της Εύας Μ. Μαθιουδάκη
Το νέο βιβλίο του Δημήτρη Χριστόπουλου Έλα να παίξουμε, που κυκλοφόρησε το 2023 από τις Εκδόσεις Το Ροδακιό εξελίσσεται στην Σίφνο και αφορά μια ιστορία παιδικής κακοποίησης, ενός τραύματος.
Μέσα από την ρυθμική σχεδόν ομοιομορφία των σκέψεων του κεντρικού ήρωα γιατρού του μυθιστορήματος, μέσα από την “κυκλοτική” γραφή του συγγραφέα, ξεδιπλώνεται η ιστορία, κορυφώνεται η αγωνία του αναγνώστη αλλά και η ανάγκη του ήρωα να υπερνικήσει τα σκοτάδια του.
Η πραγματική ιστορία αποκρύπτεται συστηματικά, γιατί έτσι είναι αυτά τα πράγματα, βρώμικα και σκοτεινά.
Κι όλα αυτό το παρελθόν αντιμέτωπο με την ηλιόλουστη Κυκλάδα στο δρόμο προς την Ανάσταση. Δουλεμένος λόγος, σφυρήλατος, αποκαλυπτικός με ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα πραγματολογικά στοιχεία για το νησί της Σίφνου, την ιστορία, τον πολιτισμό του.
Αν ήταν χρώμα το Αιγαίο, θα ήταν ένα άσπρο μαύρο λαμπερό…κι αν έπαιρναν σχήμα οι λέξεις του Δημήτρη Χριστόπουλου θα ήταν ένα έργο σχεδιασμένο προσεκτικά και συντεθειμένο με μεγάλη φροντίδα, με μια διάθεσή ρεαλιστική, ένα σχήμα καλά δεμένο που ξεκινά σαν θολό όραμα, σαν ένα καλειδοσκόπιο γεμάτο αιχμές, γωνίες και παλιά αγιάτρευτα τραύματα, και σταδιακά στρογγυλεύει και ανοίγει σαν λουλούδι όπως οι ψυχές όταν βρίσκουν το δρόμο τους, όταν περνούν από την απόγνωση στο φως.
Δυο παράλληλες ιστορίες, πινελιές από παλιό καλό νουάρ και στο επίκεντρο της δημιουργίας του συγγραφέα ο απλός άνθρωπος, αλλά και οι γειτονιές σαν παλιές φωτογραφίες στην Ελευσίνα, στο γήπεδο, στα σοκάκια του νησιού, στα βουνά και στα ακρογιάλια του. Άνθρωποι ανώνυμοι που παίρνουν κάποια τυχαία ονόματα όπως πχ Νώντας, άσημες μονάδες κι όμως άνθρωποι φίλοι συμμαθητές που προσέθεσαν λίγο ακόμη σκοτάδι στο δράμα της ζωής του ήρωα μας.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το γεγονός οι καθοριστικοί για την εξέλιξη της ιστορίας ήρωες, βρίσκονται στο παρασκήνιο. Νεκροί, ζωντανοί νεκροί γεμάτοι ενοχές, ασθενείς με dementia, διαμορφώνουν τον κύκλο της σιωπής, συνθέτουν το δράμα της ζωής του κεντρικού ήρωα Στέργιου.
Ο Στέργιος του Δημήτρη Χριστόπουλου ως άλλος επισκέπτης στο Θεώρημα του Παζολίνι ψάχνει να βρει την αλήθεια γητεύοντας τους ανθρώπους γύρω του μέχρι να φτάσει στο πυρήνα της ιστορίας στα καλά κρυμμένα οικογενειακά μυστικά να βρει τον ίδιο του τον εαυτό, ανατρέποντας ισορροπίες και προκαταλήψεις. Ένα βιβλίο άξιο της μέχρι τώρα πορείας του καλού λογοτέχνη Δημήτρη Χριστόπουλου!
Και κλείνοντας το σύντομο αυτό σημείωμα, σταχυολογώ από το βιβλίο κάποιες θεματικές που με συγκίνησαν :
ΣΙΩΠΗ (σελ.30)
Ο κόσμος του μεμιάς έπαψε να έχει φωνή. Κι η σιωπή έγινε τόσο οικεία, που ήταν ίδια με την ομιλία των άλλων. Συνήθισαν με τον καιρό τη μυρωδιά της σιωπής, όπως συνηθίζει κανείς τη μυρωδιά του ασύλου ή την αποφορά του απόπατου.
ΤΟΠΙΟ (σελ.54)
Η πανσέληνος αυτοπροσώπως όρμησε στο μεγάλο δωμάτιο του σπιτιού που έβλεπε στα απέναντι νησιά.
ΓΥΝΑΙΚΑ (σελ. 71)
Σαράντα τριών η Στεργιανή, χήρα απ’ τα είκοσι τέσσερα της, κι έχει τη σιφναίικη ομορφιά παράσημο στο κορμί της κι ακόμα μαζεύονται τ’ αρσενικά σαν γάτες στην αυλή της.
ΠΑΤΕΡΑΣ ΔΥΝΑΣΤΗΣ (84)
Κάποτε ονειρεύτηκε τον μπαμπά του στα όνειρα του ύπνου του να μπαίνει για ν’ ακούσει τους χτύπους της καρδιάς του. Κάποτε ονειρεύτηκε τον μπαμπά του,όχι σαν πεινασμένο θηρίο.
ΜΑΝΑ (σελ.120-121)
Για ποιόν χαράμισες το πάθος και την ομορφιά σου, αιχμάλωτη σ’ ένα κλουβί με δαντέλες, τούλια, μεζούρες, μουσελίνες και φραμπαλάδες. […] Μα το σάβανο τσέπες δεν έχει μάνα, πως δεν ξέρεις, πως δεν το ’μαθες ποτέ; Η σιωπή όλα τα σαβανώνει. Τώρα μην περιμένεις άδικα, γυρισμός δεν υπάρχει. Να τις μιλήσουμε, μάνα τις σιωπές μας. Να τις μιλήσουμε!
Δημήτρης Χριστόπουλος, Έλα να παίξουμε, Εκδόσεις Το Ροδακιό, 2023
