της Αλεξάνδρας Σαμοθράκη
Κανείς δεν απεργεί τόσο επαγγελματκά όσο οι Γάλλοι, όπως ανακαλύψαμε όταν επίσκεφθήκαμε οικογενειακώς την Disneyland στο Παρίσι κάποιο προηγούμενο τριήμερο.
Η πολυδιαφημιζόμενη παρέλαση στο Main Street με χαρακτήρες παραμυθιών να λικνίζονται στους ρυθμούς των δημοφιλών τραγουδιών της Disney μπροστά από το ονειρικό κάστρο- λογότυπο της Ωραίας Κοιμωμένης αναβλήθηκε απρόοπτα και αντί για τη Χιονάτη, τον Γκούφη και τον Πήτερ Πάν, το προσωπικό σεκιούριτι άνοιγε δρόμο για να περάσει μια ομάδα ταλαίπωρων αλλά ταγμένων απεργών με αυτοσχέδιες πολύχρωμες σημαίες.
“Από ποια ταινία είναι όλοι αυτοί;» ρώτησε ο 7χρονός γιός μου την 9χρονή κόρη μου. ‘Ηταν η τέλεια ευκαιρία για ένα σύντομο μάθημα μαρξιστικής οικονομικής που περιορίστηκε στα πολύ βασικά: είναι άνθρωποι που ενώ δουλεύουν σαν τα σκυλιά εδώ και χρόνια δεν κερδίζουν αρκετά χρήματα για να ανάψουν το καλοριφέρ για τα παιδιά τους το χειμώνα, ενώ τα παιδάκια που επισκέπτονται την Disneyland χρυσοπληρώνουν τα πάντα. Η εισήγησή μου έληξε άδοξα όταν η μαμά μου απέσπασε την προσοχή των παιδιών με υπερτιμημένο (10 ευρώ) μαλλί της γριάς για να «μην τα κάνω κομμουνιστές». «Θυμάσαι που κορόιδευες τον κύριο Πάνο που έβαζε τη εγγονή του να προσκυνάει τη φωτογραφία του Βελουχιώτη;» με ρώτησε η μάνα μου. «Δεν είσαι καλύτερη».
«Αφού εδώ όλα είναι πολύ ακριβά και βγάζουν λεφτά γιατί δεν τα δίνουν στις πριγκίπισσες;» με ρώτησε η κόρη μου.
«Μα οι πριγκίπισσες είναι ήδη πλούσιες» της εξήγησε ο γιος μου.
Εκτός από τους χαρακτήρες των παραμυθιών απεργούσε και το application για να κλείσεις θέση στην γρήγορη ουρά. Περιμέναμε μια ώρα για να κάνουμε ένα διαστημικό ταξίδι αλα Star Wars. Για να ψυχαγωγηθούν τα παιδιά κατέφυγαν σε επίδειξη τεχνικών ελληνορωμαϊκής πάλης. Όλοι τριγύρω μας κοίταζαν επιτιμητικά- η ειρωνεία όμως ήταν πως δεν μας ένοιαζε γιατί το έχουμε συνηθίσει. «Στην Disneyland όλα τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα» μου είπε ο άνδρας μου «ακόμη και οι εφιάλτες».
«Μπαμπά ο Luke Skywalker θα απεργούσε;» ρώτησε η κόρη μου. Τη θαύμασα για άλλη μια φορά. Αν τα πράγματα είχαν έρθει διαφορετικά και ο Luke με τον Hans Solo είχαν προηγηθεί του Μαρξ και του Che τώρα η κοινωνία θα ήταν παραδεισένια.
«Έτσι και οι άνθρωποι δεν είχαν λεφτά για να ανάψουν το καλοριφέρ, o Luke θα είχε πετσοκόψει τον κακό με το lightsaber του έτσι.» είπε ο γιος μου και κοπάνησε την κόρη μου με το παγουρίνο του στο κεφάλι.
«Βλάκα!» του τσίριξε εκείνη ενώ του ξεπουπούλιαζε το κρανίο με μεθοδικότητα και γαλήνη Τζεντάι Μάστερ «Αν είχαν ενέργεια για τα lightsaber, θα την έβαζαν απευθείας στα καλοριφέρ!»
Σειρά είχε το Στοιχειωμένο Σπίτι. Δεν τρελάθηκα να μπω εκεί μέσα φυσικά, έτσι έστειλα τα παιδιά μου επειδή με είχαν εκνευρίσει και τους άξιζε να υποφέρουν, με τον άνδρα μου και τον μπαμπά μου. Έμεινα με τη μαμά μου να κοροϊδεύουμε τους βλάκες που έμπαιναν στο Τραινάκι Big Thunder και τα ουρλιαχτά τους ηχούσαν απόκοσμα όποτε αυτό προσγειωνόταν μετά από σχεδόν κάθετη πτώση σε ένα τεχνητό ποταμάκι με νερά. «Πρώτα νερά, μετά ουρλιαχτά» είπε η μάνα μου αφού το είδαμε καμιά 20ρια φορές «Σαν τα αντιπλημμυρικά έργα της Αττικής».
