλέγω εγώ τη στιγμή. Η στιγμή είναι εκείνη που με ωθεί στο να γράψω και εγώ προσπαθώ να της δίνω χώρο, όπως κι αν είναι η καθημερινότητά μου.
Πώς αντιδράς στην κριτική;
Κάθε κριτική αν γίνεται με γόνιμο τρόπο είναι για καλό. Θεωρώ ότι είμαι πάντα ανοιχτή να ακούσω τους άλλους.
Τι θα ήθελες να αποκομίσουν οι αναγνώστες και οι αναγνώστριες από το βιβλίο σου;
Αν κάποιο άτομο συνδεθεί με ένα ποίημά μου, αν βρει σε αυτό λέξεις που εκφράζουν δικά του βιώματα ή νιώσει έστω και λίγο λιγότερο μόνο, για μένα αυτό είναι το σημαντικό. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο ουσιαστικό από αυτό.
*
Μαρία Ρέστα | «Πεσάχ» (Θράκα)
Τι σε ώθησε να γράψεις;
Δεν μπορώ να πω ότι κάτι με ώθησε να γράψω, όσο ότι νιώθω από πάντα μια εσωτερική ανάγκη να το κάνω.
Πώς πήρες την απόφαση να εκδώσεις την πρώτη σου ποιητική συλλογή;
Παλιότερα δεν ήθελα καθόλου να εκδώσω τα γραπτά μου. Την απόφαση την πήρα όταν συμμετείχα σε μια βραδιά απαγγελίας πάνω σε αυτοσχεδιαστική μουσική. Η σύνδεση που ένιωσα με το κοινό σε εκείνο το δεκαπεντάλεπτο με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι επιθυμούσα αυτού του είδους την έκθεση, ειδικά εφόσον έμοιαζε να αγγίζει και τους άλλους.
Τι γνώμη έχεις για τις βραβεύσεις λογοτεχνικών βιβλίων και πώς υποδέχτηκες την υποψηφιότητά σου για τα βραβεία του Αναγνώστη;
Δεν έχω σαφή θέση για τις βραβεύσεις γενικά – όχι μόνο λογοτεχνικών βιβλίων. Από τη μία, η τέχνη ενέχει μια υποκειμενικότητα που καθιστά δύσκολη την προσπάθεια για καθαρά αντικειμενική κριτική. Από την άλλη, υπάρχει μια τάση στατιστικά σημαντική να συμφωνούμε ως προς την καλλιτεχνική αξία (ή μη) των περισσότερων έργων. Για τη δική μου υποψηφιότητα, πάντως, χάρηκα πάρα πολύ!
Ακολουθείς συγκεκριμένο πρόγραμμα όταν γράφεις και πώς συνδυάζεις δουλειά με συγγραφή;
Δεν ακολουθώ συγκεκριμένο πρόγραμμα για να γράψω, προκύπτει ως μια επιτακτική ανάγκη που πρέπει να ικανοποιήσω. Ωστόσο, όταν αποφάσισα να εκδώσω την πρώτη μου συλλογή, χρειάστηκε μια πιο επισταμένη δουλειά κάποιων μηνών ώστε να επιλέξω τα ποιήματα ανάμεσα σε πολλά, να κάνω αλλαγές στο ύφος και τη δομή, και γενικά να δημιουργήσω ένα έργο ενιαίο και με συνοχή. Αυτό το έκανα σε μια περίοδο που δεν εργαζόμουν.
Πώς αντιδράς στην κριτική;
Αντιδρώ συγκρατημένα. Είμαι επιφυλακτική απέναντι στην πολύ θετική κριτική (αν και την απολαμβάνω), και ακούω με προσοχή τα αρνητικά σχόλια.
Τι θέλεις να αποκομίσουν οι αναγνώστες και οι αναγνώστριες από το βιβλίο σου;
Δε θέλω να αποκομίσουν κάτι συγκεκριμένο, ο καθένας διαβάζει τις λέξεις με τα δικά του μάτια και καταλαβαίνει αυτό που θέλει να καταλάβει – αυτή είναι και η ομορφιά. Η αγαπημένη μου κριτική, πάντως είναι το «αχ».
*
Φωτεινή Σίμου | «Καπνίζοντας τα δάχτυλα των άλλων» (Κείμενα)
Τι σε ώθησε να γράψεις;
Δεν ξέρω στην πραγματικότητα αν υπήρξε ώθηση. Ξεκίνησε σαν παρόρμηση. Συνεχίζει ως παρατήρηση.
Πώς πήρες την απόφαση να εκδώσεις την πρώτη σου ποιητική συλλογή;
Ήταν μέρος της ίδιας παρόρμησης.
Ακολουθείς συγκεκριμένο πρόγραμμα όταν γράφεις και πώς συνδυάζεις δουλειά με συγγραφή;
Η Δουλειά δεν είναι καθόλου συνεργάσιμη με καμιά άλλη ανθρώπινη δραστηριότητα. Στην πραγματικότητα απαιτεί να μη τη συνδυάζουμε με τίποτα άλλο. Η απαίτησή της γίνεται όλο πιο σκληρή. Οπότε αυτό που καλούμαι είναι να συνδυάζω τη ζωή με τη δουλειά. Καμιά φορά, οι λέξεις όταν μπαίνουν σε σειρά κάνουν λίγο πιο υποφερτή αυτή την προσπάθεια, χωρίς να με κάνουν να ξεχνώ τη δυσκολία και τις αιτίες της.
Πώς αντιδράς στην κριτική;
Ντρέπομαι.
Τι θέλεις να αποκομίσουν οι αναγνώστες και οι αναγνώστριες από το βιβλίο σου;
Ό, τι θελήσουν εκείνες, εκείνοι και εκείνα. Θα ήταν ωραίο να είναι γλυκό, σαν κάτι που έχει μόλις φιληθεί ή χορέψει ή και τα δυο.
