Wish List
Είχε μια ώρα μπροστά της μέχρι να φέρει το σχολικό την κόρη της στο σπίτι. Μόλις είχε φτάσει από τη δουλειά της αποκαμωμένη ως συνήθως. Στάθηκε έξω από την εξώπορτα, έβγαλε όπως όπως τα παπούτσια που την πίεζαν ασφυχτικά και μπήκε μέσα στο διαμέρισμα. Η εικόνα ενός τακτοποιημένου σπιτιού αρκεί για να την ηρεμήσει. Όχι αυτή τη φορά όμως. Το βράδυ νύσταζε και άφησε όλες τις δουλειές σε εκκρεμότητα. Το θυμήθηκε μόλις αντίκρισε την κατάσταση στο σαλόνι. Έβαλε να πιεί ένα ποτήρι νερό και κάθισε στο τραπέζι της κουζίνας. Έφερε το σημειωματάριο μπροστά της. Έπρεπε να φτιάξει τις απαραίτητες λίστες της. Λίστα σούπερ μάρκετ, λίστα για τις δουλειές στο σπίτι το σαββατοκύριακο που έρχεται. Μετά έρχονται οι λίστες με τους λογαριασμούς και τις υποχρεώσεις. Τα άτομα με διαταραχή προσοχής χρησιμοποιούν τις λίστες για να μπορούν να είναι να πιο λειτουργικοί στην καθημερινότητά τους. Έτσι είχε διαβάσει τουλάχιστον σε φόρουμ στο διαδίκτυο. Για να είναι ειλικρινής, μια βοήθεια της έχουν προσφέρει, δεν θέλει και να παραπονιέται. Όμως κάποιες φορές αυτές οι λίστες την πνίγουν και πρέπει να κολυμπήσει στα βαθιά των προβλημάτων Χριστουγεννιάτικα. «Κολύμπι τα Χριστούγεννα έχουν μόνο οι χειμερινοί κολυμβητές και οι Αυστραλοί» σκέφτηκε και θυμήθηκε τη θεία της τη Μαίρη που χρόνια την παρακαλά να πάει στη Μελβούρνη. Αλλά η ευκαιρία αυτή χάθηκε με τη γέννηση της κόρης της.
Σε λίγες μέρες έρχονταν τα Χριστούγεννα και το δώρο της δεν είχε έρθει. -SOS να πάρω την εταιρεία courier να δω τι γίνεται με αυτό γιατί θα έχουμε δράματα έγραψε με όσο πιο έντονα γράμματα μπορούσε. Μεγαλύτερη καταστροφή δε θα μπορούσε να σκεφτεί. Να έχει βάλει η μικρή το γάλα στο ποτήρι μαζί με ένα μπισκότο δίπλα στο δέντρο για τον Άγιο Βασίλη και το πρωί να βρει ένα χαρτί με τον αριθμό για τον εντοπισμό του… δέματος.
Η καταγραφή των υποχρεώσεων ολοκληρώθηκε και σηκώθηκε ακόμα πιο κουρασμένη από πριν για να βάλει σε μια τάξη τα παιχνίδια που ήταν διάσπαρτα σε όλο το σπίτι. Ευτυχώς το σύστημα με τα πλαστικά κουτιά που είχε κλέψει από την πολυμήχανη ξαδέρφη της, ήταν σωτήριο. Μέσα σε δέκα λεπτά το σχέδιο του χαλιού επανεμφανίστηκε στο οπτικό πεδίο της.
Είχε ακόμη δέκα λεπτά μέχρι να φτάσει το σχολικό. Κάθισε στον καναπέ και ακούμπησε στο τραπεζάκι τα πόδια της. Το κινητό δίπλα της. Έκλεισε λίγο τα μάτια. Την νίκησε η κούραση και αυτό το μεσημέρι. Αυτό το δεκάλεπτο ήταν το δώρο στον εαυτό της.
Το κινητό χτύπησε, πράγμα που σήμαινε ότι η μικρή θα έφτανε σε ένα λεπτό ακριβώς. Πήρα τα κλειδιά από το καλάθι πάνω στον πάγκο και κατέβηκε με φόρα στην εξώπορτα. Η συνοδός στο σχολικό τη χαιρέτισε με θέρμη, πρέπει να τη συμπαθούσε αρκετά, δεν μπορεί ήταν τόσο καλή ηθοποιός. Της έδωσε τη τσάντα και η μικρή κατέβηκε. «Μαμακα!» – Αγάπη μου είπε και αγκαλιάστηκαν.
Το κινητό χτύπησε και πετάχτηκε από τον καναπέ σαν τρελή. Απάντησε: Τι ώρα είναι, τι μέρα είναι; – Καλά Χριστούγεννα ρε τρελοκομείο, πάλι σε πήρε ο ύπνος; – Άσε, ναι, αφού με ξέρεις. Καλά Χριστούγεννα αδερφούλη θα τα πούμε μετά. Έκλεισαν. Πέταξε το κινητό παραπέρα.
Σηκώθηκε από τον καναπέ, πήρε ένα ποτήρι και σέρβιρε στον εαυτό της κρασί. Άλλη μια χρονιά που δεν θα περίμενε ένα σχολικό με τη ψυχή στο στόμα.
