της Μαρίας Αγγελοπουλου
Η Μαρία Λουίζου παρουσίασε μέχρι τις 31/7/21 μια ενδιαφέρουσα όσο και αναπάντεχη έκθεση – performance με τίτλο “έξι ανάσες το λεπτό” έκθεση γλυπτικής στο κέντρο σύγχρονης τέχνης “Ιλεάνα Τούντα” – ποιητικά βιώματα και νεκροί που συναντιόνται σε μια αίθουσα τέχνης.
Η κοινωνία του θρήνου και η εικονοποίηση της θλίψης αποτελούσαν ανέκαθεν κομμάτια αλληλένδετα δεμένα με τις τέχνες και τις κουλτούρες των λαών. Τα βιώματα όσων έχουν συμβεί και η λύπη όσων έχουμε χάσει ντύνονται τα μαύρα ρούχα και γυαλιά και τραγουδιόνται με μοιρολόγια. “Το μαύρο αν μίλαγε “μη με φοβάστε” | θα έλεγε “χτενίστε με στο φως, στον ήλιο | απλώστε το αίμα μου να δείτε | πως πονάω για εσάς όταν με ντύνεστε (…)” μας λέει ο ποιητής Κώστας Γ. Παπαγεωργίου, πολύ κοντά σε αυτόν η γλύπτρια Μαρία Λουίζου βιώνει το πένθος ως γεγονός ξεχωριστό από την ίδια την απώλεια που από μόνο του απελευθερώνει απ’ την οδύνη.
Η Λουίζου δημιούργησε τρεις συνθέσεις γλυπτών πήλινα – αγγεία – φωλιές κοινοποίησης του ανθρώπινου θρήνου. Τρία μεγάλα γλυπτά που μέσα τους φιλοξενούσαν τρεις γυναίκες περφόρμερς που μοιρολογούσαν. Το τραγούδι τους μια τριαδική σύνθεση ως ενιαίο σώμα απλώνεται, σε σπρώχνει και σε πετάει μέσα σε κάτι που μάλλον είναι φούσκα του υπερφυσικού. Εκεί σε βάζει και κοιτάς κλεφτά γύρω σου, καθώς οι νεκροί σου πρώτα μικροί και γρήγορα τεράστιοι βαδίζουν με τα πόδια τους γυμνά καθοδηγούμενοι από τα μοιρολόγια. Η Λοίζου από κορίτσι μέσα σε γλυπτό γίνεται το μονοπάτι του καημού σου κι η φωνή της από ήχος γίνεται δάκρυ δικό σου και ανατρίχιασμα στη σάρκα σου.
“Δεν αλλάζει ποτέ | το περήφανο στέρνο, τα δυνατά χέρια, | η βαθειά φωνή. | η ζωή μετά, όπως κι η ζωή πριν (…)” (Κωνσταντίνα Κορρυβάντη)
***
Στην έκθεση Έξι ανάσες το λεπτό η Μαρία Λουίζου παρουσιάστηκε μία ιδιάζουσα γλυπτική εγκατάσταση που συνδυάστηκε με μία φωνητική performance. Μπαίνοντας κανείς στον ισόγειο χώρο της γκαλερί αντίκρυζε τρεις πήλινες κατασκευές μεγάλης κλίμακας, οι οποίες δέχονταν μέσα τους τρεις ερμηνεύτριες-performer και λειτουργούσαν ως ηχεία για τη σύνθεση που είχε δημιουργήσει η ίδια η εικαστικός.
Για τα μεγάλα αυτά πήλινα γλυπτά η Λουίζου άντλησε την έμπνευσή της από την ελληνική παράδοση, αρχαία και σύγχρονη, και το τελικό αποτέλεσμα ήταν ένας συνδυασμός των μορφών διαφόρων αγγείων, διαλεγμένων έτσι ώστε να εξυπηρετούν τόσο τον εικαστικό στόχο της εικαστικού, όσο και να δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες για να επιτευχθεί η επιθυμητή ακουστική. Το γήινο υλικό των γλυπτών «έδενε» με το χρώμα των στολών των performer, οι οποίες όντας ακίνητες γίνονταν ένα με αυτά. Ο ήχος της φωνής τους ταξίδευε εκτός και ενεργοποιούσε ακόμα μία από τις αισθήσεις των θεατών, ενισχύοντας έτσι τη σύνδεσή τους με το έργο.
Ερμηνεύτριες:
Αλίκη Σιούστη, σοπράνο
Κατερίνα Νουνοπούλου, σοπράνο
Μαρία Λουίζου, σοπράνο
Κείμενο έκθεσης: Χριστόφορος Μαρίνος
Σχεδιασμός εντύπου: Studio Lialios Vazoura
Φωτογραφία εντύπου πρόσκλησης: Πέτρος Τουφεξής
Βιντεοσκόπηση: Γιώργος Μακρής
