Η ποίηση του Χρίστου Παπαγεωργίου

0
827

 

Του Γιώργου Λίλλη.

Νομίζω πως τα παρακάτω λόγια του Κόουλριτζ ταιριάζουν απόλυτα στην ποίηση του Χρίστου Παπαγεωργίου: “Συμβάντα και εικόνες, η αεικίνητη και ερεθιστική για το πνεύμα μηχανή του εξωτερικού κόσμου, έτσι όπως το φως, ο αέρας και το νερό για τον σπόρο του Νου, ο οποίος διαφορετικά θα ατροφούσε και θα χανόταν. