Συνέντευξη στους Μάρκο Κρητικό και Αλεξάνδρα Σαμοθράκη
Ο πολυβραβευμένος Ραμόν Δίας Ετερόβιτς (γεν 1956) είναι από τους κορυφαίους συγγραφείς αστυνομικών στη Χιλή. Έχει συγγράψει 18 μυθιστορήματα με πρωταγωνιστή τον αντισυμβατικό ιδιωτικό ντετέκτιβ Ερέδια, το νουάρ alter ego του, στηλιτεύοντας τα πολιτικά εγκλήματα της δικτατορίας Πινοσέτ και τα κακώς κείμενα της μετέπειτα δημοκρατικής περιόδου. Είναι ιδρυτικό στέλεχος του ηλεκτρονικού περιοδικού αστυνομικής λογοτεχνίας “La Negra”, διοργανωτής διεθνών noir συνεδρίων ενώ τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε πάμπολλες γλώσσες. Με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία του «Άγγελοι και Ερημίτες» στα ελληνικά, απαντάει αποκλειστικά στις ερωτήσεις του Αναγνώστη για τη novella negra, τον σεξισμό στο λογοτεχνικό χώρο και το πώς ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ μπορεί να εργαστεί εν μέσω πανδημίας.
Αναγνώστης: Το μαύρο λατινοαμερικανικό μυθιστόρημα (novella negra) είναι το πιο πολιτικοποιημένο υποείδος του αστυνομικού – ίσως μαζί με το γαλλικό νεοπολάρ. Είναι τελικά ένα αντικαθεστωτικό μυθιστόρημα αστυνομικής πλοκής, που γεννήθηκε ως ανάγκη αντίστασης στις αλλεπάλληλες δικτατορίες της Λατινικής Αμερικής;
R.D.E.Μπορούμε να διαχωρίσουμε σε τρία στάδια τη γένεση και την ανάπτυξη του λατινικοαμερικάνικου αστυνομικού μυθιστορήματος. Στις απαρχές του ήταν πασιφανής η επιρροή του αγγλοσαξονικού μοντέλου, εκπροσωπούμενου από το μυθιστόρημα- αίνιγμα, επικεντρωμένο στη φιγούρα του δαιμόνιου ντεντέκτιβ, ο οποίος επιλύει έναν αστυνομικό γρίφο με ελάχιστες αναφορές στο περιβάλλον όπου το έγκλημα έλαβε χώρα.
Στη συνέχεια, στο δεύτερο στάδιο, έχουμε μια προσαρμογή ή εγκλιματισμό, αν θέλετε, του είδους στην πραγματικότητα της χώρας. Σε αυτό το δεύτερο στάδιο εμφανίζεται η αληθινή σκηνή του εγκλήματος και υπάρχουν στοιχεία, τουλάχιστον στην περίπτωση της Χιλής, που αμφισβητούν τις νομικές και αστυνομικές διαδικασίες.
Το τρίτο στάδιο, που το διανύουμε ακόμη, ξεκίνησε τη δεκαετία του ΄70 και αντανακλά την εγκληματικότητα που προέρχεται από την πολιτική εξουσία που σύντομα εξελίχθηκε σε δικτατορίες σε διάφορες χώρες της Λατινικής Αμερικής. Σε αυτό το στάδιο, στηλιτεύεται απροκάλυπτα πλέον η πολιτική πραγματικότητα και οι παραβάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Θεωρώ την λογοτεχνία μου ως ένα μόνιμο διάλογο με την εποχή στην οποία ζω, που έχει σημαδευτεί σε μεγάλο βαθμό από τη δικτατορία της περιόδου 1973-1990 και τα αποτελέσματά της που επιβιώνουν μέχρι σήμερα.
