Πέθανε ο ποιητής, μεταφραστής και ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων Νίκος Φωκάς.
Ο Νίκος Φωκάς υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους ποιητές, δοκιμιογράφους και μεταφραστές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Η κηδεία του θα γίνει σήμερα Τρίτη 27 Ιουλίου, ώρα 10 π.μ. στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.
Ο Νίκος Φωκάς γεννήθηκε το 1927 στην Κεφαλονιά, αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε φιλολογία, ιστορία και αρχαιολογία στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Άσκησε διάφορα επαγγέλματα, όπως συνεργάτης της ελληνικής ραδιοφωνίας, ξεναγός και καθηγητής Μέσης Εκπαίδευσης. Από το 1962 έως το 1972 υπηρέτησε στην ελληνική υπηρεσία τού BBC στο Λονδίνο, ενώ από το 1972 έως το 1974 εργάστηκε ως ελεύθερος δημοσιογράφος στην βρετανική πρωτεύουσα. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα εργάστηκε ως καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση και αργότερα ως δημοσιογράφος στο ραδιόφωνο.
Σε ηλικία 15 ετών αποστέλλει ποίημά του με τίτλο «Στερνή χαρά» στη Διάπλαση των Παίδων χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο «Ζέφυρος». Ο εκδότης του περιοδικού, Γρηγόριος Ξενόπουλος, αρχικά το απορρίπτει πιστεύοντας ότι γράφτηκε από μεγαλύτερο σε ηλικία ποιητή.Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1954 με την ποιητική συλλογή “Κυνήγια από σύγχρονα γεγονότα”. Ακολούθησαν δώδεκα ποιητικές συλλογές και μία συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του, τρεις συλλογές δοκιμίων, ένα βιβλίο με πεζά κείμενα και πολλά βιβλία με μεταφράσεις έργων ξένων ποιητών, πεζογράφων και δοκιμιογράφων.
Ο Φωκάς εκτός από χαρισματικός ποιητής υπήρξε και δεινός μεταφραστής, αποδίδοντας με ξεχωριστή μαεστρία δύσκολα και απαιτητικά κείμενα σημαντικών συγγραφέων (Τόμας Χάρντυ, Τόμας ντε Κουίνσυ, Ρόμπερτ Φροστ, Φίλιπ Λάρκιν, Κάρολος Μπωντλαίρ, κ.ά.). Στη μετάφραση των «Δεκαπέντε ποιημάτων» του Μπωντλαίρ, για παράδειγμα, κατέθεσε μια τολμηρή πρόταση μεταφράζοντας κάθε ποίημα δύο φορές: μία για να αποδώσει πιστά το νόημα των λέξεων, μια δεύτερη για να αποδώσει τον ρυθμό τους, αναδεικνύοντας έτσι το δίλημμα που αντιμετωπίζει κάθε μεταφραστής που αναμετριέται με ομοιοκατάληκτα ποιήματα.
Έχει τιμηθεί με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνικής Μετάφρασης, το Βραβείο Ποίησης τού περιοδικού “Διαβάζω”, το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο για το σύνολο τού έργου του, καθώς επίσης και με το Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών τής Ακαδημίας Αθηνών.
“Διότι αν πρέπει να΄χω τέτοια γλώσσα/ Με σόου, τζάκποτ , ζάπινγκ και τι-βί/ Την καταργώ καλύτερα εντελώς/ Κι ας μείνει ως ψίθυρος απλός/ Μιας πίστης υπενθύμιση ακριβή/ Καθώς κοιτώ τα σύννεφα στην Όσσα”.
Εργογραφία
(πρώτες αυτοτελείς εκδόσεις)
Ι.Ποίηση
• Ποίημα. Αθήνα, 1947.
• Κυνήγια από σύγχρονα γεγονότα. 1954.
• Δυο φορές το ίδιο όνειρο. Αθήνα, Δίφρος, 1957.
• Μάρτυρας μοναδικός. 1961.
• Προβολή πάνω σε γαλάζιο. Αθήνα, Ερμείας, 1972.
• Συλλυπητήρια σε μια μέλισσα. 1976.
• Παρτούζα ή ένα κλείσιμο ματιού. Αθήνα, Εστία, 1981.
• Πρόοδοι εν προόδω. Αθήνα, Ωλίν, 1981.
• Ο μύθος της καθέτου. Αθήνα, Κρύσταλλο, 1981.
• Προβολέας στα μάτια. Αθήνα, Κρύσταλλο, 1985.
• Γκρίζο χρώμα θερμό. Αθήνα, Κρύσταλλο, 1989.
• Ένα σημείο προσήλωσης. Αθήνα, Ύψιλον/Βιβλία, 1993.
• Κοχυβαδάκια (δεκαπέντε γλωσσοκεντρικά ποιήματα). Αθήνα, Ύψιλον/Βιβλία, 1995.
• Στον ποταμό Κολύμα. Αθήνα, Ύψιλον/Βιβλία, 1997.
ΙΙ.Δοκίμια
• Επιχειρήματα για τη γλώσσα – για τη λογοτεχνία. Αθήνα, Εστία, 1982.
• Το γλωσσικό μας πρόβλημα είναι εξωγλωσσικό. 1991.
ΙΙΙ.Πεζογραφία
• Το κάλεσμα της αλεπούς (ένα παραμύθι). Αθήνα, Εστία, 1991.
ΙV. Μεταφράσεις
• Προσπέρ Μεριμέ, Κάρμεν. 1983.
• Καίη Τσιτσέλη, Το χαμένο πάτωμα. 1984.
• Γιάννους Γκλοβάσκι, Γενική απεργία. 1985.
• Τόμας ντε Κουίνσι, Εξομολογήσεις ενός Άγγλου οπιοφάγου – Suspiria de profundis. 1986.
• Καρόλου Μπωντλαίρ, Τεχνητοί παράδεισοι. 1986.
• Ιωάννου Μέγεντορφ, Βυζάντιο και Ρωσία. 1988.
• Αξελός Κώστας, Ανοιχτή συστηματική. 1989.
• Τζόναθαν Καριάρα, Αμφίβολη συγκομιδή. 1989.
• Τόμας Χάρντυ, Η τρισαγαπημένη. Αθήνα, Κρύσταλλο, 1989.
• Κάρολου Μπωντλαίρ, 15 ποιήματα. Αθήνα, Ύψιλον/Βιβλία, 1994.
• Satre J.P., Μπωντλαίρ. Αθήνα, Ολκός, 1995.
• Αμαλία Φλέμιγκ, Προσωπική κατάθεση. 1995.
• Φροστ Ρ., 25 Ποιήματα. Αθήνα, Δελφίνι, 1997.
