της Χριστίνας Σανούδου
Ένας άντρας περιεργάζεται από μακριά μια γυναίκα με φόντο κάποιο πολυσύχναστο μπαρ της Θεσσαλονίκης. Η μεγάλη πρόκληση, που θέτει στον εαυτό του, είναι να καταφέρει να την προσεγγίσει. Μέχρι να βρει το θάρρος να διανύσει την απόσταση που τους χωρίζει, παραγγέλνει το ένα ποτό μετά το άλλο και παρασύρεται σε έναν επώδυνο εσωτερικό μονόλογο. Η καινούρια νουβέλα του Μιχάλη Σκολιανού με τίτλο «Στο κεφάλι μου» έχει ως αφετηρία μια σκηνή στην οποία έχουμε «παίξει» λίγο πολύ όλοι μας, άλλοτε ως πρωταγωνιστές κι άλλοτε ως κομπάρσοι. Με τη διαφορά ότι, για τον ήρωα και αφηγητή του βιβλίου, η προοπτική του φλερτ με μια άγνωστη- ή έστω το απτό ενδεχόμενο της απόρριψης- πυροδοτεί μία ανεξέλεγκτη ροή δυσάρεστων αναμνήσεων, αυτοκαταστροφικών σκέψεων και εμμονών. Ως θεατές στο προσωπικό του δράμα, καλούμαστε να αποφασίσουμε αν αυτός ο βασανισμένος άνθρωπος αξίζει τη συμπόνια μας, ή αν η δυστυχία του δεν είναι παρά φυσική συνέπεια των επιλογών του.
Αν και 30άρης, ο αφηγητής παραδέχεται πως είχε μόνο μία πραγματική σχέση στη ζωή του, με μία γυναίκα την οποία δεν πόθησε ποτέ στ’ αλήθεια. Αντίθετα, ο μεγάλος του έρωτας τον εγκατέλειψε λίγες βδομάδες μετά τη γνωριμία τους, αναγκάζοντας τον να καταφύγει στο αλκοόλ και τα αγχολυτικά. Η διάγνωση, που κάνει ο ίδιος για τον εαυτό του είναι «χαμηλή αυτοεκτίμηση», και έτσι δικαιολογεί την τάση του να σχετίζεται με γυναίκες τις οποίες εξ αρχής δεν βρίσκει ελκυστικές και στην πορεία φτάνει να απεχθάνεται. Συγχρόνως, ζει στη σκιά των ενοχών που είναι καταδικασμένος να κουβαλάει για το υπόλοιπο της ζωής του αφού, άθελα του, δεν ήταν παρόν στο θάνατο της μητέρας του.
Βαθιά πληγωμένος, ο ήρωας μας κακομεταχειρίζεται και ταπεινώνει όποιον τολμήσει να βρεθεί δίπλα του, με εξαίρεση τον μοναδικό κολλητό του που ωστόσο δεν βρίσκεται κοντά του το βράδυ της κατάρρευσης του. Ο σκοτεινός απολογισμός, στον οποίο επιδίδεται καθώς παρατηρεί την «Αριάδνη του»- όπως αυθαίρετα ονομάζει τη γυναίκα στην άλλη άκρη του μπαρ- σιγά σιγά μετατρέπεται σε κραυγή απελπισίας καθώς ο θυμός για τις ατυχίες και τις αποτυχίες του δίνει τη θέση του στην υπαρξιακή αγωνία.
«Είμαστε καταθλιπτικοί γιατί μας έχει δοθεί- ή έχει δημιουργηθεί- για πρώτη φορά στην Ιστορία η ολέθρια αίσθηση της αυτοπραγμάτωσης» είναι ένα από τα απαισιόδοξα αλλά όχι χωρίς μια γερή δόση αλήθειας συμπεράσματα του. «Σε μια εποχή, που τον άνθρωπο θα τον απασχολούσαν κι άλλα πράγματα πέρα από τον εαυτό του, όπως για παράδειγμα ο συνάνθρωπος του, δηλαδή θα σχετιζόταν και με τον Άλλον, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι η κατάθλιψη δεν θα ευδοκιμούσε». Μέσα στη θλίψη και τη μοναξιά του, εξακολουθεί να γαντζώνεται από την- ολοένα και πιο φευγαλέα- ελπίδα πως η γνωριμία του με την άγνωστη θα του αλλάξει τη ζωή.
Γεννημένος στο Κοννέκτικατ των ΗΠΑ, ο Μιχάλης Σκολιανός μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη όπου συνεχίζει να ζει ως σήμερα. Είναι διδάκτωρ της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ και από το 2016 εργάζεται ως καθηγητής – επιστημονικός συνεργάτης στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού στη Νέα Μηχανιώνα, ενώ από το 2020 είναι επικεφαλής του προγράμματος Ναυτιλιακών Σπουδών στο Μητροπολιτικό Κολέγιο της Θεσσαλονίκης. Το «Στο Κεφάλι μου», που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν, είναι το τρίτο του βιβλίο.
Μιχάλης Σκολιάνός, Στο κεφάλι μου, Βακχικόν
Βρες το εδώ