Ανήκω σε μια γενιά συγγραφέων που στη Χιλή μάς αποκαλούν «πραξικοπηματικούς» ( «del coup) επειδή το 1973 ήμαστε πολύ νέοι και για πολλά χρόνια τα έργα μας ήταν άγνωστα και κυκλοφορούσαν σχεδόν λαθραία. Τα αστυνομικά μου μυθιστορήματα μπορούν να διαβαστούν ως ένα χρονικό της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας της Χιλής τα τελευταία 50 χρόνια. Σε αυτά καταπιάνομαι με θέματα που κατά τη γνώμη μου είναι σημαντικά για την κατανόηση της χιλιανής κοινωνίας: παραβάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, διακίνηση ναρκωτικών, πολιτική διαφθορά, κοινωνική περιθωριοποίηση, διώξεις των μεταναστών μεταξύ άλλων.
Αναγνώστης: Η Ελλάδα και η Χιλή απέχουν χιλιάδες μίλια όμως μοιράζονται την κοινή κληρονομιά ενός βασανισμένου παρελθόντος. Η ελληνική χούντα έπεφτε ενώ εδραιωνόταν η δικτατορία του Πινοσέτ- και στις δυο περιπτώσεις οι αμερικανικές δολοπλοκίες ήταν αδιαμφισβήτητες. Πιστεύετε πως αυτό έπληξε την εμπιστοσύνη των λαών μας προς τις κυβερνήσεις τους και τον κόσμο; Οδήγησε κάτι τέτοιο σε καλύτερη αστυνομική λογοτεχνία;
R.D.E: Τα εγκλήματα της περιόδου της δικτατορίας και της αμέσως μετέπειτα εποχής, αποτελούν τη βασική πηγή έμπνευσης για την ανάπτυξη της χιλιανής αστυνομικής λογοτεχνίας, όπως αυτή αναφέρεται στην σχέση μεταξύ εγκλήματος, εξουσίας και δικαιοσύνης. Όπως και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, το αστυνομικό μυθιστόρημα είναι το μυθιστόρημα που σήμερα αποδίδει την κοινωνική πραγματικότητα όπως αυτή βιώνεται και τα εγκλήματα που τη χαρακτηρίζουν. Δεν ξέρω αν η κατάσταση αυτή οδηγεί σε καλύτερη αστυνομική λογοτεχνία, αδιαμφισβήτητα πάντως αποτελεί ανεξάντλητη πηγή θεμάτων.
Αναγνώστης: Οι θεωρητικοί της αστυνομικής λογοτεχνίας εντοπίζουν στο μαύρο λατινοαμερικανικό μυθιστόρημα βαθιές επιρροές από το αμερικανικό hard-boiled. Σας έχουν επηρεάσει οι μεγάλοι εκπρόσωποι του είδους, Τσάντλερ ή Χάμετ;
R.D.E: Όσον αφορά τις επιρροές μου έχω στο μυαλό μου τρεις συγγραφείς: . Georges Simenon, Osvaldo Soriano και Raymond Chandler. Από τον Chandler έμαθα την ηθική διάσταση του αστυνομικού μυθιστορήματος, από τον Soriano τη δυνατότητα της υπέρβασης των νόμων του είδους για να κάνω αστυνομική λογοτεχνία με λατινοαμερικάνικη χροιά και έμφαση. Και από τον Simenon έμαθα πως η ουσία του αστυνομικού δεν είναι τόσο πολύ το μυστήριο αλλά η δημιουργία πειστικών χαρακτήρων και ατμόσφαιρας που προσδίδει αληθοφάνεια στην ιστορία. Άλλοι συγγραφείς που διαβάζω με μεγάλη ευχαρίστηση είναι οι Ισπανοί Juan Madrid και Vásquez Montalbán και ο Αμερικανός Ross MacDonald.
