του Δημήτρη Φύσσα
Τρία βιβλία που ξεχώρισα…
Γκράχαμ Σουίφτ, Να΄μαστε λοιπόν.., μτφρ. Κατερίνα Σχινά, Μίνωας, 2020
Παγκόσμιος Πόλεμος. ΄Ενα φτωχόπαιδο από το Λονδίνο φυγαδεύεται στην επαρχία για να γλιτώσει τους βομβαρδισμούς της Λούφτβαφε, μυείται στην ταχυδακτυλουργία κι αργότερα διαπρέπει σε βαριετέ (παραλιακό Μπράιτον, τέλη του ΄50), συντροφευμένος από μια λαμπερή παρτνέρ κι έναν χαρισματικό κομπέρ. Το ερωτικό τρίγωνο μοιάζει ίσως προβλέψιμο, μα η κορύφωση είναι ολωσδιόλου απρόσμενη. Φόρος τιμής στα προτηλεοπτικά λαϊκά θεάματα, σχόλιο στις αμφιταλαντεύσεις, ελεγεία στη χαμένη νιότη. Γλυκόπικρο, με χιούμορ και μη γραμμική αφήγηση, που φτάνει σχεδόν μέχρι σήμερα. Καλό μυθιστόρημα, που θα ήταν μεγάλο αν έλειπαν μερικές παραχωρήσεις (ύφος, υπενθυμίσεις) προς το λιγότερο απαιτητικό αναγνωστικό κοινό. Μετάφραση πολύ καλή, σε άρτια δημοτική
Βρες το εδώ
Βασιλική Λάζου, 1821, Γυναίκες και Επανάσταση. Από τον Οθωμανικό κόσμο στο ελεύθερο ελληνικό κράτος, Διόπτρα, 2021.
Μέσα στον ορυμαγδό της περιλάλητης 200ετίας, ιδού ένα από τα βιβλίο που ξεχώρισαν: ευσύνοπτο, αμερόληπτο, ανοιχτόμυαλο, με πρωτότυπο θέμα, φροντισμένο ύφος, καλή τεκμηρίωση (εξαιρετική βιβλιογραφία – Επισημειώσεις ανά κεφάλαιο). Η Λάζου ξεκινάει από την κατάσταση των γυναικών στη νότια Βαλκανική επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας• εξετάζει γυναίκες που συνέβαλαν στην προετοιμασία της Επανάστασης• μιλάει για τα βάσανα του φύλου στον πόλεμο• αφιερώνει ειδικό κεφάλαιο στις επώνυμες Μπουμπουλίνα – Μαυρογένους• αναφέρεται στα σκλαβοπάζαρα α μ φ ο τ έ ρ ω ν (!) των εμπολέμων• κλείνει με το Ναβαρίνο και τον ερχομό του Μεζόν και του Καποδίστρια, πάντα σε συνάρτηση με την τραγική κατάσταση των γυναικών. Σαν Παράρτημα: «Το ζήτημα της γυναικείας εκπαίδευσης».
Βρες το εδώ
Κώστας Ακρίβος, Ιστορία ενός οδοιπόρου. Στρατής Δούκας, Μεταίχμιο, 2020
΄Ένα γλυκύτατο πεζογράφημα, σε πολύ δύσκολη κι απαιτητική φόρμα: επινοημένη πρωτοπρόσωπη προφορική αυτοβιογραφία του Στρατή Δούκα, με πλείστες αναφορές / ενσωματώσεις / παραλλαγές κομματιών από τα βιβλία του. Ακόμα και ο τίτλος του Ακρίβου αποτελεί μίξη δύο τίτλων του Δούκα. Επί της ουσίας: φόρος τιμής ενός καλού συγγραφέα της γενιάς μου σ΄ έναν παλιότερο δάσκαλο, που συμβαίνει να είναι το αγνότερο πρόσωπο της «Γενιάς του ΄30», με τον πρώτο να έχει μελετήσει σε βάθος τη ζωή και το έργο του δεύτερου. Το αξιόλογο πόνημα συμπληρώνεται από Χρονολόγιο, Εργογραφία και φωτογραφικό Παράρτημα. (Αρχική έκδοση, ανεύρετη πια: 2006).
Βρες το εδώ
