(Ένα διήγημα στη μνήμη του). Την τελευταία του πνοή άφησε το βράδυ της Δευτέρας ο γάλλος συγγραφέας Μισέλ Τουρνιέ. Γεννήθηκε το 1924 στο Παρίσι από γονείς που γνωρίστηκαν στη Σορβόνη, όταν σπούδαζαν γερμανική φιλολογία. Ο Τουρνιέ σπούδασε Φιλοσοφία στη Σορβόνη και στο Πανεπιστήμιο του Τίμπινγκεν. Έγινε ευρύτερα γνωστός με τα μυθιστορήματα Παρασκευάς ή στις Μονές του Ειρηνικού (1967) που του αποφέρει το μεγάλο βραβείο της Γαλλικής Ακαδημίας, ενώ το 1970 εξέδωσε το Le roi des aulnes, για το οποίο του απονεμήθηκε το βραβείο Γκονκούρ.
Ο Αναγνώστης δημοσιεύει ένα διήγημά του που μετέφρασε ειδικά για το περιοδικό μας η Λίλα Κονομάρα.
Ένα μωρό στη φάτνη
Φανταστείτε κατ’ αρχήν μία τρίχρωμη σημαία να κυματίζει στο νυχτερινό αεράκι, λουσμένη στο φως ενός προβολέα. Ύστερα, καθώς το κάδρο μεγαλώνει, εμφανίζεται η πρόσοψη του Παλαί ντε λ’ Ελυζέ, αδρά σμιλεμένη από το τεχνητό φως. Μόνον ένα παράθυρο είναι φωτισμένο. Μπροστινό ζουμ στο παράθυρο. Η διαδοχική μείξη εικόνων δίνει την εντύπωση ότι εισχωρούμε στο εσωτερικό. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας χαμογελά, καθισμένος σε μια πολυθρόνα πλάι στο τζάκι όπου χορεύουν οι φλόγες.
«Γαλλίδες και Γάλλοι, λέει, από σήμερα το πρωί τα σχολεία είναι κλειστά. Σε όλες τις πόλεις και τα χωριά, οι δρόμοι είναι φωταγωγημένοι λόγω των εορτών. Σε λίγες μέρες, έρχονται Χριστούγεννα, και μια εβδομάδα αργότερα, το νέον έτος. Είθισται, τέτοιες μέρες, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να στέλνει ένα ευχετήριο διάγγελμα στους συμπατριώτες του. Αυτό ακριβώς προτίθεμαι να κάνω κι εγώ. Φέτος όμως οι ευχές μου θα προσλάβουν εντελώς ιδιάζοντα χαρακτήρα. Και αυτό διότι θέλω να σας απασχολήσω με ένα σημαντικό και πολύ σοβαρό ζήτημα, και να σας κάνω μία πρόταση επαναστατική. Επαναστατική, μάλιστα, όσο παράξενο κι αν φαίνεται κάτι τέτοιο εκ μέρους ενός Προέδρου της Δημοκρατίας, και δη τις παραμονές των Χριστουγέννων. Ιδού περί τίνος πρόκειται.