Αναγνώστης: Στο ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα και γενικά στο μεσογειακό νουάρ, η πλοκή διαδραματίζεται συνήθως σε αστικό περιβάλλον. Ο Ερέδια επίσης ζει στο Σαντιάγο, τις σκοτεινές πλευρές του οποίου περιγράφεται πολύ ρεαλιστικά. Λειτουργούν οι ρεαλιστικές αυτές περιγραφές εξισορροπητικά με τις αναγκαίες υπερβολές της αστυνομικής πλοκής προκειμένου να περιγράψετε ανθρώπινες συμπεριφορές σε ακραίες καταστάσεις;
R.D.E.:Κάποια στιγμή αποφάσισα να ενσωματώσω την πόλη του Σαντιάγο ως άλλον έναν χαρακτήρα στα μυθιστορήματά μου. Πρώτον για να δώσω ρεαλιστική και αναγνωρίσιμη υποστήριξη στις ιστορίες μου και δεύτερον ως ένα είδος αστικού αρχείου που σχετίζεται με τη μνήμη μιας πόλης που διαρκώς εξαφανίζεται ή αλλάζει ως αποτέλεσμα των αστικών project που δεν έχουν κανένα σεβασμό για το αρχιτεκτονικό παρελθόν της πόλης. Έτσι επιχειρώ να αφήσω ίχνη, μικρά αστικά πορτρέτα, επειδή ακόμη και τα αγαπημένα μέρη του χαρακτήρα μου, του Ερέδια, εξαφανίζονται.
Αναγνώστης: Οι αντιήρωες της νουάρ λογοτεχνίας -όπως ο Ερέδια- έχουν μεγάλη απήχηση στο αναγνωστικό κοινό. Θεωρείτε ότι αυτό συμβαίνει γιατί διακρίνεται σ’ αυτούς η ικανότητα να αποδώσουν δικαιοσύνη, έστω και με ηθικές παραχωρήσεις, εκεί που το διεφθαρμένο σύστημα δεν μπορεί ή δεν θέλει;
R.D.E.:Είναι γοητευτικοί γιατί είναι ενάρετοι, αδιάφθοροι, ελεύθεροι και πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν όλα τους τα μέσα για να ανακαλύψουν την αλήθεια που τους ενδιαφέρει. Οι αναγνώστες ταυτίζονται με τις δυνάμεις και τις αδυναμίες τους επειδή ανακαλύπτουν αλήθειες που οι κυβερνήσεις και οι ισχυροί συχνά αποκρύπτουν ή αρνούνται.
Αναγνώστης: Όπως ο Ερέδια μιλάει με το γάτο του, τον Simenon, έτσι και εμείς μιλάμε με τις γάτες μας. Τι χρειάζεται όμως για να μας απαντήσουν όπως κάνει ο Simenon; Είναι αυτό κλείσιμο του ματιού στο μαγικό ρεαλισμό;
R.D.E:Ο Simenon είναι η συνείδηση του Ερέδια. Ο ντεντέκτιβ φαντάζεται διαλόγους κατά τους οποίους η γάτα τον βοηθάει να ξεπεράσει αμφιβολίες σχετικά με υποθέσεις που ερευνά αλλά και γενικά για τη ζωή του. Δεν είναι μαγικός ρεαλισμός. Θα το αποκαλούσα «οικιακό ρεαλισμό», η ιδέα του διαλόγου με τη γάτα γεννήθηκε επειδή θυμόμουν τη μητέρα μου και τους γείτονες από τα παιδικά μου χρόνια να μιλάνε στα σκυλιά τους, τα γατιά τους και τα πουλερικά τους. Έτσι αντί να περιγράφω τις σκέψεις του Ερέδια, αποφάσισα να τις μετατρέψω σε διαλόγους με τον γάτο του.
Αναγνώστης: Ο Ερέδια θεωρεί τον εαυτό του «έναν από τους δεινόσαυρους που ενδιαφέρονται ακόμη για τους άλλους ανθρώπους.» Συμφωνείτε μαζί του, είναι ο αλτρουισμός κάτι παλαιολιθικό;
R.D.E: Ο Ερέδια έχει κατά νου τις νεοφιλελεύθερες κοινωνίας όπου ο ατομικισμός και ο καταναλωτισμός κυριαρχούν. Οι άνθρωποι σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους και ξεχνούν την αλληλεγγύη. Δεν είναι πως ο αλτρουισμός ή η αλληλεγγύη δεν υπάρχουν, είναι όμως συμπεριφορές που τείνουν να υποβαθμίζονται ή να εκφράζονται μόνο υπό ορισμένες συνθήκες και όχι ως μόνιμες συμπεριφορές.
