Του Νίκου Κυριαζή(*)
Με τα « Νησιά ξεχασμένα στον χρόνο», ο Γιώργος Λεονάρδος γυρίζει στην ιστορική περίοδο των ανακαλύψεων του πρώτου μισού του 16υ αιώνα, που ξεκίνησε με τον « Μαγγελάνο» (2009) και το « Ξεκλειδώνοντας την μυστική Θούλη» (2010) την ιστορία του Έλληνα εξερευνητή και θαλασσοπόρου Χουάν ντε Φούκα (Ιωάννη Φωκά) που ανακάλυψε το ομώνυμο « πέρασμα» στην βορειοδυτική αμερικάνικη ήπειρο. Εδώ, ο συγγραφέας ανακαλύπτει ( από την έρευνα του στα ισπανικά αρχεία των « Ινδιών» στην Σεβίλλη) άλλον ένα Έλληνα θαλασσοπόρο, συνταξιδιώτη των Ισπανών κατακτητών, τον Δον Τεόντορο Γκριέγκο.
Ο Δον Τεόντορο ήταν υπαρχηγός του Παμφίλο ντε Ναρβάεθ, που το 1526 έλαβε « συμβόλαιο» από τον αυτοκράτορα Κάρολο Ε’ των Αμβούργων, να εξερευνήσει τις ακτές του αγνώστου ακόμα Κόλπου του Μεξικού. Ο Ναρβάεθ αποβιβάσθηκε στην Φλώριδα (πριν από τον γνωστότερο Ερνάντο ντε Σοτο που τον ακολούθησε 20 χρόνια αργότερα)
Αυτό είναι το ιστορικό βάθος του βιβλίου, που όμως σε αντίθεση με τα προηγούμενα, δεν είναι καθαρά ιστορικό, αλλά μια σύνθεση σύγχρονης περιπέτειας με ιστορικές αναδρομές.
Στην σύγχρονη εποχή, ο βασικός ήρωας, ο Αλέξανδρος, σχεδόν τυχαία και από πλήξη παρασύρεται σε μια περιπέτεια, που αρχικά έχει την μορφή κρουαζιέρας από την Ισπανία μέχρι τις ΗΠΑ, σε ένα πολυτελές κρουαζιερόπλοιο, όπου θα γνωρισθεί με ενδιαφέροντες συνταξιδιώτες. Τρεις γηραιές αλλά θαλερές κυρίες, και μια φλογερή Ισπανίδα, την Φιλομένα, με την οποία ο Αλέξανδρος θα έχει μια εκρηκτική ερωτική σχέση που θα τον παρασύρει, μετά την Φλώριδα, στον Ειρηνικό, μέχρι τα νησιά Ταϊτής, Μπόρα-Μπόρα, Μουρέα, Σαμόα. Και όλα αυτά σε αναζήτηση των χαμένων χειρόγραφων του Δον Τεόντορο, που είναι το κλειδί για την ανακάλυψη ενός χαμένου θησαυρού των Ινδιάνων. Έτσι, ο Λεονάρδος, με την γνωστή του δεξιοτεχνία μας ταξιδεύει στον χώρο και τον χρόνο σε μαγευτικά μέρη που σε κάνουν να ονειρεύεσαι, αλλά τα « βλέπεις» όχι μόνο από το γράψιμο αλλά και τις φωτογραφίες του ίδιου του συγγραφέα.
Ο συγγραφέας σε αντίθεση με πολλούς Έλληνες και ξένους που γράφουν, υποτίθεται, ιστορικό μυθιστόρημα, και κάνουν συχνά λάθη και αναχρονισμούς, προσέχει την λεπτομέρεια. Έτσι, στις σελίδες 173-174 περιγράφει το συμβόλαιο του Ναρβάεθ με τον αυτοκράτορα, μια πρώιμη μορφή σύμπραξης ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, και στις σελίδες 130-131 μας δίνει μια απολαυστική ιστορία του παγωτού, που ήταν γνωστό ήδη 3000 χρόνια προ Χριστού με πρώτους τους Κινέζους, αλλά και τους Φαραώ του νου Αιγυπτιακού Βασιλείου.
Δεν λείπει το χιούμορ, όπως π.χ. (σελ.33) η κατάταξη των χαρακτήρων ανάλογα με το ποτό που πίνουν ή (σελ.215) «Ειδικά η Σάρα φορούσε μια τόσο χοντρή αλυσίδα που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για άγκυρα του κρουαζιερόπλοιου σε ώρα ανάγκης» και (σελ.253) « Εξέπεμπαν τόση γλύκα τα μάτια της, που ο Αλέξανδρος πίστεψε ότι θα του ανέβαινε το σάκχαρο αν συνέχιζε να τον κοιτάζει έτσι». Χιούμορ που διευρύνει την αναγνωστική απόλαυση.
(*)Νίκος Κ.Κυριαζής, Πρόεδρος Οικονομικού Τμήματος Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.Συγγραφέας
