της Όλγας Σελλά
Βγαίνοντας από το Θέατρο του Νέου Κόσμου την Κυριακή το βράδυ, και έχοντας μόλις δει το έργο του Γαλλο-Βρετανού Αλεξίς Μισαλίκ «Intra Muros» που σκηνοθετεί ο Παντελής Δεντάκης, συνειδητοποίησα ότι για κάποιο λόγο, που στην αρχή δεν μπορούσα να εξηγήσω, ερχόταν στο μυαλό μου μια περυσινή παράσταση: «Η κόρη του λοχαγού» του Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν, που άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις στο κοινό. Πώς είναι δυνατόν ένα σύγχρονο έργο, όπως αυτό του Αλεξίς Μισαλίκ, να ανασύρει ένα έργο του 1836, όπως εκείνο του Πούσκιν;
Σύντομα συνειδητοποίησα τον λόγο: ήταν δύο έργα και δύο παραστάσεις που υμνούσαν, από διαφορετικούς δρόμους η καθεμιά, τον ρόλο και τον τρόπο του θεάτρου. Αυτή ήταν η εκλεκτική τους συγγένεια και ήταν ισχυρή.
Στο «Intra Muros» ένας σκηνοθέτης, ο Ρισάρ (Κωνσταντίνος Ασπιώτης), που δεν βρίσκεται και στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του, δέχεται την πρόταση μιας νεαρής κοινωνικής λειτουργού, της Αλις (Αμαλία Νίνου) να οργανώσουν ένα θεατρικό εργαστήρι στις φυλακές με τις οποίες συνεργάζεται. Όταν φτάνουν στο χώρο που θα φιλοξενηθεί το θεατρικό εργαστήρι, μαζί με την ηθοποιό πρώην γυναίκα του, τη Ζαν (Αλεξάνδρα Αϊδίνη), ο Ρισάρ προσπαθεί να εξηγήσει στους μόλις δύο κρατούμενους που ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση, τι είναι θέατρο. «Σε κάνει να γελάς, σε κάνει να κλαις. Στο θέατρο σε διαπερνούν συναισθήματα» λέει στους δύο «μαθητές» του, τον βαρυποινίτη Ανζ (Γιώργος Συμεωνίδης), που δεν μιλάει πολύ και που ήρθε στο εργαστήρι μόνο και μόνο για να κάνει το χατίρι του φίλου του Κέβιν (Νικόλας Δροσόπουλος).
Ο Ρισάρ προσπαθεί να εξηγήσει με απλά λόγια ότι στο θέατρο συναντιούνται τα συναισθήματα του ηθοποιού και τα συναισθήματα του ρόλου που υποδύεται, τους βάζει ασκήσεις υποκριτικής και παθιασμένα τους εξηγεί τη διαδικασία της ερμηνείας: «να παίζεις τον εαυτό σου, να σε καταλάβεις, να σε αιστανθείς…», λέει ο Ρισάρ, κυρίως στον έκπληκτο Κέβιν, έναν νέο άνθρωπο που έχει πολλές απορίες, αλλά δεν αργεί να αφεθεί σ’ αυτό που τον καλεί ο Ρισάρ να κάνει και να μοιραστεί το αδιέξοδο της παιδικής του ζωής και το πώς έφτασε στις παραβατικές συμπεριφορές.
Ο Αλεξίς Μισαλίκ με γρήγορες ανατροπές, με διαρκή flash back –που μεταφέρει πολύ ωραία στη σκηνή ο σκηνοθετικός ρυθμός του Παντελή Δεντάκη, οι φωτισμοί και η εύστοχη αξιοποίηση του σκηνικού χώρου-, μέσω του θεατρικού εργαστηρίου και του θεατρικού παιχνιδιού μάς γνωρίζει το παρελθόν των πέντε ηρώων. Τα μυστικά τους, τις φοβίες τους, τις ήττες τους, τις αναστολές τους, τα ρίσκα που πήραν και τον περίεργο τρόπο με τον οποίο μπλέκονται αυτές οι ζωές… Ή μήπως είναι θέατρο όλα αυτά, αφού «ζωή είναι αυτό που ζούμε, αλλά κι αυτό που ονειρευόμαστε ότι ζούμε»… Γιατί θέατρο είναι ο τρόπος που μπερδεύεται η πραγματικότητα με τη φαντασία, με το όνειρο και την επιθυμία. Και ο Αλεξίς Μισαλίκ μπερδεύει επιδέξια και ευαίσθητα τη ζωή με το θέατρο και το θέατρο με τη ζωή.
Η παράσταση έχει ερμηνείες που αναδεικνύουν όλες τις εναλλαγές και τις ανατροπές του έργου. Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης είναι γήινος, παρορμητικός, ανασφαλής, παθιασμένος, οραματιστής. Ο Γιώργος Συμεωνίδης και ο Νικόλας Δροσόπουλος είναι δύο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι που συναντήθηκαν σε μια φυλακή, έφτιαξαν τη δική τους σχέση εμπιστοσύνης, στήριξης και αποδοχής, και για ένα μεγάλο διάστημα είναι το μόνο που έχουν. Ώσπου να μπει στη ζωή τους το θέατρο. Η Αλεξάνδρα Αϊδίνη μετακινείται με άνεση από τον έναν ρόλο στον άλλο και η Αμαλία Νίνου, με κάπως περισσότερη εξωστρέφεια και ένταση σε κάποιες στιγμές, επωμίζεται έναν ρόλο που ξεκινάει με ανεμελιά και φως και καταλήγει με έκπληξη, πόνο και αποδοχή.
Ένα κείμενο και μια παράσταση που έχει όλη τη γκάμα, όλες τις αποχρώσεις κι όλες τις εναλλαγές των συναισθημάτων. Που έχει χιούμορ, πίκρα, έκπληξη, απώλεια, απόρριψη, τρυφερότητα, αφοσίωση, πίστη. Που σε κάνει να γελάς, να εκπλήσσεται, να συγκινείσαι. Που έχει συναισθήματα δηλαδή. Και που στο τέλος σε κάνει να αναρωτιέσαι: όλα αυτά είναι μέρος της ιστορίας ή συμβαίνουν στο θεατρικό παιχνίδι που παίζεται σ’ εκείνο το εργαστήρι στις φυλακές;
Η ταυτότητα της παράστασης
Κείμενο: Alexis Michalik, Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος, Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης, Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος, Σκηνογράφος – Ενδυματολόγος: Ηλένια Δουλαδίρη, Σχεδιασμός φωτισμών – Βίντεο: Αποστόλης Κουτσιανικούλης, Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή, Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Λούβαρη Φασόη
Παίζουν: Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Νικόλας Δροσόπουλος, Αμαλία Νίνου, Γιώργος Συμεωνίδης
Θέατρο του Νέου Κόσμου (Αντισθένους 7 και Θαρύπου, Νέος Κόσμος), Κεντρική Σκηνή
Κάθε Τετάρτη, Πέμπτη και Σάββατο στις 21:15 & Κυριακή 18.15.