Όταν μιλάμε για τις μεγάλες μάστιγες της εποχής μας, αναφερόμαστε στα ναρκωτικά, τη βία, το κάπνισμα, το αλκοόλ και τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Ο αριθμός των κρουσμάτων που σημειώνονται είναι τρομακτικά υψηλός και οφείλουμε αναμφισβήτητα να αγωνισθούμε σκληρά προκειμένου να τον μειώσουμε. Σε τελική ανάλυση όμως, πρόκειται για δεινά τα οποία, δόξα τω Θεώ, αφορούν μόνο μια μικρή μερίδα από μας. Υπάρχει αντιθέτως μία άλλη μάστιγα, πιο ύπουλη και καταχθόνια, εξαιτίας της οποίας το σύνολο του πληθυσμού κινδυνεύει να οδηγηθεί στον πιο αποτρόπαιο εκφυλισμό. Η μάστιγα αυτή δεν έχει καν όνομα. Θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε ιατρομανία, κλινικομανία, φαρμακομανία, και ποιος ξέρει τι άλλο! Λίγο όμως ενδιαφέρει η ονομασία της. Εκείνο που μετράει είναι οι αριθμοί και οι αριθμοί αυτοί ξεπερνούν κατά πολύ εκείνους των θυμάτων από τις υπόλοιπες μάστιγες της εποχής μας. Μπορούμε να μετρήσουμε τις απώλειες χρησιμοποιώντας διάφορα κριτήρια. Εγώ θα σας αναφέρω μόνον το εξής: κάθε χρόνο, τα έξοδα που αφορούν στην υγεία αυξάνονται γρηγορότερα, και μάλιστα πολύ γρηγορότερα από τα έσοδα της χώρας. Πού οδηγούμαστε; Μα είναι απλό και συγχρόνως τρομακτικό! Ένας στοιχειώδης υπολογισμός μάς επιτρέπει να συναγάγουμε, να καθορίσουμε με ακρίβεια το έτος, το μήνα, την ημέρα όπου το σύνολο των εσόδων του κράτους θα απορροφηθεί από την ιατρική περίθαλψη. Μας είναι σχεδόν αδύνατο να φανταστούμε τι όψη θα πάρει η ζωή μας τότε. Αρκεί να σας πω ότι θα τρεφόμαστε πια αποκλειστικά και μόνο με φάρμακα. Θα μετακινούμαστε μόνο με ασθενοφόρο. Θα ντυνόμαστε μόνο με επιδέσμους. Εικόνες γελοίες και εφιαλτικές.
Τι μπορούμε να κάνουμε για να μην καταλήξουμε εκεί; Απευθύνθηκα στις μεγαλύτερες αυθεντίες της Ιατρικής. Έκανα έκκληση στις ακαδημίες να εγκύψουν στο θέμα και να μου προτείνουν κάποιο αντίδοτο. Τίποτα. Πρέπει να σταματήσουμε το κακό στη ρίζα του. Πού βρίσκεται όμως αυτή η ρίζα; Τι είναι αυτό που κάνει τον καθένα από μας να αρρωσταίνει, ή έστω να κινδυνεύει να αρρωστήσει, και να προσπαθεί αενάως να θεραπεύσει μια πραγματική ή φανταστική ασθένεια;
Τότε λοιπόν, κατέφυγα στην ύστατη λύση. Θυμήθηκα το χωριό όπου πέρασα τα παιδικά μου χρόνια και το γιατρό που μας παρακολουθούσε, εμένα και τα αδέρφια μου. Και όταν λέω μας παρακολουθούσε… Επενέβαινε το λιγότερο δυνατόν, γνωρίζοντας καλά πως η ίδια η φύση είναι εκείνη που θεραπεύει και πως πρέπει να φροντίζουμε να μην παρακωλύουμε τη δράση της. Ναι, ο γιατρός αυτός ήταν σοφός με λίγα λόγια, και στο σοφό απευθύνθηκα μάλλον παρά στο γιατρό … Του έστειλα τον ογκώδη φάκελο που συστάθηκε από το υπουργείο Εσωτερικών σχετικά με το θέμα. Άραγε τον μελέτησε καθόλου αυτόν το φάκελο; Διόλου βέβαιο, αν κρίνει κανείς από την ταχύτητα και κυρίως από το περιεχόμενο της απάντησής του.
Ιδού ποια ήταν η απάντησή του. Ένα γράμμα τριών σελίδων, γραμμένο στο χέρι με πένα μάρκας Σερζάν-Μαζόρ και βιολετί μελάνι. Στο γράμμα του, ο γιατρός των παιδικών μου χρόνων μου γράφει ότι… Ίσως όμως είναι προτιμότερο να σας το διαβάσω. Ακούστε λοιπόν:
Κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας,
Μικρέ μου Φρανσουά,
Νιώθω περήφανος και ευτυχής που θυμάστε τον ασήμαντο γιατρό που σας έφερε στον κόσμο και σας φρόντισε στα πρώτα σας βήματα. Για να λέμε την αλήθεια όμως, δεν μου αξίζουν τόσες τιμές, διότι μόνος σας ήρθατε στον κόσμο και μόνος σας μεγαλώσατε. Και να που απευθύνεστε τώρα σε μένα – παρότι δεν ασκώ πια το επάγγελμα εδώ και καιρό – για ένα ζήτημα εθνικής σημασίας το οποίο έχει κάνει κορυφαίους επιστήμονες να περιέλθουν, καθώς μου λέτε, σε αμηχανία. Μήπως όμως, ακριβώς επειδή είναι επικεφαλής της ιατρικής κοινότητας, οι ειδήμονες αυτοί είναι οι πλέον ακατάλληλοι να βρουν τη λύση στην ανεξέλεγκτη αύξηση των ιατρικών εξόδων; Σοβαρά, τώρα, κύριε Πρόεδρε, αν αναζητούσατε τρόπους μείωσης των δαπανών για τους εξοπλισμούς, θα απευθυνόσασταν ποτέ στην ηγεσία του Γενικού Επιτελείου μας; Αν αποπειρώμαι να σας δώσω μια απάντηση, αυτό οφείλεται σίγουρα στο γεγονός ότι δεν ασκώ πλέον εδώ και καιρό το επάγγελμα του ιατρού, το οποίο άλλωστε άσκησα ελάχιστα κατά τη διάρκεια όλης μου της σταδιοδρομίας.