Αναγνώστης: Έχει μικρό όνομα ο Ερέδια;
R.D.E: Ναι, αλλά δεν αναφέρεται σχεδόν ποτέ. Ούτε το επίθετο του είναι δικό του, του το έδωσαν στο ορφανοτροφείο όπου μεγάλωσε. Το αληθινό του όνομα (τόσο το μικρό όσο και το μεγάλο) αποκαλύπτεται, ανάμεσα στις γραμμές, όταν αναζητά τον πατέρα του, έναν μποξέρ που εξαφανίστηκε πριν τη γέννηση του Ερέδια.
Αναγνώστης: Ο Ερέδια είναι ένας κυριολεκτικά βιβλιόφιλος- διαβάζει όλη την ώρα και στο «Άγγελοι και Ερημίτες» καταλήγει να κάνει σεξ πάνω σε βιβλία, πεταμένα στο πάτωμα, περικυκλωμένος από τον Νερούδα, το Μπόρχες, τον Πρεβέρ, τον Πάστερνακ και τον Ρεμπώ και κανείς τους δεν κοιτά από την άλλη. Είναι όλοι οι συγγραφείς ματάκηδες;
R.D.E: Ματάκηδες; Ε, όχι, είναι απλά ονόματα που σκέφτηκα τυχαία και ίσως ένας τρόπος για να ειρωνευτώ τη χρησιμότητα της λογοτεχνίας.
Αναγνώστης: Όλοι οι προαναφερθέντες, όπως και οι περισσότεροι κορυφαίοι συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας είναι γένους αρσενικού- η Agatha Christie και η Patricia Highsmith είναι εξαιρέσεις. Γιατί συμβαίνει αυτό;
R.D.E: Πρόκειται αδιαμφισβήτητα για μια από τις πολλές εκφάνσεις του σεξισμού που υπάρχει εδώ και χρόνια στην διάδοση και την εκτίμηση των έργων και των συγγραφέων. Στη Χιλή το πιο σκανδαλώδες παράδειγμα είναι η ποιήτρια Gabriela Mistral, που έλαβε το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας της Χιλής μόνο αφού τιμήθηκε με Νόμπελ.
Πάντως, χωρίς να θέλω να αναιρέσω όσα προείπα, στην αστυνομική λογοτεχνία οι γυναίκες έχουν εντονότερη παρουσία σε σχέση με άλλα είδη. Υπάρχουν μεγάλες συγγραφείς αστυνομικού που διαβάζονται ευρέως και χαίρουν της εκτίμησης των κριτικών. Σκέφτομαι αυτές της αγγλοσαξονικής προέλευσης Ellis Peters, P.D. James, Ruth Rendell, Sara Parestky, Vera Caspary, Donna Leon, Sue Grafton ή τις γαλλίδες Dominique Manotti, Fred Vargas ή τις ισπανόφωνες Alicia García Bartlet και Claudia Piñeiro. Ή τις Σουηδές Mari Jungstedt, Camilla Läckberg και Asa Larsson.