«Μα καλά, τόσο χαζοί είναι όλοι;» αναρωτήθηκα. «Δεν βλέπουν όσους βγαίνουν πανιασμένοι; Δεν ακουν τις σπαραξικάρδιες κραυγές όσων είναι μέσα;»
Απρόσμενα, τα παιδιά και οι συνοδοί τους βγήκαν καταχαρούμενοι από το Στοιχειωμένο Σπίτι.
«Ευτυχώς που δεν μπήκες.» μου είπε η κόρη μου «Θα είχες πάθει εγκεφαλικό.»
«Νομίζω πως θα τα κατάφερνα μια χαρά.» την τάπωσα «Πόσο χειρότερο να είναι από το να σου ξεμπερδεύω τα μαλλιά;»
«Πάμε Big Thunder.» είπε και με τράβηξε από το χέρι.
«Εμείς πάμε για καφέ.» είπαν οι γονείς μου και εξαφανίστηκαν.
«Μπαμπά δεν θέλω να καθίσω με τη μαμά.» είπε ο γιος μου στον άνδρα μου «Είναι φοβιτσιάρα.»
Ένα θα σας πω. Τώρα ξέρω πως είναι να παθαίνεις πραγματική υστερία. Στρίβαμε και ανεβοκατεβαίναμε τόσο απότομα, ορισμένες στιγμές στο απόλυτο σκοτάδι, που σίγουρα θα επεφτα αν ήξερα προς τα που ήταν το κάτω. Ενιωθα ηλεκτρικές εκκενώσεις στην καρδιά μου, γελούσα ουρλιάζοντας και άνοιγα τα μάτια μου μόνο για να σιγουρευτώ πως η ζώνη ασφαλείας ήταν ακόμη καλά τοποθετημένη και πως κρατούσα γερά την κόρη μου για να μην πεταχτεί εκτός. Ήταν το μακρύτερο ενάμιση λεπτό της ζωής μου και αυτό σας το λέω έχοντας διαβάσει χαϊκού του Χάρη Βλαβιανού.
Αναμενόμενα το χειρότερο ήταν το δευτερόλεπτο πριν την παταγώδη προσγείωση στο τεχνητό ποτάμι.
«Μαμά, μπορείς να βγάλεις τα νύχια σου από το μπούτι μου τώρα, τελείωσε το ρολερ κόστερ», με ενημέρωσε η κόρη μου όταν προσγειωθήκαμε, ενάντια στις προβλέψεις μου, σώοι και αβλαβείς.
«Στο λέω 43 χρόνια» μου είπε η μάνα μου όταν με είδε κάτωχρη και λούτσα από τα νερά «κυριολεκτικά ό,τι κοροϊδεύεις το λούζεσαι».
Η επιθανάτια εμπειρά μου, με έκανε να σκέφτομαι πόσο θλιβερό είναι να επιζητούν, και μάλιστα κάνοντας ουρές, την ασφάλεια μέσω εκρήξεων επίπλαστης αδρεναλίνης οι επισκέπτες της Disneyland και πως ο καπιταλισμός τα διαστρεβλώνει όλα: ακόμη και τα παραμύθια είχαν αξιοποιηθεί με σκοπό το κέρδος, ακόμη και η διασκέδαση είχε μηχανοποιηθεί, η τέχνη είχε αλλοιωθεί, πολύ μελετημένα και, ομολογουμένως, μερακλίδικα σε παραγωγικό συντελεστή. Αν ήθελαν πραγματικά να τα κάνουν πάνω τους οι επισκέπτες από τον φόβο τους ας πήγαιναν να δουν πως ζει κάτω από το όριο της φτώχειας στη Μασσαλία το 50% του πληθυσμού. Ωραία τα μελιστάλαχτα παραμύθια, αλλά τα χρήματα των Disneyτουριστώ θα έπιαναν καλύτερα τόπο αν τα δώριζαν σε κάποιο ευαγές ίδρυμα της Μασσαλίας. Πόσος εγωισμός! Πόση υποκρισία!
«Και εσύ εδώ είσαι. Και όχι στη Μασσαλία» μου είπε ο άνδρας μου κερδίζοντας επάξια μια θέση για την οδοντοβουρτσά του ανάμεσα στις άπλυτες κάλτσες όταν πακέταρα τις βαλίτσες της επιστροφής μέσω Παρισίου.
Ο Πύργος του Άιφελ φυσικά δεν ήταν επισκέψιμος όπως ανακαλύψαμε όταν φτάσαμε εκεί… το βρήκατε, λόγω απεργίας.
«Μαμά τη χώρα είναι αυτή.» είπε η κόρη μου. «Εντάξει να απεργούν οι πριγκίπισσες. Αλλά πώς γίνεται να απεργούν και οι πύργοι;»
