της Όλγας Σελλά
Μπήκε στη ζωή μας με τον «Χαρτοπόλεμο», ένα σύγχρονο και ευαίσθητο νεοελληνικό θεατρικό έργο που αγαπήθηκε πολύ, του πρόωρα χαμένου Βαγγέλη Ρωμνιού. Μετά, ο Γιωργής Τσουρής εγκαταστάθηκε για τα καλά στα «οπωσδήποτε» του θεατρικού μας προγραμματισμού, με τα «170 τετραγωνικά», στο οποίο όχι μόνο πρωταγωνιστούσε, όχι μόνο κέρδισε το βραβείο «Δημήτρης Χορν» μ’ αυτή την ερμηνεία του (2020), αλλά υπέγραφε και το κείμενο. Ένα κείμενο που παίζεται για 4η σεζόν και συνομιλεί σαφέστατα με τον «Χαρτοπόλεμο». Νεοελληνική οικογένεια, μικρά και μεγαλύτερα πάθη, μικρά και μεγαλύτερα μυστικά, αδιέξοδες σχέσεις, χιούμορ, τρυφερότητα, συγκίνηση, μυστήριο. Και τώρα, ο Γιωργής Τσουρής υπογράφει ένα ακόμη κείμενο, που δεν έχει πολύ καιρό που έκανε πρεμιέρα στο θέατρο «Ιλισια-Βολανάκης». Τίτλος του, «Μακριά από παιδιά» και ο ίδιος ο Τσουρής δηλώνει ότι κλείνει μ’ αυτό το έργο μια τριλογία με άξονα «Πατρική εστία – Οικογένεια στην Ελλάδα του σήμερα». Και σ’ αυτό, όπως και στα προηγούμενα έργα, οι ήρωες είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι που ταλαιπωρούνται από φοβίες, ενοχές, ναρκισσισμούς, εκδικητικές διαθέσεις, αδιέξοδους έρωτες ή από κάποιο απροσδόκητο μυστικό που είναι ο καταλύτης σε κάθε έργο. Όπως και να ‘χει είναι χαρακτήρες αναγνωρίσιμοι, καθημερινοί, χωρίς τίποτα υπερβολικό, μπορεί να είναι και κάποιοι από εμάς και οι ιστορίες τους είναι αυτές που συναντούμε δίπλα μας, απέναντι ή μέσα στο σπίτι μας. Κι ίσως αυτό να είναι το στοιχείο που κάνει τις παραστάσεις του Γιωργή Τσουρή τόσο αγαπητές στο κοινό. Αρκεί; Κατά τη γνώμη μου, υπάρχει κάτι ακόμα υπόρρητο, αλλά σημαντικότατο: το στοιχείο που κάνει τόσο ελκτικούς τους χαρακτήρες στα έργα του Γιωργή Τσουρή είναι ότι ο ίδιος τους αντιμετωπίζει με τεράστια τρυφερότητα και κατανόηση –ακόμα και τους πιο αρνητικούς χαρακτήρες, τους «κακούς». Σαν να φέρνει κάτι από την τρυφερότητα και την αθωότητα του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, γι’ αυτό και πάντα υπάρχει η βαλβίδα του χιούμορ, που εκτονώνει τις έντονες στιγμές. Σαν ν’ ακούγεται από κάπου μακριά εκείνη η ατάκα του Ντίνου Ηλιόπουλου «Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε…»!
