Του Στέλιου Μακρή
Τα κινητά και οι τηλεοράσεις, αυτοί οι σύγχρονοι μάγιστροι που επηρεάζουν την παιδική φαντασία έχουν αποτελέσει πολλές φορές κίνητρο για τη θεματολογία των βιβλίων που απευθύνονται στα παιδιά.
Οι τρεις συγγραφείς – εκπαιδευτικοί Παναγιώτα Ζώη, Γιώτα Καραγιάννη και Ακριβή Καλδίρη βασισμένες στην εμπειρία τους από τη καθημερινή σχέση τους με τα παιδιά συνέγραψαν το παραμύθι – αλληγορία «Φαταουλάν, ο Ονειροκλεφτης» παρουσιάζοντας μια γόνιμη μυθοπλασία πάνω στη σχέση παιδιών και τεχνολογίας.
Σε μια φανταστική χώρα οι άνθρωποι ζουν αρμονικά με τα κινητά τους να αποτελούν μια προέκταση του εαυτού τους. Ειδικά για τα παιδιά τα κινητά είναι κάτι παραπάνω από φίλοι. Παίζουνε μαζί παιχνίδια, κυκλοφορούν πάντα μαζί στην παρέα, έχουν κοινά αισθήματα. Από τα παιδιά ξεχώριζε ένα μόνον , ο Άλκης, που είχε μανία να σκαλίζει τα κινητά, να αποδιοργανώνει τους μηχανισμούς τους, να φτιάχνει καινούργιους, να τα επισκευάζει ή να τα μετατρέπει. Όνειρό του να γίνει εφευρέτης.
Η ζωή των παιδιών αλληλένδετη με αυτή των κινητών κάποτε έγινε βαρετή. Τα ίδια παιχνίδια, οι ίδιες αντιδράσεις. Ούτε τα παιδιά ήταν ευτυχισμένα, ούτε τα ίδια τα κινητά. Η πλήξη είχε απροσδόκητα αποτελέσματα: μια ημέρα τα παιδιά ξύπνησαν και είχαν γίνει μπλε. Είχαν αποκτήσει το φως της οθόνης. Τους είχε αφαιρεθεί κάθε ζωτικότητα, κάθε ενδιαφέρον για οτιδήποτε. Έπαψαν να ονειρεύονται, Μόνον ο Άλκης ξεχώριζε, βυθισμένος στο εργαστήρι του και στα δικά του πειράματα άργησε να παρατηρήσει ότι οι φίλοι του είχαν αλλοιωθεί, είχαν γίνει μπλε. Αλλά και τα κινητά είχαν χάσει την ενέργεια τους, τη δυνατότητα να εφευρίσκουν νέα παιχνίδια και να προκαλούν τους φίλους τους ,τα παιδιά, να παίξουν.
Οι γιατροί και οι άλλοι επιστήμονες δεν μπορούσαν να βρουν τι φταίει. Ο Άλκης οδηγημένος από το όνειρό του θα βρει τον κακό επιστήμονα Φαταουλάν που από έναν κεντρικό υπολογιστή στέλνει στα κινητά των παιδιών εικόνες και παιχνίδια που τα κάνει να ξεχνούν τα όνειρά τους, να χάνουν το νόημα της ζωής τους. Η κατάληξη θα είναι ευτυχής, ο κακός επιστήμονας θα συλληφθεί και τα όνειρα θα ξαναγυρίσουν στα παιδιά ενώ θα βασιλέψει πάλι η αρμονία στη σχέση τους με τα κινητά. Χαρακτηριστικό μότο το τραγουδάκι «Στην τσέπη έχω το κινητό μου μα στην καρδιά μου τ΄όνειρό μου»
Ο συμβολισμός είναι προφανής, η τεχνολογία μπορεί να είναι εξυπηρετική, βοηθητική, ακόμα κι ένας άψυχος φίλος αλλά δεν μπορεί να δώσει δύναμη στη ζωτικότητα των παιδιών, που σε μεγάλο βαθμό κινητοποιείται από τα όνειρά τους. Ευανάγνωστο βιβλίο, από τη μια ψυχαγωγικό από την άλλη χρήσιμο ειδικά αυτές τις εποχές που τα παδιά λόγω κρίσης περιορίζονται στο σπίτι και η ενασχόλησή τους με τα κινητά είναι αυξημένη.
Ο Γιώργος Πετρίδης έντυσε με ωραίες εικόνες το μικρό αυτό βιβλιαράκι σε σωστές αναλογίες με το κείμενο ενώ οι συγγραφείς φρόντισαν στο τέλος της ιστορίας να υπάρχουν εκπαιδευτικά παιχνίδια κάνοντας τον «Φαταουλάν» και παιδευτικό εργαλείο.
Info: Παναγιώτα Ζώη, Γιώτα Καραγιάννη και Ακριβή Καλδίρη «Φαταουλάν, ο Ονειροκλεφτης», εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη.
