Σπύρος Κακουριώτης.
Για όσους γνωρίσαμε τον Wolinski κάπου εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’80, μέσα από τις σελίδες της Βαβέλ, αργότερα και του Παρά Πέντε, μαζί με τον Raiser, τον Copi, κι αργότερα, μέσα από τις σελίδες του γαλλικού Hara–Kiri, τον «ιταλιάνο» Cavanna, που πέθανε εδώ κι ένα χρόνο, η σημερινή σφαγή στα γραφεία του Charlie Hebdo είναι κάτι παραπάνω από μια ανείπωτη βαρβαρότητα.
Είναι το τέλος –ένα κάποιο τέλος, ίσως– μιας ολόκληρης ευρωπαϊκής παράδοσης ελευθεριακής κουλτούρας, μιας κουλτούρας «εξηνταοχτάρικης», μολονότι έρχεται από πολύ βαθύτερα μέσα στο παρελθόν, βαθύτατα πεισμένη ότι «απαγορεύεται το απαγορεύεται», ότι τίποτε δεν είναι ιερό και πως όλα μπορούν να ειπωθούν.
Αυτήν την «ιερόσυλη» κουλτούρα, αυτήν την ελευθερία, θέλησαν να συντρίψουν οι δολοφόνοι σκοτώνοντας δώδεκα συνανθρώπους μας, δημοσιογράφους, υπαλλήλους και αστυνομικούς, ανάμεσά τους και τέσσερις από τους σημαντικότερους σκιτσογράφους της μεταπολεμικής Γαλλίας: Τον 80χρονο (Georges) Wolinski, ερωτομανή και πεσιμιστή, όπως τον χαρακτηρίζει η Le Monde, στον ριζοσπαστικό, αντιαυταρχικό, αντικληρικαλιστή, αντιμιλιταριστή και άλλα πολλά Cabu (Jean Cabut, 75 ετών), συνιδρυτές και οι δύο του Hara Kiri, τον 58χρονο Tignous (Bernard Verlhac) και τον 47χρονο διευθυντή του περιοδικού, που υπήρξε και ο κύριος στόχος, τον Charb (Stéphane Charbonnier).
Αυτήν την διονυσιακή ελευθερία που αντιπροσώπευε το Charlie Hebdo τραυμάτισαν θανάσιμα οι (πιθανότατα φονταμενταλιστές ισλαμιστές) δολοφόνοι. Αυτής της ελευθερίας «μάρτυρες» υπήρξαν τα θύματα, όπως εύστοχα τους χαρακτήρισε γάλλος ιμάμης, τα λόγια του οποίου χρησιμοποίησε (μιλώντας σε άψογα γαλλικά!) ο αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Τζων Κέρρυ.
Οι συντάκτες του Charlie Hebdo θα έβγαζαν αναιδέστατα τη γλώσσα σε όσους, στη γαλλική κοινωνία αλλά και ευρύτερα στη Δύση, θα ήθελαν να χρησιμοποιήσουν τον θάνατο τους για να προωθήσουν μια γενικευμένη ισλαμοφοβία –δείγματα της οποίας είδαμε και στα καθ’ ημάς.
Γιατί σήμερα όλοι, ανεξάρτητα από θρήσκευμα ή χρώμα, λένε μαζί με τους χιλιάδες Γάλλους που κατέκλυσαν τους δρόμους και τις πλατείες κάθε πόλης του Εξαγώνου: Je suis Charlie… Nous sommes tous Charlie…
Σαφώς κι’είναι απαράδεκτες τέτοιες πράξεις και οι όποιες τρομοκρατικές ενέργειες είναι καταδικαστέες.Τα άνθρώπινα δικαιώματα μας εξασφαλίζουν την ελεύθερη έκφραση του λόγου και ελέυθερη δημοσιογραφία αλλά η σάτιρα
κι’αφού ξεπερνά τα όρια προσβολής και κοροϊδίας ακόμα και του Θείου δεν ανήκει στ’ανθρώπινα δικαιώματα.Δυστυχώς ανήκουμε πολλοί πατριώτες μας οι ίδιοι ακόμα βρίζουν τα Θεία χωρίς κανέναν ενδιασμό.Ας το σκεφτούμε κι’αυτό……………..
Έ! όχι και “Τσάρλι”! Με πάει προς το Τσάπλιν!
Γαλλικά μιλάμε!