Στο «Μακριά από παιδιά» υπάρχει το κεντρικό ζευγάρι, ο Τάσος (Γιωργής Τσουρής) και η Όλγα (Ελεάνα Καυκαλά) που βρίσκονται σ’ ένα νέο σπίτι με τα πράγματά τους σε κούτες και γύρω τους επικρατεί… τακτοποιημένη αταξία. Ένα θλιβερό συμβάν έχει επηρεάσει αρνητικά τη σχέση τους, την εμπιστοσύνη τους, την αλληλοκατανόησή τους, την αντοχή τους. Ο Τάσος είναι ο κλασικός τύπος που θέλει να πετύχει per mare per terra, για να αποδείξει ότι αξίζει (σε ποιους; -θα το διαπιστώσουμε στο τέλος του έργου). Η Όλγα πνίγεται σ’ αυτή τη σχέση, υστεριάζει, φοβάται τις κατσαρίδες, βρίσκει στήριγμα στον ξάδελφο του άντρα της (Θανάσης Ζερίτης) και προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει ανάμεσα στις αλήθειες, τα ψέματα, τις υπεκφυγές και την πλημμελή παρουσία του Τάσου στις οικογενειακές ευθύνες («Είσαι παντρεμένος με το κινητό σου» του λέει η Όλγα). Στο σπίτι υπάρχει και η Αλίκη, η ανοϊκή μάνα του Τάσου (Χριστίνα Τσάφου), που δεν είναι απλώς ένας διακοσμητικός χαρακτήρας. Αποδεικνύεται ότι έχει καθοριστικό ρόλο τόσο στην πλοκή του έργου, όσο και στη συμπεριφορά και τις επιλογές του Τάσου. Υπάρχει κι ένας άλλος άνθρωπος, ένας επισκέπτης (όπως σε όλα τα έργα αυτής της τριλογίας), που εμφανίζεται ως διακοσμητής (Μιχαήλ Μελίσσης). Μέσα σ’ αυτή την απλή ιστορία θίγονται πολλά από τη σύγχρονη καθημερινότητα. Όχι με διδακτισμό, όχι με σοβαροφάνεια. Στο συγκεκριμένο έργο θίγονται η φρενίτιδα του real estate, οι πλειστηριασμοί, το μαύρο χρήμα, το κυνήγι του εύκολου πλουτισμού, ο βιγκανισμός, η παρουσία ενός ανοϊκού γονιού στο σπίτι, οι διαλυμένες έγγαμες σχέσεις, οι άνθρωποι που υπόσχονται σε όλους και δεν τηρούν καμία από τις υποσχέσεις τους. Ένα έργο για την ωριμότητα και την ανωριμότητα των ανθρώπων, για όσους παραμένουν εγκλωβισμένοι, συνειδητά ή ασυνείδητα στον παιδικό ψυχισμό και δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Υπάρχουν πολλοί γύρω μας. Σε όλους τους χώρους, σε όλες τις κοινωνικές και μορφωτικές τάξεις. Ταλαιπωρούν και ταλαιπωρούνται.
Πολύ λειτουργικά και ρεαλιστικά τα σκηνικά της Θάλειας Μέλισσα (που άφησαν να δούμε και όλο το βάθος της σκηνής του «Ιλίσια-Βολανάκης». Όσο για τη σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη είχε αρκετές στιγμές που δεν χρειάζονταν οι παραπανίσιες φωνές. Είναι κουραστικές πια οι τόσο έντονες φωνές, οι στριγκλιές, οι υστερίες.
Ένα έργο με γοργό ρυθμό, με ατακαριστούς διαλόγους, με εναλλαγή του χιούμορ και της έντασης και με εξίσου καλές ερμηνείες. Εκτός από τον Γιωργή Τσουρή (που είναι σπαρταριστός και πάλι), ξεχωρίζω ιδιαίτερα τη Χριστίνα Τσάφου (ήταν θαυμάσια ειδικά στον τελευταίο της μονόλογο) και τον Θανάση Ζερίτη.
Η ταυτότητα της παράστασης
Συγγραφέας: Γιωργής Τσουρής, Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης, Δραματουργική επεξεργασία: Βάλια Παπακωνσταντίνου – Φοίβος Ριμένας, Βοηθός Σκηνοθέτης: Γιωργής Τσουρής, Μουσική επιμέλεια / Βίντεο εγκατάσταση: Γιωργής Τσουρής, Σκηνικά: Θάλεια Μέλισσα, Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα, Κίνηση: Βάλια Παπακωνσταντίνου, Σχεδιασμός Φωτισμού: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Φωτογραφίες: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου
Ηθοποιοί:
Γιωργής Τσουρής, Ελεάνα Καυκαλά, Θανάσης Ζερίτης, Μιχαήλ Μελίσσης
Στο ρόλο της Αλίκης η Χριστίνα Τσάφου
«Ιλίσια-Βολανάκης» (Παπαδιαμαντοπούλου 4, Ιλίσια)
Παρασκευή στις 9μ.μ., Σάββατο στις 6μ.μ., Δευτέρα και Τρίτη στις 9.15μ.μ.
Η παράσταση θα συνεχιστεί και μετά το Πάσχα.
