της Αλεξάνδρας Σαμοθράκη
Το αεροπλάνο μύριζε ντετόλ. Αυτό θα θυμάμαι πάντα από την επιστροφή μας από την Αγγλία με την τελευταία πτήση της Easyjet από το Gatwick για τον επόμενο μήνα. Οι επιβάτες με μάσκες και γάντια έτριβαν μανιωδώς τις επιφάνειες των καθισμάτων, τα τραπεζάκια ακόμη και τα παράθυρα του μισοάδειου αεροσκάφους, μεγιστοποιώντας, όσο πιο διακριτικά μπορούσαν, τις αποστάσεις από τους κοντινούς τους συνεπιβάτες. Κοίταζαν έντρομοι τριγύρω μόνο αν κάποιος τολμούσε να βήξει. Δεν έδειχναν να χαλαρώνουν ούτε δευτερόλεπτο, καθώς οι ειδήσεις για την Ισπανία, που έκλεισε τα σύνορα αναγκάζοντας αεροπλάνα να αλλάξουν εν μέσω πτήσεως πορεία και να γυρίσουν πίσω στην Αγγλία, ήταν μόλις δύο ημερών.
Τα παιδιά μου φορούσαν τις μάσκες και τα γάντια τους τρομοκράτημένα, όχι φυσικά από τον κορωνοϊό, που σύμφωνα με την 5χρονή κόρη μου « είναι μια βλακεία και μισή, επειδή έκλεισε τη Disneyland», αλλά από τις απειλές του μπαμπά τους πως έτσι και τα αφαιρούσαν χωρίς να τους δώσουμε το OK δεν θα έβλεπαν παιδικά στα τάμπλετ τους.
Στο αεροδρόμιο η απειλή είχε δουλέψει. Δεν ακουμπούσαν τίποτε, δεν έτρεχαν και μας κρατούσαν με τα γαντοφορεμένα χεράκια τους, υπάκουα και χαμογελαστά. Ευτυχώς, για όλους μας, δεν είχαν συναίσθηση της παντελούς ερήμωσης του άλλοτε σχεδόν εκνευριστικά πολυσύχναστου αεροδρομίου, ούτε του προσωπικού ασφαλείας που μας άφηνε να παραδώσουμε αποσκευές μόνο με ελληνικά διαβατήρια, ούτε των πτήσεων που στις γιγαντοοθόνες ακυρώνονταν βροχηδόν, ούτε των σημείων ασφαλείας που μετά τον ελέγχο των χειραποσκευών μας κατέβαζαν ρολλά.
Η κατάσταση στην Αγγλία δεν είναι καλή. Τα ράφια στα σούπερ μάρκετ (ελπίζω προσωρινά) εντελώς άδεια, όχι μόνο από παρακεταμόλη και γάλατα μακράς διαρκειάς, αλλά πλέον και από φρέσκα λαχανικά, κοτόπουλα, αυγά, αλεύρι και φυσικά τα κλασσικά best seller στοκαρίσματος, τα μακαρόνια, το ρύζι και το χαρτί τουαλέτας. (Εύλογη απορία: με τόσα μακαρόνια και ρύζι που θα καταναλωθούν, τι το χρειάζονται το χαρτί τουαλέτας;)
Οι Άγγλοι πάντως είναι περισσότερο της αυτο-απομόνωσης. Ιδίως οι ηλικιωμένοι, ακολουθούν χρόνια τώρα το ευαγγέλιο κατά Τσιόδρα για τον COVID-19 : βγαίνουν από το σπίτι τους για μεγάλους περιπάτους, λίγα ψώνια και γραμμή πίσω, για τσάι, διάβασμα και περιποίηση των λατρεμένων τους κήπων. Φυσικά, οι Έλληνες συνομηλικοί τους, που συχνάζουν στα καφενεία, τις εκκλησίες και τα θέατρα, μακροπρόθεσμα ζουν περισσότερο. Κατ’εξαίρεση, καλό θα είναι να ακολουθήσουν το αγγλικό παράδειγμα, τουλάχιστον για όσο χρειάζεται ώστε να επιπεδοποιηθεί η καμπύλη της έξαρσης.
