Της Κατερίνας Γούλα (ανταπόκριση- Γαλλία).
Μόλις σήμερα κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα του Ουελμπέκ που θέλει τη Γαλλία να βρίσκεται το 2022 μπροστά στο εξής εκλογικό δίλημμα: το Front National της Μαρίν Λεπέν ή τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, το κόμμα που μέσα σε πέντε χρόνια συγκέντρωσε στο πλευρό του ένα 30% του γαλλικού πληθυσμού, αφού η κεντροαριστερά (εννοώντας την τωρινή κυβέρνηση) και η κεντροδεξιά που τη διαδέχθηκε (αναφερόμενος κατά πάσα πιθανότητα στις επόμενες εθνικές εκλογές) γελοιοποιήθηκαν αμφότερες στα μάτια του κόσμου. Κι ενώ όλο αυτό φάνταζε ένα παρακινδυνευμένο και ύποπτο πολιτικό σενάριο ακόμη και για λογοτεχνικό βιβλίο και όλοι αναρωτιόμασταν τι αντιδράσεις θα προκαλούσε τις επόμενες μέρες, ένα πραγματικό γεγονός συντάραξε το Παρίσι σήμερα το πρωί και δυναμίτισε ανεξέλεγκτα την πολιτική κατάσταση. Μια επίθεση στα κεντρικά γραφεία της σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo από τρεις ένοπλους άνδρες έκλεισε με απολογισμό 12 νεκρούς, μεταξύ των οποίων ιστορικοί γάλλοι σκιτσογράφοι και μέλη της ομάδας σύνταξης όπως οι Cabu, Charb, Wolinski, Bernard Maris και Tignous, άλλοι υπάλληλοι της εφημερίδας και δύο αστυνομικοί που έτρεξαν εκεί μετά τους πρώτους πυροβολισμούς. Φαίνεται ότι στόχος της επίθεσης ήταν ο διευθυντής έκδοσης της εφημερίδας, Charb, (Stéphane Charbonnier) ο οποίος είχε βρεθεί πολλές φορές στο στόχαστρο της κριτικής για τις πολύ τολμηρές καρικατούρες του Μωάμεθ που δημοσίευε (μια από αυτές που είχε προκαλέσει και ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα ήταν αυτή του Μωάμεθ γυμνού ως νέα Μπριζίτ Μπαρντό στην ταινία Le mépris του Godard να επαναλαμβάνει τη διάσημη κινηματογραφική ατάκα «Και τα οπίσθιά μου; Σου αρέσουν τα οπίσθιά μου;») και ειδικά μετά το 2012, όπου δεχόταν συνεχώς απειλές για τη ζωή του· σε συνέντευξή του ωστόσο ο ίδιος είχε τότε δηλώσει: «Μπορεί να ακουστεί λίγο πομπώδες αυτό που θα πω, αλλά προτιμώ να πεθάνω όρθιος παρά να ζήσω γονατιστός». Θα ήταν αφελές να σταθούμε στον προβοκατόρικο μόνο χαρακτήρα της εφημερίδας και των σκίτσων της και να προσπεράσουμε τον βαθιά πολιτικό και αντιφονταμενταλιστικό χαρακτήρα του ιστορικού αυτού εντύπου που διηύθυνε ο θρυλικός François Cavanna και που αρνήθηκε πάντα να πάρει μέρος στο χρόνιο γαλλικό δίλημμα «αντιισλαμισμός ή αντισημιτισμός», σαρώνοντας κάθε τι το κατά τη γνώμη τους μεμπτό από όποιο στρατόπεδο κι αν ερχόταν. Οι αντιδράσεις είναι σφοδρές από πολλά μέτωπα, και κυρίως πολιτικά: ας μείνουμε σε αυτό των δημοσιογράφων και σκιτσογράφων που βλέπουν την ελευθερία τους να συρρικνώνεται και τη γνώμη τους να πρέπει να προσαρμόζεται με το πολιτικά ορθό οι οποίοι έχουν κατακλύσει τους δρόμους του Παρισιού.
