Γιάννης Ν.Μπασκόζος.
Με μια ανορθόδοξη πρόταση άρχισε η παρθενική ομιλία του νέου υπουργού Πολιτισμού Αριστείδη Μπαλτά στους δημοσιογράφους που καλύπτουν το υπουργείο του: ζήτησε να του κάνουμε προτάσεις πολιτικής. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να γίνει. Το έκανε μάλλον από ανασφάλεια – δεν φαντάζομαι ότι αγνοεί ότι πολιτική παράγει το υπουργείο και ο δημοσιογράφος ενημερώνει και σχολιάζει – αν σκεφτούμε όπως ο ίδιος είπε ότι «στο προηγούμενο υπουργείο επικοινωνιακά πήγαμε χάλια». Ίσως γι αυτό και σήμερα επανέλαβε πολλές φορές ότι «θα το πω, κι ας εκτεθώ». Αλλά πώς να εκτεθεί; Ποιος ασχολείται με τον πολιτισμό; Τα τελευταία χρόνια το υπουργείο Πολιτισμού κατέληξε τελευταίο τη τάξει στις πολιτικές προτεραιότητες της εκάστοτε κυβέρνησης και εν πολλοίς άφωνο μπροστά στα πολλαπλά προβλήματα.
Αν και επαρκώς ενημερωμένος και με λιγότερο τουπέ από τους προηγούμενους διατελέσαντες στον ίδιο θώκο εντούτοις κάτι νέο δεν μάθαμε. Υποσχέθηκε τις υποσχέσεις που είχε υποσχεθεί και ο προηγούμενος υπουργός. Οι βασικές του προτεραιότητες είναι να κλείσει το προηγούμενο ΕΣΠΑ (όπως – όπως) για να ξεκινήσει το καινούργιο και δεύτερο να εξορθολογήσει τους εποπτευόμενους φορείς. Για τη στελέχωσή τους είπε ότι θα καταφεύγει σε Δημόσιες Διεθνείς Προκηρύξεις ώστε να αποφευχθούν οι ετσιθελικοί διορισμοί από τον εκάστοτε υπουργό. (Είναι φανερό ότι έχει μάθει κάτι από τη θητεία του προηγούμενου υπουργού).
Σε μια γενικότερη συζήτηση στην οποία μπήκαν ερωτήματα γιατί τόσα χρόνια δεν λύνονται προβλήματα (π.χ το αμαρτωλό ΤΑΠΑ, το επίσης αμαρτωλό ΙΕΠ κ.ά) βλέποντας και το ζήτημα λίγο φιλοσοφικά παραδέχτηκε ότι τώρα άρχισε να καταλαβαίνει τι σημαίνει ρουσφέτι στο δημόσιο. Στο πλαίσιο αυτό τόνισε ότι γίνονται νόμοι ad hoc χωρίς επαρκή κριτήρια, κάθε νέος υπουργός βάζει νέες θεσμίσεις πάνω στις παλιές αναχρονιστικές με αποτέλεσμα να γιγαντώνεται το αδιέξοδο στη λειτουργία των θεσμών.
Τώρα όσον αφορά τις υποσχέσεις ξεχωρίζουν: η υπόθεση Μέγαρο Μουσικής είναι κοντά στη λύση του(διαφωνεί κάθετα κι οριζόντια στο να κλείσει), σε δυο μήνες το αργότερο θα περάσει στο δημόσιο και οι εργαζόμενοι στο ενιαίο μισθολόγιο. Τα θέματα του βιβλίου- ΕΚΕΒΙ, προγράμματα κ.ά – θα λυθούν. (πότε; ακόμα δεν ξέρουμε). Το ΕΜΣΤ θα ανοίξει σε τρεις μήνες (με αισιόδοξη πρόβλεψη). Το θεατρικό Μουσείο ίσως μετεγκατασταθεί στο Μέγαρο Μουσικής. Κάποιοι φορείς από τους εποπτευόμενους δεν χρειάζονται, θα κλείσουν. (ποιοι; θα δούμε). Επανέρχεται ο φόρος υπέρ του κινηματογράφου στο εισιτήριο και θα επιδιωχθεί τα κανάλια να πληρώσουν το 1.5% υπέρ του ελληνικού κινηματογράφου. Τέλος το υπουργείο Πολιτισμού ούτε του χρόνου θα έχει χρήματα, αλλά θα φροντίσει να ενισχύσει τους νέους δημιουργούς με εξεύρεση στέγης, παρουσίασης στη δημόσια τηλεόραση κ.λπ.
Εν ολίγοις περιμένουμε. Ακόμα μία φορά. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία!
Υ.Γ. Η ενδιάμεση υπουργός Πολιτισμού κυρία Λαμπράκη – Πλάκα είχε κάνει ορισμένες συγκεκριμένες προτάσεις. Τι έγιναν άραγε;
