Επιμέλεια: Γιούλη Αναστασοπούλου.
Συστηθείτε στους αναγνώστες: Tι πρέπει να γνωρίζουν για εσάς και τους ηρωές σας;
«Το κουτί» που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο είναι το πρώτο μου βιβλίο αλλά δεν είναι και το πρώτο που έχω γράψει. Ίσως στο μέλλον προκύψουν ευχάριστες εκπλήξεις από το παρελθόν, ποιος ξέρει. Μια από τις αγαπημένες μου ταινίες είναι άλλωστε το BacktotheFuture, το οποίο δε χορταίνω να το βλέπω ξανά και ξανά, αλλά η πιο λατρεμένη απ’ όλες είναι το Dr. Strangelove,με τον απολαυστικό PeterSellers. Ο δικός μου ήρωας στο «Κουτί», ο Αρίφ,νομίζει ότι είναι εξωγήινος γιατί περισσότερο ταυτίζεται με εξωτικούς ήρωες των κόμικ παρά με τα παιδιά της τάξης του, που του συμπεριφέρονται με αγένεια. Το χρώμα του είναι πιο σκούρο από τα υπόλοιπα παιδιά, γιατί ο πατέρας του κατάγεται από το Πακιστάν. Θα μπορούσε όμως να είναι και ένα παιδί με πεταχτά αυτιά, ή με μεγάλη μύτη ή ένα παιδί που φοράει περίεργα ρούχα, κάποιος που ακούει μυστήρια μουσική ή υποστηρίζει μια άλλη ομάδα. Κάποιος διαφορετικός. Η φαντασία τουΑρίφ δεν τον κρατάει μόνο στην τάξη της έκτης δημοτικού που επισκέπτεται κάθε πρωί. Τα βράδια ταξιδεύει στο κουτί με τα χαμένα αντικείμενα της τάξης. Το βιβλίο περιγράφει τρία όνειρα του Αρίφ. Σε καθένα απ’ αυτά συνομιλεί με ένα αντικείμενο (μολύβι, γόμα, σελοτέιπ) που ανήκει σε έναν συμμαθητή ή συμμαθήτριά του. Από τις συνομιλίες αυτές ο Αρίφ μαθαίνει περισσότερα γι’ αυτό παιδί που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε ανταλλάξει ούτε κουβέντα μαζί του, παίρνει θάρρος και το επόμενο πρωί πηγαίνει στο σχολείο αποφασισμένος για να του μιλήσει.
Πώς ξεκινήσατε να γράφετε;
Πέρα από τη λογοτεχνία για ενήλικες, διαβάζω πολλά βιβλία για παιδιά και το απολαμβάνω. Πιστεύω ότι είναι ένα αρκετά υποτιμημένο είδος, πάρα το γεγονός ότι έχουν γραφτεί εξαιρετικά έργα τόσο στο εξωτερικό όσο και στην Ελλάδα. Τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια εργάζομαι ως δάσκαλος σε ιδιωτικό σχολείο στην Αθήνα. Μπροστά μου, όπως και σε κάθε συνάδελφο, περνάνε τόσες πολλές ιστορίες από τις παιδικές περιπέτειες των παιδιών όχι μόνο από το σχολείο αλλά και από το σπίτι τους, που κάποια στιγμή, λες και ήταν αντανακλαστική αντίδραση, παρατήρησα τα χέρια μου να πληκτρολογούν αράδες στον υπολογιστή. Ένα πατέρας μου είπε κάποτε ότι με θεωρεί πέμπτο μέλος της οικογένειάς του γιατί όταν κάθεται να φάει στο σπίτι ακούει ιστορίες μέσα από την τάξη, τόσες πολλές που θεωρεί πια πως με ξέρει καλά. Του απάντησα ότι το δικό μου τραπέζι φιλοξενεί ιστορίες από είκοσι και περισσότερες οικογένειες, όσα είναι κάθε φορά και τα παιδιά στην τάξη. Μερικές φορές νομίζω πως τρώω σε ένα τεράστιο τραπέζι, με δεκάδες άτομα, όπως αυτά στα τσιμπούσια των Γαλατών του Αστερίξ. Είναι όμως κάποιες ιστορίες που δε μένουν εκεί, σου έρχονται και την επόμενη μέρα και δε λένε να φύγουν με τίποτα. Αυτές οι ιστορίες κάνουν κύκλους μέσα σου και όταν ξεπροβάλουν με διαφορετικό κουστουμάκι πια, κρέμονται από το αυτί και σου λένε τι να γράψεις.
