του Αντώνη Ν. Φράγκου
Μια καινούρια στήλη με τον τέτοιο τίτλο σαφώς δεν προμηνύει ευχάριστα θέματα. Αλλά αν το δούμε υπό διαφορετική γωνία, καθώς εδώ έχουμε να κάνουμε κυρίως με βιβλία, τότε θα κατανοήσουμε και το ιλαρό της υπόθεσης: παρμένο από μυθιστόρημα του Κολομβιανού συγγραφέα Σαντιάγο Γκαμπόα -«Perder es cuestión de método» -(Εκδ. Opera), ο τίτλος επιδιώκει, κυρίως, να συγκρατήσει τον γράφοντα, με άλλα λόγια να τον γειώσει για να μην αραδιάζει τα διάφορα θεωρητικά τσιτάτα που συνηθίζει συχνά πυκνά… οπότε, ο χαμένος τα παίρνει όλα!
Τέλος πάντων, άλλο είχαμε στο νου και άλλο προέκυψε. Πέρασε εντελώς στα ψιλά η αναίτια κράτηση και απαγόρευση εισόδου στη χώρα μας της θρυλικής Λιβανέζας αγωνίστριας Σούχα Μπεσάρα. Για λόγους εθνικής ασφάλειας (!) κρατήθηκε πολλές ώρες στο αεροδρόμιο της Αθήνας, της απαγορεύτηκε η είσοδος και αναγκάστηκε να επιστρέψει στον Λίβανο. Επέστρεφε τράνζιτ μέσω Αθήνας με την οικογένειά της στην Ελβετία -όπου κατοικεί μόνιμα και με ελβετική ιθαγένεια – επέστρεφε από διακοπές στον Λίβανο και οι ελληνικές αρχές τη έστειλαν ξανά στη Βηρυτό. Έπρεπε να ταξιδεύσει στην Ελβετία με την ίδια διαδρομή που είχε πραγματοποιήσει κατά την άφιξή στη χώρα της, ήτοι, Ελβετία, Τουρκία, Βηρυτός. Είπαν μάλιστα ότι χτύπησε το φωτάκι της Σένγκεν και ότι το διαβατήριο της ήταν πλαστό ενώ τα στοιχεία ήταν ολόσωστα!
Αλλά, η ιστορία της Σούχα Μπεχάρα, είναι τεράστια: στον πυρετό του εμφυλίου στον Λίβανο και ενώ ο νότος της χώρας ελέγχεται από τους χριστιανούς Μαρωνίτες ως ζώνη ασφάλειας για λογαριασμό του Ισραήλ – ας θυμηθούμε την σφαγή των γυναικόπαιδων στα προσφυγικά στρατόπεδα των Παλαιστινίων, Σάμπρα και Σατίλα. Η Μπεχάρα έφηβη συμμετέχει στην αντίσταση και σκοπεύει να φθάσει στον Αντουάν Λαχάντ, αρχηγό του Στρατού του Νότιου Λιβάνου, πιστό σύμμαχο των Ισραηλιτών. Στη συγκλονιστική της βιογραφία «Αντίσταση» (Εκδ. Ηλέκτρα- τώρα εξαντλημένο), σκιαγραφεί το πώς κέρδισε την εμπιστοσύνη των οικείων του Λαχάντ ως καθηγήτρια Αγγλικών και πως κατόρθωσε να περάσει όπλο και να τον πυροβολήσει. Ο Λαχάντ την γλύτωσε με σοβαρά τραύματα αλλά εκεί ξεκινά ο Γολγοθάς της Μπεχάρα. Ήταν στα 1988 όταν την συνέλαβαν και χωρίς, φυσικά, να την δικάσουν την φυλακίζουν στο στρατόπεδο κάτεργο του Κιάμ. Βασανίζεται επί τρεις μήνες με ηλεκτροσόκ και μαστιγώσεις και καθώς αρνείται κάθε συνεργασία περνά δέκα χρόνια στην φυλακή, τα έξι σε πλήρη απομόνωση: «Όταν με χτυπούσαν η συνέδεαν στο σώμα μου την γεννήτρια με ηλεκτρόδια, το κεφάλι μου άδειαζε για λίγο. Δεν σκεφτόμουν τίποτα και ούρλιαζα από τον πόνο. Φοβόμουν τις παύσεις, όταν το χέρι που γύριζε την μανιβέλα σταματούσε και το μυαλό μου πανικοβαλλόταν υπό την πίεση των ερωτήσεων, ενώ με τρόμο περίμενα την επιστροφή του πόνου.» Απελευθερώνεται το 1998 με την βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού ύστερα από διεθνή πίεση σε Ευρώπη και Μέση Ανατολή. Σπουδάζει στο Παρίσι και εγκαθίσταται μόνιμα στην Ελβετία με την οικογένεια της. Στον Λίβανο την ονομάζουν «αρραβωνιαστικιά του Λιβάνου» και «Ζαν ντ’ Αρκ του Λιβάνου» ενώ συνεχίζει καθημερινά να αγωνίζεται για την απελευθέρωση των Λιβανέζων που εξακολουθούν να κρατούνται παράνομα στο Ισραήλ, καθώς και για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων.
