της Όλγας Σελλά
Τον «Λούσια», εκείνο το περίεργο, αυθόρμητο και ευαίσθητο παιδί από τα Γιάννενα, τον ήρωα του ομώνυμου μυθιστορήματος του Νίκου Χουλιαρά (1940-2015), τον πρωτογνωρίσαμε το 1979 από τις εκδόσεις «Κέδρος». Λίγο αργότερα μόνιμη εκδοτική στέγη του «Λούσια» έγιναν οι εκδόσεις «Νεφέλη». Και αργότερα ο «Λούσιας» έγινε τηλεοπτική σειρά στην ΕΡΤ.
Από τις αρχές του περασμένου Μαΐου, στο θέατρο «Θησείον», ο «Λούσιας» μας αφηγείται τις σκιές του και τις ιστορίες του -τις απλές, τις καθημερινές και τη μεγαλύτερη ιστορία- με τρόπο αυθόρμητο, αθώο, τρυφερό, όλο περιέργεια και απορίες. Και η αφήγησή του καλύπτει πολλά πυκνά, σύνθετα και δύσκολα χρόνια: από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια ως τη δικτατορία των συνταγματαρχών σε μια ξεχωριστή, ιδιαίτερη, τρυφερή και συγκινητική παράσταση. Φρόντισε γ’ αυτό η ηθοποιός Ρηνιώ Κυριαζή και η Σοφία Χουλιαρά, η κόρη του Νίκου Χουλιαρά. Κι έστησαν εκεί τον κόσμο του δημιουργού του «Λούσια» –με τα εικαστικά έργα του, (που μας υποδέχονται από το φουαγιέ κιόλας), που συνόδευαν όλα τα βιβλία του, κι ήταν μια δεύτερη αφήγηση αυτή- και με τις σκιές που ζωντανεύει επί σκηνής ο Άθως Δανέλλης, ο Παίκτης Θεάτρου Σκιών. Τίτλος αυτής της ιδιαίτερης παράστασης, που είναι παραμύθι κι αλήθεια, τρυφερότητα και σκληρότητα, πίκρα και χαρά, είναι «Στη σκιά του Λούσια».
Και η Ρηνιώ Κυριαζή γίνεται ο Λούσιας. Εκείνο το παιδί που δεν μεγαλώνει ποτέ και που διαρκώς εκπλήσσεται, απορεί, αναρωτιέται και απολαμβάνει τα μικρά, τα αμελητέα. Και «το σπίτι που επισκέπτεται το λένε μνήμη». Ένα πλάσμα σαλό, φοβισμένο, παραληρηματικό, διάφανο κι ανεξίκακο, έκπληκτο συχνά με τα καμώματα των άλλων ανθρώπων, που φοράει ένα σακάκι από φθαρμένο φιδόδερμα κι ένα πλεκτό σκουφί στο κεφάλι. Η Ρηνιώ Κυριαζή ενδύεται μ’ έναν φυσικό όσο και μαγικό τρόπο, τις σκέψεις αλλά και τα όνειρα του Λούσια και την ίδια στιγμή αυτά ζωντανεύουν στον μπερντέ του Άθου Δανέλλη –που επωμίζεται, με εξαιρετικό αποτέλεσμα, κι όλες τις άλλες φωνές του μυθιστορήματος- ή στους τοίχους της σκηνής του θεάτρου «Θησείον» οι σκιές που τον περιβάλλουν. Που μπορεί να είναι φόβος, μπορεί νοσταλγία, μπορεί όνειρα, μπορεί πλάσματα που μόνο αυτός ξέρει, υπαρκτά ή ανύπαρκτα.
Και αναδύονται με τον τρόπο του Νίκου Χουλιαρά, που είχε και γνώση, και έγνοια, και ποίηση, στιγμές από τη μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας σε μια γωνιά της χώρας, έτσι όπως την αντιλήφθηκε ένα παιδί που οι πολλοί νόμιζαν ότι δεν αντιλαμβάνεται και πολλά. Όμως ο Λούσιας έβλεπε και τις πονηριές των ανθρώπων και το ψέμα τους και την καλοσύνη τους κι ήταν ο μόνος που συναισθάνθηκε την κατάθλιψη ενός κοριτσιού, της Μαρίνας, που ήταν υποχρεωμένο ν’ ακολουθήσει τον καταναγκαστικό δρόμο των γυναικών εκείνης της εποχής και να εγκλωβιστεί σ’ έναν γάμο που δεν ήθελε.
Κι όλα αυτά μαζί, οι φιγούρες του Δανέλλη, οι χρωματιστές καραμέλες του Λούσια, το τραντζιστοράκι που το περιεργάζεται με δέος και χαρά, οι σκιές του, εκείνο το αλλόκοτο ποτάμι στη μέση της σκηνής καμωμένο από αρνητικά φωτογραφιών, φτιάχνουν μια χειροποίητη παράσταση, σαν αερικό, που μεταφέρει με αγάπη, κατανόηση και σεβασμό το κείμενο του Νίκου Χουλιαρά και την ιστορία εκείνου του αλαφροΐσκιωτου, του Λούσια. Μια γοητευτική συνύπαρξη του θεάτρου, του σωματικού θεάτρου, του Θεάτρου Σκιών, της ζωγραφικής, της λογοτεχνίας. Μια δροσιά θέασης. Μια σκηνική ιστορία που ολοκληρώνει τη διαδρομή της την ερχόμενη Κυριακή, 16 Ιουνίου. Εύχομαι να έχει συνέχεια και την ερχόμενη σεζόν.
Η ταυτότητα της παράστασης
Δραματουργική επεξεργασία – Σκηνοθεσία: Ρηνιώ Κυριαζή, Εικαστική επιμέλεια – Φωτογραφίες: Σοφία Χουλιαρά, Σκηνογραφία: Σοφία Χουλιαρά – Ναταλία Μαντά
Μουσική σύνθεση: Νίκος Βελιώτης, Φωτισμοί: Στέβη Κουτσοθανάση, Βοηθός σκηνοθέτη: Δέσποινα Χαλκορόκα, Γραφιστική επιμέλεια: Παναγιώτης Ανδριανός
Κατασκευή σκηνικού: Χρήστος Παπαϊωάννου
Παραγωγή: Εταιρεία Θεάτρου Άλκη
Παίχτης Θεάτρου Σκιών: Άθως Δανέλλης
Ηθοποιός: Ρηνιώ Κυριαζή
Συνεργάτης σκηνής: Δέσποινα Χαλκορόκα
«Θησείον, Ένα Θέατρο για τις Τέχνες», Τουρναβίτου 7 Ψυρρή
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή, Σάββατο στις 9μ.μ. Κυριακή στις 6μ.μ.
Ως τις 16 Ιουνίου