Με ποιο κείμενο συνομιλεί το κείμενό σας;
Είναι αυτόνομη ύπαρξη πια και δε μου ζητάει την άδεια για να κάνει παρέες. Δεν το ζορίζω και εγώ για να του επιβάλλω τον έναν ή την άλλη. Όταν μου λένε: «Ξέρεις το είδαμε να συχνάζει εκεί και να έχει μια έντονη κουβέντα με αυτή…» σκέφτομαι για κοίτα που πήγε και έμπλεξε αυτή τη φορά. Αν μπορούσα να το κατευθύνω βέβαια, θα ήθελα να έχει παρτίδες με μια μικρή ιστορία του Τζάνι Ροντάρι. Πολύ τον αγαπάω τον Ροντάρι και τον έχω διαβάσει πολύ. Αυτή είναι σίγουρα μια καλή παρέα για το δικό μου το βλαστάρι. Για ένα φεγγάρι ήταν και ο Ροντάρι δάσκαλος. Διαβάζω τις ιστορίες του και μερικές φορές προσπαθώ να τον φανταστώ μέσα σε μια τάξη με πιτσιρίκια να προσπαθεί να κάνει μάθημα και γελάω.
Τι σημαίνει για εσάς ότι βρεθήκατε σε μικρές λίστες βραβείων;
Είναι τιμητικό, σας ευχαριστώ πολύ.
Αισθάνεστε ότι ανήκετε σε μια γενιά συγγραφέων;
Φαντάζομαι ότι υπάρχουν πολλά κοινά στοιχεία με συγγραφείς που βιώνουν την ίδια πραγματικότητα στην ταραγμένη ελληνική κοινωνία. Κυκλοφορούν άλλωστε και πολλά καλά βιβλία τόσο για παιδιά όσο και για ενήλικές. Οι ταραγμένοι καιροί ήταν πάντοτε η καλύτερη τροφή για σκέψη και δημιουργία. Ωστόσο δε νιώθω ότι ανήκω κάπου.
Tι σας λείπει από το λογοτεχνικό τοπίο σήμερα;
Διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον αφιέρωμα από τον Αναγνώστη και τη Μαρίζα Ντεκάστρο για «Το κακό παιδικό βιβλίο». Συμφωνώ σε πολλά από αυτά που γράφτηκαν, συμμετείχα και εγώ άλλωστε με ένα μικρό κείμενο. Σας παραπέμπω εκεί λοιπόν.
Αν μπορούσατε να αλλάξετε ένα αγαπημένο σας βιβλίο ποια θα ήταν η παρέμβασή σας;
Έχει πολύ ενδιαφέρον η ερώτησή σας και την κάνω συχνά στο σχολείο στα παιδιά όταν ασχολούμαστε με τη λογοτεχνία στην Ευέλικτη Ζώνη. Διαβάζω πολύ αστεία κείμενα που αλλάζουν εντελώς το φινάλε μιας ιστορίας. Πολλές φορές παίρνουν ήρωες από ένα βιβλίο και τους βάζουν να συνομιλούν με πρόσωπα από άλλες ιστορίες. Το αποτέλεσμα έχει πολύ ενδιαφέρον. Προσωπικά θα ήθελα πολύ να δω πώς θα τα έβγαζε πέρα ο Μικρός Πρίγκιπας αν πάταγε το πόδι του στον πλανήτη των πιθήκων.
Γράφετε κάτι καινούριο;
Γράφω μια ιστορία σε ένα νησί για λίγο πιο μεγάλα παιδιά. Τώρα που ασχολούμαι με αυτή τη συνέντευξη την έχω αφήσει λίγο στην παραλία για κολύμπι και αναρωτιέμαι όταν θα επιστρέψω πού θα έχει φτάσει.
Ποιoς ήταν ο αγαπημένος σας παιδικός ήρωας;
Ο Πήτερ Πάρκερ, ένα διαφορετικό παιδί του σχολείου που συχνά του έκαναν τη ζωή δύσκολή πιο δημοφιλείς μαθητές, όπως ο Φλας Τόμσον. Ο Πήτερ Πάρκερ έγινε γνωστός με το όνομα Spiderman, γιατί τον τσίμπησε μια ραδιενεργή αράχνη δίνοντάς του υπερδυνάμεις.
Ποιον νέο συγγραφέα θα μας προτείνατε να φιλοξενήσουμε στις Συστατικές Επιστολές;
Μια που πιάσαμε τα κόμικ, θα σας πρότεινα να μιλήσετε με τον PeterBrown, τονδημιουργό μιας πολύ αστείας εικονογραφημένης ιστορίας για παιδιά: «Myteacherisamonster».
Μικρό βιογραφικό
Ο Κωνσταντίνος Πατσαρός ζει στην Αθήνα και εργάζεται στην ιδιωτική πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Έχει Μaster στην παιδαγωγική από το Πανεπιστήμιο του Manchester, όπου ζούσε για τρία περίπου χρόνια. Κείμενά του έχουν δημοσιευθεί στα περιοδικά Ποπ και Ροκ, Fractal Press, Υποβρύχιο, Καλειδοσκόπιο, Sonik και στον Αδέσμευτο Τύπο της Κυριακής. ´Το κουτί´ είναι το πρώτο του βιβλίο.