Στη Χιλή οι γυναίκες συγγραφείς εμφανίστηκαν στο είδος τα τελευταία δέκα με δεκαπέντε χρόνια. Σήμερα υπάρχουν περίπου 20 συγγραφείς που εκδίδουν τα έργα τους και συμμετέχουν σε ανθολογίες και περιοδικά. Μερικές από αυτές είναι η Valeria Vargas, Julia Guzmán, Sonia González Valdenegro, Elizabeth Subercaseaux, Gabriela Aguilera, Cecilia Aravena και Paula Ilabaca,
Αναγνώστης: Η μεγάλη δημοτικότητα των συνδρομητικών διαδικτυακών υπηρεσιών ψυχαγωγίας, ωθεί πολλούς συγγραφείς σε μια ιδιότυπη σεναριακή γραφή, με σκηνοθετικά τεχνάσματα και ευκολίες, που να εξυπηρετεί την πιθανή διασκευή του έργου τους σε τηλεοπτική σειρά με γνωστά οφέλη. Πιστεύετε ότι αυτό λειτουργεί σε βάρος της λογοτεχνικότητας των κειμένων;
R.D.E: Ίσως, σε ορισμένες περιπτώσεις. Υπάρχουν επίσης συγγραφείς που χρησιμοποιούν ουδέτερη γλώσσα, χωρίς τοπικό ιδίωμα, για να διευκολύνουν τις μεταφράσεις. Εγώ δεν σκέφτομαι καθόλου την τηλεόραση ή τις πλατφόρμες. Δεκαπέντε χρόνια πριν, γυρίστηκε μια τηλεοπτική σειρά βασισμένη στα μυθιστορήματά μου (Heredia y Asociados) και η βασική μου έγνοια ήταν η τηλεοπτική εκδοχή του Ερέδια να μην απέχει από το περιεχόμενο και τα χαρακτηριστικά των βιβλίων μου. Όταν γράφω το μόνο που σκέφτομαι είναι να είναι ποιοτικό το γράψιμο, με την έννοια ότι ικανοποιεί εμένα και με πρόθεση να το δείξω στους αναγνώστες.
Αναγνώστης: Η αστυνομική λογοτεχνία παρουσιάζει παγκόσμια άνθιση. Στην Ελλάδα όμως η μεγάλη πλειοψηφία των αναγνωστών περιορίζεται στα συνήθως κοινότοπα, ευπώλητα βιβλία, χωρίς να έχει τη διάθεση να ανακαλύψει το εύρος, τη δυναμική και την ιστορία του είδους. Συμβαίνει το ίδιο στην Χιλή;
R.D.E: Μου φαίνεται πως ο Χιλιανός αναγνώστης έχει στο μυαλό του μια μάλλον παραδοσιακή εκδοχή της αστυνομικής λογοτεχνίας και πως η ιδέα της novella negra ταιριάζει περισσότερο με τους νεότερους αναγνώστες.
Γενικά, τείνω να πιστέψω πως διαβάζουν ό,τι προτείνει ο τύπος, όταν ο τύπος διαθέτει κάποιο χώρο. Η προσφορά μυθιστορημάτων με ντεντέκτιβ (detective novel) ή μυθιστορημάτων εγκλήματος (crime novel) στη Χιλή είναι φτωχή. Κατά βάση αποτελείται από ένα κλάσμα των εκδόσεων της Ισπανίας, όπως και τα υπόλοιπα λογοτεχνικά είδη. Κάποιοι Χιλιανοί συγγραφείς έχουν ένα ικανοποιητικό αναγνωστικό κοινό και τα βιβλία τους αγοράζονται ή αναζητούνται στις βιβλιοθήκες. Άλλοι, ιδίως όσοι συνεργάζονται με μικρούς εκδοτικούς οίκους ή καταφεύγουν στην αυτο-έκδοση, δυσκολεύονται να φτάσουν στο ευρύ κοινό. Πάντως σε γενικές γραμμές και παρά τους περιορισμούς, έχω την εντύπωση πως οι Χιλιανοί συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας πλέον διαβάζονται περισσότερο.
