του Σάκη Σερέφα(*).
Το κακό παιδικό βιβλίο βιβλίο έχει πολλά κοινά με το κακό σεξ:
1/ Προσπαθεί ναρκισσευόμενο να υπερπροβάλλει τα προσόντα του (π.χ. στη νεοπλουτίστικη εκτυπωτική εμφάνιση, στην εικονογράφηση όταν αυτή υπερβαίνει το θέμα του βιβλίου και το κάνει να μοιάζει με συνοικιακό κομμωτήριο με πρωτότυπους Μοντιλιάνι στους τοίχους, πάνω από τα σεσουάρ).
2/ Προσπαθεί να κάνει πρωταθλητισμό και να υπερβεί τις επιδόσεις του (λεκτικές, γλωσσικές, θεματικές), δείχνοντας μικρομέγαλο.
3/ Προσπαθεί να δείξει μεγαλύτερο από αυτό που είναι (όταν καταπιάνεται με “μεγάλα”, μοδάτα και πιασιάρικα θέματα –τον πόλεμο, την φτώχεια, τον σχολικό εκφοβισμό, την ξενοφοβία-όχι γιατί έχει κάτι νέο να πει, αλλά γιατί θεωρεί πως παίρνει υπεραξία ασχολούμενο με το συγκεκριμένο θέμα).
4/ Έχει αναστολές και ντροπές (αυτολογοκρισία στη χρήση “βρώμικων” λέξεων, αιρετικών απόψεων, υιοθέτηση κοινοτοπιών, απεύθυνση με γλυκερά υποκοριστικά).
Ο συγγραφέας κάποιες φορές υφίσταται ένα είδος μπούλινγκ από τον εκδοτικό οίκο, ως προς την «πολιτική ορθότητα» των θεμάτων, του ύφους και της γλώσσας που υιοθετεί (ενώ ο εκδότης αποδέχεται τον Δόκτορα Πορδαλό γιατί είναι εισαγόμενο μπεστ σέλερ). Αντίστοιχα, οι δάσκαλοι διστάζουν να προτείνουν ένα «τολμηρό» βιβλίο γιατί τρέμουν τον Σύλλογο Γονέων. Οι οποίοι γονείς έχουν μαύρα μεσάνυχτα για το ποιες λέξεις χρησιμοποιούν τα βλαστάρια τους στο διάλειμμα μεταξύ τους.
5/ Προσπαθεί να το κάνει όπως το κάνουν κι οι άλλοι (θέλω να γίνω Ευγένιος Τριβιζάς στη θέση του Ευγένιου Τριβυζά, θέλω να γράψω το ελληνικό Ημερολόγιο ενός Σπασίκλα, κλπ).
6/ Προσπαθεί να κάνει δημόσιες σχέσεις με τον παρτενέρ του κι όχι να συνευρεθεί μαζί του (όταν υποκύπτει στις αναγνωστικές μόδες και κάνει όλα τα προσδοκώμενα χατίρια των παιδιών).
7/ Ποντάρει στην απειρία του παρτενέρ του (δηλαδή του μη έμπειρου αναγνώστη-παιδιού) και προσπαθεί να επιδειχθεί με φτηνά τρικ.
8/ Ξεχνάει ότι είναι εκεί για να παίξει κι όχι για να διδάξει (γιατί τότε η ερωτική εμπειρία γίνεται εργαλειακή τσόντα, η χαρά και το παιχνίδι της ανάγνωσης γίνονται υψωμένο δάχτυλο διδακτισμού).
9/ Έχει συνεχώς το μυαλό του στο καλό τέλος (το άγχος της κορύφωσης).
10/ Ξεχνάει πως δεν υπάρχουν κανόνες αλλά τους επινοείς εσύ ο συγγραφέας, κάθε φορά από την αρχή, ανάλογα με τον εκάστοτε παρτενέρ-βιβλίο σου. (Τα συγγραφικά και εικονογραφικά ευρήματα που χρησιμοποιείς σε ένα βιβλίο δεν ταιριάζουν στο επόμενό σου. Κάθε βιβλίο, όπως και κάθε ερωτικός παρτενέρ, απαιτούν σπέσιαλ μεταχείριση και δεν χωρούν σε προαποφασισμένα καλούπια.)
(*) O Σάκης Σερέφας είναι συγγραφέας
