Της Κατερίνας Γούλα.
Το 14ο μυθιστόρημα της Marie NDiaye το περιμέναμε σαν αλάνθαστο ραντεβού με τη λογοτεχνία. Επέστρεψε με ένα κινηματογραφικό μυθιστόρημα, με ευρηματική 
πλοκή και μυώδη, σθεναρή γραφή, δικό του γλυκόπικρο άρωμα και εσωτερική μελωδία, σκιαγραφόντας ηρωίδες φταγμένες από υλικό κλασσικών μυθιστορημάτων. Τρεις γυναίκες, η μάνα, η κόρη και η εγγονή. Διπλό το όνομα Ladivine, το φέρουν και η μάνα και η εγγονή, αγνοώντας η μια την ύπαρξη της άλλης, διπλή και η ταυτότητα της κόρης, Malinka μια φορά το μήνα που επισκέπτεται τη μάνα της (τη δούλα ή τη νέγρα, όπως την αποκαλεί, η οποία προέρχεται από «κάπου εκεί κάτω»), Clarisse στην καθημερινή ζωή της. Η σχέση με τη μάνα της, ένα κουβάρι τραγικότητας, ντροπής, παραίτησης και μνησικακίας. Στη ζωή που διάλεξε, περιφέρεται με ευγενή θλίψη και υπομένει με καρτερικότητα τα πάντα προκειμένου να ποδοπατήσει και την τελευταία ρίζα της. Η Clarisse-Malinka έχει πάρει το λευκό δέρμα του πατέρα της και ζει καθημερινά με τον εφιάλτη της αποκάλυψης και της βίας της αλλοτριότητας. Η ειρωνεία της τύχης θα τα φέρει έτσι που να δολοφονηθεί από αυτόν στον οποίο θα καταφέρει να ξεστομίσει την αλήθεια. Η κόρη της, Ladivine και αυτή, θα πορευτεί νομίζοντας ότι οι επιλογές της είναι προϊόν της ελεύθερης βούλησής της, αλλά θα βρεθεί αντιμέτωπη με τις κοινωνικές και φυλετικές ρίζες της. Όταν θα ταξιδέψει με την οικογένειά της από το Βερολίνο, όπου ζει, στην Αφρική και μετά από διάφορες αναποδιές θα δει τον άντρα της να μετατρέπεται σε αντιπαθητικό τουρίστα, θα καταλάβει ότι κάποια βαθιά, ανομολόγητη σχέση τη συνδέει με αυτόν τον τόπο. Πώς οι ετεροκαθορισμοί αυτοί τρυπώνουν από τη μια γενιά στην άλλη, πόσο βαριά είναι η σκιά του παρελθόντος στο μέλλον, είμαστε τελικά ελεύθεροι να γίνουμε μόνο ό,τι είναι προκαθορισμένο να είμαστε; Η NDiaye συντάσσεται με την ευθιξία και την αξιοπρέπεια των ηττημένων και προσεγγίζει με χειρουργική ακρίβεια τα συναισθήματα, αφήνοντας πάντα τον αναγνώστη να πάρει εκείνη την απαραίτητη απόσταση που χρειάζεται για να νιώσει ουσιαστικά εμπλεκόμενος.
Η Marie NDiaye ζει στο Βερολίνο αφού εγκατέλειψε τη Γαλλία διαμαρτυρόμενη κατά της πολιτικής του Sarkozy, αν και η Γαλλία του Hollande δε φαίνεται να τη θέλγει περισσότερο… Μετά το Rosie Carpe (Prix Fémina, 2001) και το Trois Femmes Puissantes (Prix Goncourt, 2009), η Marie NDiaye επιμένει στην ανθρώπινη διάσταση των ηρώων της, οι οποίοι ορθώνουν με πυγμή τον εαυτό τους ενώπιον του κόσμου αλλά ξέρουν ένίοτε να διαλανθάνουν αέρινα την πραγματικότητα, δεν είναι μονοσήμαντοι, έχουν ανάγκη και δικαίωμα εξίσου στην αθωότητα και στην τραχύτητα Σπάνια ένα έργο είναι τόσο ρεαλιστικό, σκληρό και ταυτόχρονα ποιητικό, ονειρώδες προυστικές μυρωδιές και μνήμες διατρέχουν εγκληματικές σκηνές, η διακριτικότητα και η λεπτότητα εναλλάσσονται με την παραδοξότητα και την κλιμάκωση. Αξίζει να σημειώσουμε ότι η Marie NDiaye, στις 22 Μαϊού θα είναι η νεότερη υποψήφια της ιστορίας για το Man International Booker Prize.