Αναγνώστης; Τι χρειάζεται για την πλοκή ενός αστυνομικού μυθιστορήματος; Υπάρχει κάποιο κόλπο για να αποφεύγονται τα μη πιστευτά σημεία;
R.D.E: Μια ιδέα και χίλιες ερωτήσεις. Οι ιδέες μπορούν να τρέχουν ξέφρενες στη φαντασία, στον τύπο ή σε συζητήσεις με φίλους. Και οι ερωτήσεις βοηθούν στο να συναρμολογηθεί η πλοκή, να ξεπεραστούν οι σκόπελοι που δεν πείθουν και να επιτευχθεί η ανάπτυξη της ιστορίας. Οι ερωτήσεις μπορούν να είναι παρόμοιες με τις βασικές ερωτήσεις ενός αστυνομικού δελτίου: τι συνέβη; Πού; Πώς; Πότε; Ποιος; Γιατί; Οι συγκεκριμένες ερωτήσεις καθορίζουν τα χαρακτηριστικά των ηρώων και της δράσης. Μερικές ερωτήσεις χρειάζονται στο ξεκίνημα του μυθιστορήματος και άλλες αναπηδούν καθώς το κείμενο προχωρά. Εν τέλει πρέπει να θέτεις τις ερωτήσεις που σου επιτρέπουν να ανακαλύψεις το μυθιστόρημα που θες να γράψεις. Και μερικές φορές μία και μόνο απάντηση απαιτεί σκληρή δουλειά. Κατά τον James M Cain, σπουδαίο συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων: « Η συγγραφή είναι σαν την εξωτερική πολιτική: πρέπει να λυθούν πρακτικά προβλήματα. Δεν είναι τα πάντα έμπνευση.»
Αναγνώστης: Αν διαβάσουμε ένα αληθινό έγκλημα στην εφημερίδα και μετά ένα παρόμοιο σε ένα μυθιστόρημα, θα νιώσουμε πολύ διαφορετικά. Γιατί;
R.D.E: Υποθέτω πως οφείλεται στο γεγονός πως ένα αληθινό έγκλημα μυθιστοριοποιημένο φιλτράρεται μέσα από τα μάτια και τις δεξιότητες ενός συγγραφέα που προσδίδει βάθος στους εμπλεκόμενους χαρακτήρες και οργανώνει τα γεγονότα με πιο θελκτικό τρόπο.
Αναγνώστης: Γιατί είναι τόσο απολαυστική η αστυνομική λογοτεχνία; Ποιες ανάγκες εξυπηρετεί που τα άλλα είδη δεν το καταφέρνουν;
R.D.E: Είναι διασκεδαστική γιατί οι γρίφοι είναι απόλαυση και η ανακάλυψη της αλήθειας μάς ενδιαφέρει όσο ή και περισσότερο από τα κουτσομπολιά της γειτονιάς. Ο αναγνώστης βάζει τον εαυτό του στο μυαλό του ντετέκτιβ και τον συντροφεύει στη δουλειά του. Εκτός από τη διασκέδαση που προσφέρει η επίλυση γρίφων, ο αναγνώστης μπορεί να ενδιαφέρεται για την ατμόσφαιρα, τα χαρακτηριστικά των πρωταγωνιστών και των λοιπών χαρακτήρων και φυσικά για το πως εξελίσσονται οι συγκρούσεις.
Αναγνώστης: Ποια στοιχεία χαρακτηρίζουν έναν καλό ντετέκτιβ; Είναι κάποια από αυτά κοινά με του καλού συγγραφέα;
R.D.E:Ένας καλός ντεντέκτιβ αναγνωρίζεται από την αφοσίωση του στη δουλειά του, τη διαίσθηση του- το πώς μυρίζεται την αλήθεια- και το πως η φαντασία του τον κάνει να σκεφτεί πιθανές απαντήσεις. Στα μυθιστορήματα υπάρχει ένας χαρακτήρας- ο Γραφιάς ( El Scribe)- που είναι φίλος του Ερέδια και υποτίθεται πως γράφει τις ιστορίες του. Συχνά αναφέρει πως η συγγραφή και η έρευνα του ντεντέκτιβ είναι περίπου το ίδιο. Υπάρχει ένα έγκλημα ή μια ιστορία των οποίων η αρχή είναι γνωστή και το τέλος πρέπει να το φανταστούμε. Ο συγγραφέας πρέπει να αφιερωθεί στο πεπρωμένο των χαρακτήρων του, να χρησιμοποιήσει το ταλέντο του και να βάλει τη φαντασία του να δουλέψει.