Το ερώτημα που μου θέτετε, κύριε Πρόεδρε, μου φέρνει στο μυαλό ένα γάτο που είχα κάποτε, ή μάλλον μία γάτα. Αυτή η γάτα λοιπόν, είχε τη φαεινή ιδέα να πάει κάποτε να γεννήσει στη λόχμη που εκτείνεται από το μαντρότοιχο του κήπου μου και πέρα, ως εκεί που φτάνει το μάτι. Όταν ξαφνικά μια μέρα την είδα με την κοιλιά επίπεδη και το μάτι σπινθηροβόλο, γεμάτο υπονοούμενα, κατάλαβα αμέσως πού την οδηγούσαν οι καθημερινές της αποδράσεις στο διπλανό χωράφι. Κρατήθηκα ωστόσο και δεν επενέβην. Πέρασαν βδομάδες, μήνες. Ένα πρωί, βλέπω από το παράθυρο τη γάτα μου να παίζει σε μια αλέα του κήπου, περιτριγυρισμένη από τέσσερα σκανταλιάρικα γατάκια. Ήταν σίγουρα η πρώτη φορά που πηδούσαν τον μαντρότοιχο αφού πέρασαν τα πρώτα παιδικά τους χρόνια στη γειτονική λόχμη. Ανοίγω την πόρτα χωρίς προφυλάξεις, και προχωρώ προς το μέρος της μικρής αυτής οικογένειας. Η γάτα μού κάνει χαρές, αλλά τα γατάκια φεύγουν πανικόβλητα προς κάθε κατεύθυνση. Ήταν φυσικό. Πώς δεν το είχα σκεφτεί; Έχοντας μεγαλώσει μακριά απ’ τους ανθρώπους τα γατάκια αυτά είχαν γίνει άγρια. Δεν υπήρχε περίπτωση να ανεχθούν ανθρώπινη παρουσία εκτός κι αν τα εξημέρωνε κανείς με πολλή υπομονή.
Και τι δεν έκανα για να τα εξημερώσω! Τα καλόπιανα με διάφορα φαγητά που άφηνα στον κήπο, όλο και πιο κοντά στο σπίτι. Μια μέρα κατάφερα μ’ αυτόν τον τρόπο να παρασύρω ένα μέχρι την κουζίνα και τότε έκλεισα την πόρτα. Το αποτέλεσμα ήταν σκέτη καταστροφή. Άρχισε να νιαουρίζει σαν να το έγδερναν ζωντανό. Συγχρόνως, πηδούσε πάνω στα έπιπλα, αναποδογυρίζοντας βάζα και πιατικά. Τελικά, ρίχτηκε με φόρα πάνω στο τζάμι του παράθυρου, όπως τα πουλιά, και έπεσε κάτω σχεδόν αναίσθητο. Βρήκα τότε την ευκαιρία να το πιάσω και να του χαρίσω την ελευθερία του.
Νιώθω λίγο άσχημα, κύριε Πρόεδρε, που σας απασχολώ με ιστορίες φαινομενικά τόσο ασήμαντες. Μικρές ιστορίες σαν κι αυτήν όμως έχουν άμεση συνάφεια με τη ζωή. Είναι η ίδια η ζωή. Ό,τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια της ημέρας μέσα σε ένα κήπο είναι εξίσου επιμορφωτικό με αυτά που παρατηρούμε στο δοκιμαστικό σωλήνα ή τον αποστακτήρα ενός εργαστηρίου, και αν, αφού πρώτα στραφήκατε στην έρευνα in vitro, απευθυνθήκατε ύστερα σε μένα, το κάνατε μάλλον για να ακούσετε τη γνώμη ενός ανθρώπου με πείρα της ζωής.
