Του Κώστα Μποτόπουλου.
Ουκ εν τω πολλώ το ευ: τα βιβλία μιλάνε όταν σου μιλάνε και όχι όταν μιλάς εσύ γι’ αυτά. Επειδή όμως σε ένα ιστολόγιο για βιβλία πρέπει να μιλήσεις για βιβλία, ας το κάνεις με λιγότερα λόγια από ό,τι όταν έγραφες για το περιοδικό.
Ϙ
Αρκετά διαφημισμένη και όχι πάντα στο ύψος αυτής της διαφήμισης βρήκα τη συλλογή διηγημάτων του Γιάννη Παλαβού «Το αστείο». Το ίδιο, για παράδειγμα, «Το αστείο» δεν είναι ούτε πολύ αστείο, ούτε πολύ πετυχημένο –όπως γενικά, για το δικό μου γούστο, όλα τα διηγήματα στα οποία γίνεται προσπάθεια σύνθεσης του νατουραλιστικού με το υπερφυσικό στοιχείο. Όμως, η συλλογή έχει φρεσκάδα και ένα, τουλάχιστον, διαμάντι: τη «Λένα», ένα διήγημα για την αγάπη ανάμεσα σε ένα παντρεμένο ζευγάρι. Αλήθεια, συγκίνηση, τρυφερότητα, με τα πιο απλά –τα πιο «καθημερινά» θα έλεγαν όποιοι δεν έχουν προσπαθήσει να γράψουν- υλικά.
Ϙ
Διάβασα με περιέργεια, στη συνέχεια με ενδιαφέρον και συχνά με συγκίνηση, το νικητή του βραβείου Goncourt για το 2012 . Το μυθιστόρημα του Jerome Ferrari “Le sermon sur la chute de Rome” έχει αρκετά από τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης γαλλικής λογοτεχνίας και κάτι παραπάνω. Δυο φίλοι αναλαμβάνουν ένα ετοιμόρροπο καφέ σε μια χαμένη γωνιά της Κορσικής, αγγίζουν για λίγο τον παράδεισο και τον χάνουν μέσα στην πίκρα και το αίμα. Μας τα έχουν ξαναπεί, αλλά εδώ υπάρχει πραγματικός λυρισμός και κατανόηση για τα ανθρώπινα. Αν έλειπαν και τα φιλοσοφικά ιντερλούδια… mais personne n’ est parfait.
Ϙ
Βιβλία για την κρίση: ασθμαίνουν πίσω από τα γεγονότα και, αναλύοντας τα, τα καθιστούν ακόμα πιο ακατανόητα.
Ρίτσαρντ Ντουόρκιν: η Αμερική είναι η μόνη χώρα στην οποία τα νομικά μπορεί να είναι λογοτεχνία, καθαρτήρια λογοτεχνία αλλά δύσκολη λογοτεχνία.
