«Επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία»
Μα, αν το καλοσκεφτούμε, οι συγκεκριμένες ευχές που ανταλλάσσονται τέτοιες μέρες, τόσες χιλιάδες χρόνια τώρα, δεν φαίνεται να «πιάνουν».
Στην πραγματικότητα καμιά επιθυμία δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ – εκτός αν επρόκειτο για την απόκτηση κάποιου παιχνιδιού, όταν ήσουν παιδί…
Η βασική ευχή των Χριστουγέννων δεν είναι «Επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία»;
Ε, λοιπόν, επί γης δεν επικράτησε ποτέ ειρήνη, ούτε πρόκειται να επικρατήσει όσο ανθεί το εμπόριο όπλων, οι πόλεμοι, παγκόσμιοι, τοπικοί, εμφύλιοι, δεν σταμάτησαν ποτέ, ούτε θα σταματήσουν, όσο ανθεί το εμπόριο των σκληρών ναρκωτικών θρησκειών και «ιδεολογιών».
Όσο για την ευδοκία, τι είναι άραγε αυτή η έννοια;
Εντάξει, υπήρξε μια οσιομάρτυς (που αποκεφαλίστηκε επί Τραϊανού – και αναφέρεται στα συναξάρια ως «θεόφρων, περιαπαστράπτουσα», εντάξει, υπήρξε και άλλη μια, λιγότερο διάσημη, θυγατέρα του Ουαλεντιανού Γ΄ και σύζυγος του Ονώριχου, βασιλέα των Βανδάλων, ίσως και μερικές άλλες που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή, καλά, έχω και μια αγαπημένη ανιψιά μ’ αυτό το όνομα.
Η παραίνεση «εν ανθρώποις ευδοκία» δηλ. αγαθή σκέψη / διάθεση / γνώμη / βούληση / θέληση / πρόθεση, γίνεται προς εμάς, αλλά είναι ευκταία – ίσως και εφικτή- μόνον όταν απευθύνεται σε άτομα, στον καθένα μας ξεχωριστά.
Χάνει όμως σε ισχύ αν υποτεθεί ότι μας απευθύνεται όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση «μάζας» δηλ. ομογενοποιημένοι σε ομάδες και κόμματα και είμαστε οπαδοί πάσης φύσεως. Και δεν έχει την παραμικρή ισχύ, αν υποτεθεί ότι απευθύνεται σε κυβερνήσεις, ιερατεία και πολυεθνικές – σ’ αυτά τα πολιτικώς ορθά και κοινωνικώς αναγκαία μορφώματα (που μάλλον βρίσκονται σχεδόν πάντα και σε αγαστή συνεργασία).
Τέλος πάντων. Εξάλλου, ούτε τα Χριστούγεννα ούτε η Πρωτοχρονιά αφορούν σε ολόκληρο τον πλανήτη: Τα μεν πρώτα εορτάζονται μόνο από 2,2 δις. επί του συνολικού πληθυσμού (τόσοι είναι οι Χριστιανοί), η δε δεύτερη εορτάζεται ανάλογα με τα θρησκευτικά πιστεύω των λαών, σε διαφορετικές ημερομηνίες (π.χ. οι Κινέζοι την τοποθετούν στη δεύτερη σελήνη μετά το χειμερινό Ηλιοστάσιο, οι Ζωροαστριστές, πιο ταιριαστά, στην πρώτη μέρα της Άνοιξης, στην Εαρινή Ισημερία κλπ κλπ. Όπως περίπου και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, που οι ζωηροί και εύθυμοι θεοί τους ήταν πιο κοντά στη φύση, απ’ όσο είναι οι αυστηροί που ακολούθησαν)…
Η γράφουσα, καθώς ανήκω -λόγω τυχαίων συγκυριών- στο συγκεκριμένο ημισφαίριο και στο συγκεκριμένο πολλοστημόριο των πολιτισμών, οφείλω βεβαίως να παρακολουθώ τις παραδόσεις του τόπου και του χρόνου μου.
Όμως, καθώς δεν είμαι ούτε παιδί ούτε έμπορος, δεν μπορώ παρά να αντιμετωπίζω αυτή την εορταστική περίοδο τουλάχιστον με σκεπτικισμό.
Χμ, θαρρώ πως οι ευχές είναι απλώς σαν τα πολύχρωμα φωτάκια που αναβοσβήνουν, και σαν τα στολίδια του εορταστικού διάκοσμου / σκηνοθεσίας: Μπιχλιμπίδια, που μ’ αυτά σηματοδοτούμε τις «εορτές» και εξαγοράζουμε, εμείς οι «πολιτισμένοι», μερικές μέρες αργίας από την ανεόρταστη φύση. Κατά τις οποίες, μας υπενθυμίζουν αδιάκοπα με κάλαντα και αγιοβασιλιάτικα τζιγκλάκια, «παραδοσιακά» και ξενόφερτα ήθη και έθιμα, και επιτάσσουν: «Εμπρός, γιορτάστε!». Και, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι, γιορτάζουμε. Μαζικά. Με μαζικές σφαγές / γενοκτονίες γαλόπουλων γουρουνόπουλων και ελάτων (καθώς και αμνοεριφίων το Πάσχα).
Τι να κάνουμε όμως; Έτσι είναι η ζωή… Πώς το λένε; Βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόχευτος – ή κάτι τέτοιο…
Χρόνια πολλά λοιπόν, καλές γιορτές!
YΓ: Η αρχική μου παρόρμηση ήταν να γράψω ένα φανταστικό «ταχύδραμα»: την συζήτηση γαλοπούλας και γουρουνιού κάτω από ένα έλατο, σχετικά με το νόημα των εορτών. Ευτυχώς, δεν το έγραψα, έγραψα ένα λιγότερο δυσάρεστο κείμενο.
Πάντως οφείλω να δηλώσω πως, παρά τη γκρίνια μου, νιώθω κι εγώ αρκετά σε εορταστική διάθεση – τουλάχιστον πιο πολύ απ’ όσο θα ένιωθα αν ήμουν γαλοπούλα, γουρούνι ή έλατο.