Αναγνώστης: Υπάρχει τέλειο έγκλημα;
R.D.E: Αν θεωρήσουμε πως τέλειο έγκλημα είναι αυτό του οποίου αγνοούμε τον δράστη, φυσικά και υπάρχει. Μπορεί να είναι τέλειο στην οργάνωση και την εκτέλεση. Ή επειδή ο δράστης μένει ατιμώρητος ή επειδή η αστυνομική έρευνα είναι ελλιπής. Στη Χιλή έχουν διαπραχθεί ουκ ολίγα εγκλήματα που είτε η ενοχή του δράστη δεν μπόρεσε να αποδειχθεί είτε όλα έμειναν στο επίπεδο υποψιών. Όσα αναφέρω είναι φυσικά χωρίς να λάβουμε υπόψη τους εκατοντάδες φόνους που διαπράχθηκαν κατά την περίοδο της δικτατορίας.
Αναγνώστης: Η λογοτεχνία αντλεί τα θέματά της από τη ζωή και αργά ή γρήγορα θα αποδώσει γνωστές και άγνωστες πτυχές της υγειονομικής κρίσης που σήμερα βιώνουμε. Πιστεύετε ότι αυτή θα επηρεάσει και το αστυνομικό αφήγημα; Θα είχε -για παράδειγμα- ενδιαφέρον, να δούμε μια τάση πιο εγκεφαλικών ντετέκτιβ, που με σύνθετη συλλογιστική να λύνουν αστυνομικούς γρίφους εξ αποστάσεως, λόγω των περιορισμών μετακίνησης και συγχρωτισμού;
R.D.E: Η πανδημία είναι ένα φαινόμενο που αλλάζει τη ζωή όπως την έχουμε ζήσει μέχρι σήμερα. Αποτελεί ήδη το αντικείμενο της αστυνομικής λογοτεχνίας και συνεπάγεται ότι οι ντετέκτιβ θα πρέπει να αναπτύξουν νέες δεξιότητες και γνώσεις.
Όσον αφορά την ερώτηση σας, αυτές τις μέρες γράφω ένα μυθιστόρημα που λαμβάνει χώρα την εποχή της πανδημίας. Ο Ερέδια ερευνά το έγκλημα της συζύγου ενός κυβερνητικού στελέχους επιφορτισμένου με την αγορά εμβολίων. Όλα δείχνουν πως το έγκλημα σχετίζεται με τις διαπραγματεύσεις για την αγορά των εμβολίων. Ο Ερέδια αναγκάζεται να κάνει την έρευνα του με τηλεπικοινωνιακά μέσα και να κινείται στην πόλη παράνομα, ξεγλιστρώντας από την αστυνομία και τους υγειονομικούς ελέγχους.
Αναγνώστης: Αν οι άνθρωποι διάβαζαν περισσότερο θα είχαμε περισσότερα ή λιγότερα εγκλήματα;
R.D.E: Θα ήθελα να πιστεύω πως ένα βιβλίο μπορεί να κάνει τους ανθρώπους καλύτερους. Ίσως αυτό μπορεί να συμβεί σε συγκεκριμένες περιπτώσεις και με ένα βιβλίο που μπορεί να μεταφέρει κάποιες αξίες. Γενικά όμως, έχω τις αμφιβολίες μου.
Αναγνώστης: Σας ευχαριστούμε θερμά.
Ραμόν Δίας Ετερόβιτς, Άγγελοι και Ερημίτες, μτφρ. Κρίτων Ηλιόπουλος, εκδ. Angelus Novus
Βρες το εδώ
Ραμόν Δίας Ετερόβιτς, Τα επτά παιδιά του Σιμενόν, μτφρ. Κρίτων Ηλιόπουλος, opera
Βρες το εδώ