Οι εβδομάδες που ακολούθησαν μου επιβεβαίωσαν την εντύπωση που μου είχε αφήσει εκείνο το καταστροφικό πείραμα: για εκείνα τα γατάκια που είχαν γεννηθεί μέσα στη φύση, δεν υπήρχε περίπτωση μεταστροφής. Η αγριότητα τα είχε σημαδέψει για πάντα. Έτυχε να κουβεντιάσω το θέμα με ένα γείτονα που εκτρέφει ζώα. Αυτός λοιπόν μου έκανε την εξής εντυπωσιακή αποκάλυψη: ένα μοσχάρι ή ένα πουλάρι που γεννήθηκε στα χωράφια θα έχει πάντα πιο δύστροπο χαρακτήρα από εκείνο που είδε το φως – τρόπος του λέγειν- στο μισοσκόταδο του στάβλου. Όλοι οι κτηνοτρόφοι το ξέρουν αυτό και φροντίζουν να μην αφήνουν τα θηλυκά να γεννούν στην ύπαιθρο.
Όπως βλέπετε, προσεγγίζουμε σιγά-σιγά το θέμα μας. Διότι ό,τι ισχύει για το χαρακτήρα των ζώων, ισχύει ακόμη περισσότερο για την ψυχή των ανθρώπων. Πράγματι, τα πρώτα ερεθίσματα – θόρυβοι, φώτα, μυρωδιές – που προσλαμβάνει ένα παιδί την ώρα που βγαίνει απ’ την κοιλιά της μητέρας του το σημαδεύουν για πάντα. Σαν κάτι να στραβώνει και να μην μπορείς να το ισιώσεις, κάτι που αλλοιώνει το χαρακτήρα του. Χωρίς να είμαι ειδήμων σε θέματα Ιστορίας, έκανα ορισμένες έρευνες προκειμένου να μάθω τις ακριβείς συνθήκες γέννησης μερικών ανθρώπων που έκαναν τον κόσμο να μιλάει γι’ αυτούς. Είναι ευρέως γνωστό ότι ο Ναπολέων γεννήθηκε υπό τους ήχους των εκκλησιαστικών οργάνων και τα θυμιάματα της μεγάλης λειτουργίας του Δεκαπενταύγουστου στον καθεδρικό ναό του Αιάκειου. Λίγοι όμως γνωρίζουν ότι σημειώθηκε σεισμική δόνηση στο Γκόρι κατά τη γέννηση του Στάλιν. Ένα τρομερό κύμα παγετού κατέστρεψε όλα τα ανθισμένα οπωροφόρα της περιοχής του Μπρανάου τη νύχτα της δεκάτης ενάτης Απριλίου 1889, ημερομηνία γέννησης του Αδόλφου Χίτλερ. Οι αρχαίοι πίστευαν πως η γέννηση ενός μεγάλου άντρα σημαδεύεται από υπερφυσικά φαινόμενα. Θα έπρεπε μάλλον να αντιστρέψουμε την αιτιώδη σχέση, και να πούμε πως αν κάποιο υπερφυσικό φαινόμενο σημαδέψει τη γέννηση ενός ανθρώπου, τότε αυτός μπορεί μια μέρα να γίνει πολύ σπουδαίος.