Φτάνοντας στο Ελ. Βενιζέλος, μετά τον ελεγχο διαβατηρίων, έπρεπε να παραδώσουμε συμπληρωμένη μια έντυπη φόρμα με τα στοιχεία διαμονής και επικοινωνίας μας για τις επόμενες 14 ημέρες, λόγω της υποχρεωτιικής καραντίνας για όσους έρχονται από το εξωτερικό. Η συμπλήρωση της φόρμας είχε γίνει μέσα στο αεροπλάνο ενώ η παράδοση γινόταν σε μια ομάδα του πυροσβεστικού σώματος, λίγο πριν την παραλαβή των αποσκευών. Οι ένστολοι νεαροί και νεαρές πυροσβέστες, που προφανώς επιλέγονται με διαγωνισμό ομορφιάς, ενθουσίασαν τόσα τα παιδιά, όσο και τις μαμάδες, τους μπαμπάδες και λοιπούς επιβάτες. (Πρόταση στο Υπουργείο Τουρισμού: η υποδοχή τουριστών από το εξωτερικό να συνεχιστεί με ομάδες της πυροσβεστικής για πάντα!).
Στο δρόμο για το σπίτι η πόλη ήταν άδεια, εκτός από όσους κυκλοφορούσαν για την καθιερωμένη τους βόλτα. Η σιωπή, ήταν εκκωφαντική, αλλά καθόλου τρομακτική. Είναι ο πραγματικός ήχος της αλληλεγγύης, των ανθρώπων που προστατεύουν ανθρώπους. Μπορεί οι αντι-καπιταλιστές και οι οικολόγοι, δικαίως και ταυτόχρονα ακαίρως, να πανηγυρίζουν ήδη το ξεβράκωμα του καπιταλισμού και των πολιτικών συστημάτων, τη μείωση της ρύπανσης από την ανθρώπινη δραστηριότητα, οι υποχόνδριοι να ηδονίζονται από το γεγονός ότι επιτέλους όλος ο πλανήτης νιώθει όπως και αυτοί, οι νοικοκυρές που αιώνες τώρα εργάζονται αδιαλείπτως για τη συντήρηση του πολιτισμού μέσα στα σπίτια τους να σφουγγαρίζουν με ακόμη περισσότερο μένος, αλλά το πραγματικά ενοχλητικό της υπόθεσης είναι πως υπογραμμίζει τη γελοιότητα της ανθρώπινης κατάστασης: παλιά μπορούσες να πεθάνεις από ένα χαλασμένο δόντι, τώρα πολεμάμε έναν αόρατο, δολοφονικό εχθρό με απολυμαντικά τζελ, αυτοαπομόνωση και αύξηση 40% της χρήσης στο ιντερνετ. Η βαριεστημάρα δεν είναι πραγματικό πρόβλημα-πάντα υπάρχει κάτι να κάνεις. Η διακοπή της ρουτίνας δεν είναι πραγματικό πρόβλημα- μια ρουτίνα εντός σπιτιού δεν θέλει παρά μια μέρα για να εγκαθιδριθεί. Όταν οι συνάνθρωποί μας παλεύουν για τη ζωή τους ή τη χάνουν, είναι δύσκολο να διατηρήσουμε την πίστη μας σε οτιδήποτε μας κάνει να συνεχίζουμε. Αν αναλογιστούμε τις χειρότερες στιγμές μας,ως είδος και ως άτομα, μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη από το γεγονός ότι τις ξεπεράσαμε. Αν αναλογιστούμε τις καλύτερες στιγμές μας, το ίδιο. Ο πολιτισμός μας δεν είναι το σινεμά, το θέατρο, η μουσική, η ζωγραφική, η λογοτεχνία (παρά το γεγονός ότι ιδίως τώρα βοηθάνε όσο τίποτε).Είναι η αλληλεγγύη. Κανείς δεν πέθανε ποτέ από βαριεστημάρα, εκτός από τον COVID-19.
