Του Ζαχαρία Σώκου (*)
Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΟΥ I
Τις ρουφιανιές της μνήμης
στο παρόν
τις υποκλέπτει ο άγγελός μου,
καταδότης είναι ή τρελλός
Μου λέει, για παράδειγμα,
για σχήματα,
το ίχνος και τον κύκλο,
αυτά, λέει, είναι
Μιλάει για βάλτους
στη γενετήσια χώρα
εδώ, λέει, είναι η αρχή, εδώ
Και τι να κάνω
με τούτους τους αγγέλους
τι τους θέλω,
προφήτες ή ψευδοπροφήτες
τι με μέλλει;
Έτσι κι αλλιώς,
τις νύχτες σηκώνεται
το αύριο και κλαίει
Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΟΥ ΙΙ
Απρόσκλητος είναι
κι επιμένει
Όλα γυρίζουν κι όλα κύκλος
Σαρώσεις και περιστροφές
κι η κεφαλή,
ακίδα του παρόντος,
πετάει σπινθήρες άοκνους
λέπια της ψυχής
πελεκούδια του χρόνου
Και φθίνει ο κύκλος,
ο κυκλοτερής,
και βαθαίνουν οι γκρεμοί
κι ό,τι μεγάλωσε μικραίνει
Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΟΥ ΙΙΙ
Και το πρωί, άγγελέ μου,
γνωστή η συνήθεια του καπνιστή,
τσιγάρο ανάβει,
το βάραθρο,
τη μαύρη τρύπα
τη γνωστή, να κλείσει,
που τον τρώει
Μα αυτή η λάμια η μουγκή,
το σκοτεινό κι ατρόμητο πηγάδι,
πιο πολύ πεινάει
Λένε,
κάποιοι βλέπουν ήχους
σε βόγκους και σε κλάματα να φέρνουν,
και σιωπούνε
(*) Ο Ζαχαρίας Σώκος είναι δημοσιογράφος και ποιητής. Τελευταία συλλογή του “Άλλα Ρούχα” (Γαβριηλίδης)