Ποια αξιοσημείωτη επανάσταση σε παγκόσμιο σχεδόν επίπεδο χαρακτηρίζει σήμερα τη μαιευτική; Άλλοτε τα παιδιά γεννιόντουσαν στο σπίτι των γονιών τους. Εσάς προσωπικά, κύριε Πρόεδρε, σας θυμάμαι στην κρεβατοκάμαρα της μητέρας σας όπου βγάλατε την πρώτη σας κραυγή. Έτσι φτιάχναμε, χωρίς να το συνειδητοποιούμε καλά-καλά, μωρά χωρικούς, εργάτες, τεχνίτες, ψαράδες ή εκατομμυριούχους που διατηρούσαν αυτό το στίγμα λες και είχε χαραχτεί στα βάθη της ύπαρξής τους. Καλό ήταν αυτό, κακό ήταν; Δεν θα εκφέρω γνώμη. Είμαι λίγο καχύποπτος απέναντι στην τάση που έχουν κάπως υπερβολικά συχνά οι άνθρωποι της ηλικίας μου να προτιμούν τις συνήθειες του παρελθόντος. Εδώ και πενήντα χρόνια όμως τα πράγματα άλλαξαν αισθητά. Πολύ γρήγορα, επικράτησε η συνήθεια να πραγματοποιούνται οι τοκετοί σε εξειδικευμένες κλινικές. Είναι βέβαιον ότι τα οφέλη αυτής της καινοτομίας από άποψη υγιεινής και ασφάλειας υπήρξαν τεράστια. Ο αριθμός των ατυχημάτων κατά τη γέννα μειώθηκε σε ποσοστά πολύ ικανοποιητικά. Από την άλλη όμως, δεν λογαριάσαμε τις επιπτώσεις αυτού του καινούριου περιβάλλοντος σ’ αυτό που εγώ αποκαλώ γενετικό αποτύπωμα. Μάλιστα, γενετικό αποτύπωμα! Ιδού μία καινούρια έννοια την οποία οι περισπούδαστοι μαιευτήρες μας πρέπει να φορτώσουν στη μνήμη του υπολογιστή τους! Εγώ προσωπικά υποστηρίζω ότι ένα μωρό το οποίο έρχεται στον κόσμο πάνω σ’ ένα χειρουργικό τραπέζι, εισπνέει μυρωδιές απολυμαντικών, ακούει βόμβους από ηλεκτρικές συσκευές και δεν βλέπει γύρω του παρά μόνον κάτι φαντάσματα με άσπρες μπλούζες και αντισηπτικές μάσκες με φόντο τους λακαρισμένους τοίχους του χειρουργείου, υποστηρίζω ότι το συγκεκριμένο μωρό, δυνάμει του γενετικού αυτού αποτυπώματος, θα είναι πάντοτε επιρρεπές στην… πώς την είπαμε… την κλινικομανία, την ιατρομανία, τη φαρμακομανία.
Ιδού, Κύριε Πρόεδρε, ποια είναι η απάντησή μου στην ερώτησή σας: οι ανυπολόγιστες δαπάνες της Κοινωνικής Ασφάλισης οφείλονται σ’ αυτό το κλινικό αποτύπωμα που επιβάλλεται στα νεογέννητα τα πρώτα δευτερόλεπτα, λεπτά ή ώρες μετά τη γέννησή τους.
Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν; Η γέννηση, ο έρωτας και ο θάνατος, ως γνωστόν, δεν είναι ασθένειες. Είναι οι τρεις μεγάλες συνιστώσες του ανθρώπινου πεπρωμένου. Δεν είναι σωστό να τις σφετερίζονται οι γιατροί. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με τις γεννήσεις, απαλλάσσοντάς τις από τα φαρμακευτικά μιάσματα που τις δηλητηριάζουν. Να τι σας προτείνω. Όταν θα πλησιάζει η στιγμή να γεννήσει μια γυναίκα, θα επιλέγει η ίδια – με την ίδια ελευθερία που επιλέγει το όνομα του παιδιού της – το φυσικό περιβάλλον στο οποίο επιθυμεί να γεννήσει, και κατά συνέπεια, το γενετικό αποτύπωμα που θα σημαδέψει το παιδί της. Θα έχουν γίνει όλες οι απαραίτητες προετοιμασίες ούτως ώστε να της προσφέρεται μια απεριόριστη σχεδόν δυνατότητα επιλογής. Πρέπει, τα προσεχή χρόνια, τα μωρά να μπορούν να γεννιούνται με απόλυτη ασφάλεια στην κορυφή του Μον-Μπλαν ή στα βράχια της νήσου Σεν, σε μια ατόλη του Ειρηνικού ή στους ξανθούς αμμόλοφους της Σαχάρας, στην αίθουσα των κατόπτρων στις Βερσαλλίες ή στον τρίτο όροφο του πύργου του Άιφελ. Τότε μόνο θα δούμε νέες γενιές να εκδηλώνουν ασύλληπτη ποικιλία ταλέντων και ενδιαφερόντων, αντί να σχηματίζουν ουρές έξω από τα ιατρεία και τα φαρμακεία.
