Της Έλενας Χουζούρη.
Στην παρουσίαση μόνον του τρίμηνου, και όχι του ετήσιου όπως κάθε φορά, καλλιτεχνικού προγράμματος του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, τον περασμένο Σεπτέμβριο, Πρόεδρος κ. Ιωάννης Μάνος, δήλωσε ότι αν τα οικονομικά προβλήματα του Μεγάρου δεν αντιμετωπιστούν άμεσα και αν το σχετικό νομοσχέδιο, που σέρνεται από Υπουργικό συρτάρι σε Υπουργικό συρτάρι τα τελευταία δύο χρόνια, δεν προωθηθεί για ψήφιση στη Βουλή, το πιο αξιόπιστο και διεθνώς καταξιωμένο κέντρο πολιτισμού, τέχνης και παιδείας θα σβήσει τα φώτα του και θα κατεβάσει τα ρολά του. Απομένουν λιγότερο από δύο μήνες για να γίνει πραγματικότητα το μοιραίο. Στο μεταξύ οι άνθρωποι που εργάζονται στο Μέγαρο, όλοι με υψηλό επίπεδο ειδίκευσης, εμπειρίας και προπαντός δοκιμασμένου στην πράξη ήθους- θα τους χαρακτήριζα υποδείγματα εργαζομένων- παραμένουν στις θέσεις τους προσφέροντας τις ίδιες ποιοτικές υπηρεσίες χωρίς να αμοίβονται εδώ και πέντε μήνες! Πρόσφατα, έκπληκτοι ίσως –διότι οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει πίσω από τα παραπλανητικά φώτα του Μεγάρου-όσοι περνούν τις πύλες του διάβασαν τις ανακοινώσεις που με διακριτικότητα –με το διαφορετικό ήθος που τους διακρίνει- διακινούσαν τα μέλη του Σωματείου των απλήρωτων Εργαζομένων. Μα συμβαίνουν αυτά στο περιλάλητο Μέγαρο; Μα, το Μέγαρο δεν είναι φωλεά των πλουσίων αστών που πηγαίνουν εκεί φορτωμένοι/ες γούνες και χρυσαφικά; Υπάρχουν και σ’ αυτό εργαζόμενοι που δεν αμοίβονται οι οποίοι, επί πλέον, απεργούν ; Έχει και το Μέγαρο οικονομικά προβλήματα τόσα ώστε να κινδυνεύει να κλείσει;
Αν όμως ο κόσμος που εξακολουθεί να τιμά τις εξαιρετικές πάντα εκδηλώσεις του Μ.Μ.Α άρχισε μόλις να αντιλαμβάνεται τον άμεσο κίνδυνο να σβήσει τα φώτα του, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τους Έλληνες καλλιτέχνες που εμφανίστηκαν, αρκετές φορές στις αίθουσες του, κατά τα εικοσιπέντε χρόνια λειτουργίας του. Αυτοί και ξέρουν και γνωρίζουν εδώ και καιρό. Και όμως ΟΛΟΙ και ΟΛΕΣ σιωπούν! Πού είναι ο, επί παντός επιστητού και παντός καιρού, λαλίστατος Μίκης Θεοδωράκης , για τα 75χρονα του οποίου, τα 80χρονα, τα 85χρονα και φέτος τα 90χρονα, το ΜΜΑ οργάνωσε πλείστα όσα τιμητικά αφιερώματα; Πού είναι ο πρώτος καλλιτεχνικός διευθυντής του Μεγάρου και δημιουργός του επιτυχημένου τότε Μουσικού Αναλογίου Θάνος Μικρούτσικος; Πού είναι ο Γιώργος Νταλάρας –πολλάκις εμφανισθείς στο Μέγαρο; Ο Διονύσης Σαββόπουλος, επίσης; Πού είναι, ο εκ του Μεγάρου εκκινήσας, Δημήτρης Παπαιωάννου; Η Μαρία Φαραντούρη, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, η Δήμητρα Γαλάνη, ο σημερινός Διευθυντής της ΕΡΤ, Διονύσης Τσακνής, ο πρώτος καλλιτεχνικός διευθυντής της Καμεράτα Αλέξανδρος Μυράτ αλλά και ο νυν, ο Γιώργος Πέτρου, ο Μίλτος Λογιάδης, ο νεώτερος όλων Μάρκελος Χρυσικόπουλος, ο Μιχάλης Γρηγορίου, ο Θόδωρος Αντωνίου, ο Χρήστος Λεοντής, όλοι οι τραγουδοποιοί που πέρασαν από τον Κήπο του Μεγάρου την τελευταία δεκαετία και τόσοι άλλοι και άλλες – δεν νομίζω ότι έλειψε κανείς.
Πού χάθηκαν όλοι τους; Πού εξατμίστηκε η για τόσα άλλα ζητήματα [Οτσαλάν, καθαρίστριες κλπ] ευαισθησία τους; Μήπως, η τυχόν διαμαρτυρία τους για το ΜΜΑ δεν εξαργυρώνεται πολιτικά και δεν τους περιποιεί εύσημα «επαναστατικότητας» ή πολιτικού παραγοντισμού; Αναμφισβήτητα, ζούμε σε εποχές σύγχυσης, εποχές διφορούμενες και θολές, πίσω από τις οποίες μπορεί κανείς να πιστέψει ότι θα κρυφτεί. Ωστόσο στην περίπτωση αυτή «η σιωπή των αμνών» μπορεί να γίνει μπούμεραγκ και για τους ίδιους τους σιωπούντες. Διότι τυχόν κλείσιμο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών θα είναι ένα σοβαρότατο πλήγμα στον πολιτισμό της χώρας γενικότερα. Αλλά και η υπαγωγή του-όπως ακούγεται- σε καθεστώς δημόσιας υπηρεσίας, με όλες τις γνωστές και μη εξαιρετέες δυσκαμψίες και δυσλειτουργίες του δημοσίου, και με δημόσιους υπαλλήλους τους εργαζόμενους σ’ αυτό- αδυνατώ να φανταστώ μαέστρο-δημόσιο υπάλληλο, η καλλιτεχνικό διευθυντή ή υπεύθυνο εκδόσεων ή υπεύθυνο επικοινωνίας ή ακόμα και ταξιθέτρια, όλους στο καζάνι του ενιαίου μισθολογίου- φοβάμαι ότι θα σημάνει υποβάθμιση των υψηλών προδιαγραφών, πολιτιστικών και παιδευτικών του υπηρεσιών, υποβάθμιση των επιλογών του, υποβάθμιση ακόμα και των υψηλού επιπέδου συμπεριφορών που είθισται να απολαμβάνουν όσοι έρχονται στο Μέγαρο. Κοντολογής, φοβάμαι ότι για μια ακόμη φορά, θα θριαμβεύσει η μετριότητα. Ας ελπίσουμε ότι πρόκειται μόνον για προσωπικούς φόβους.