Παρακαλώ, δεχθείτε, κύριε Πρόεδρε…»
Ο Πρόεδρος απόθεσε το γράμμα πάνω σ’ ένα στρογγυλό τραπεζάκι και κοίταξε χαμογελαστός προς τη μεριά των τηλεθεατών.
«Ακούστε λοιπόν, αγαπητοί μου συμπατριώτες, ποια είναι η ασυνήθιστη, γοητευτική, αλλά και επαναστατική αλλαγή που σας προτείνω. Από την επόμενη άνοιξη κιόλας, θα έχουν ληφθεί όλα τα απαραίτητα μέτρα ούτως ώστε να υπάρχει τόση ποικιλία και πρωτοτυπία ως προς το γενετικό αποτύπωμα όση θα επιθυμούν οι μέλλουσες μητέρες. Θα εγκαινιάσουμε όμως αυτόν τον καινούριο τρόπο γέννησης σήμερα κιόλας, απόψε, αυτήν εδώ τη στιγμή που σας μιλάω. Απευθύνομαι λοιπόν σε όλες τις μέλλουσες μητέρες που με ακούν. Ο αριθμός του τηλεφώνου μου είναι ο εξής: 42928100. Εάν πρόκειται να γεννήσετε τις μέρες που ακολουθούν, καλέστε με τώρα. Υπάρχει απευθείας σύνδεση. Η πρώτη μέλλουσα μητέρα που θα μου τηλεφωνήσει και που θα εκφράσει μια ευχή, η ευχή αυτή, όποια κι αν είναι, θα εκπληρωθεί. Περιμένω».
Εξακολουθώντας να χαμογελά, ο πρόεδρος ακούμπησε το πηγούνι του πάνω στα σταυρωμένα χέρια του και έμεινε σιωπηλός. Την επόμενη κιόλας στιγμή η συσκευή που είχε τοποθετηθεί δίπλα του άρχισε να κουδουνίζει. Δεκαπέντε εκατομμύρια τηλεθεατών μπόρεσαν τότε να παρακολουθήσουν απευθείας τον εξής παράξενο διάλογο:
– Ναι, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας; ακούστηκε μια διαπεραστική φωνή.
– Ο ίδιος, σας ακούω.
– Καλησπέρα, κύριε Πρόεδρε.
– Καλησπέρα σας κυρία μου.
– Δεσποινίς, διόρθωσε η διαπεραστική φωνή.
– Δεσποινίς. Δεσποινίς…το όνομά σας παρακαλώ;
– Μαρία.
– Καλησπέρα σας, δεσποινίς Μαρία. Πρόκειται λοιπόν να γεννήσετε σύντομα. Ξέρετε την ημερομηνία;
– Στις 25 Δεκεμβρίου απ’ ό,τι μου είπαν, κύριε Πρόεδρε.
– Τέλεια, τέλεια. Και σε τι είδους φυσικό περιβάλλον ονειρεύεστε να γεννήσετε;
– Σ’ ένα στάβλο, κύριε Πρόεδρε. Ένα στάβλο με μια φάτνη. Και ένα βόδι και ένα γαϊδούρι.
Ο Πρόεδρος, παρά τη γνωστή αυτοκυριαρχία του, δεν μπόρεσε να μη γουρλώσει τα μάτια του από την κατάπληξη.
– Ένα στάβλο, μια φάτνη, ένα βόδι και ένα γαϊδούρι… επανέλαβε μηχανικά. Καλώς, καλώς, θα έχετε ό,τι ζητήσατε. Μου επιτρέπετε όμως μια τελευταία ερώτηση;
– Μα φυσικά, κύριε Πρόεδρε.
– Γνωρίζετε το φύλο του παιδιού;
– Ναι, κύριε Πρόεδρε, είναι κορίτσι.
– Ώστε κορίτσι, μπράβο, μπράβο! αναφώνησε ο Πρόεδρος εμφανώς ανακουφισμένος. Τα κορίτσια είναι πολύ πιο γλυκά απ’ τα αγόρια! Και πιο ήσυχα, δεν σου δημιουργούν προβλήματα! Ε λοιπόν προσφέρομαι να το βαφτίσω εγώ, αν θέλετε φυσικά. Θα το βγάλουμε Νοέλ. Καληνύχτα σε όλους σας.
Μετάφραση : Λίλα Κονομάρα
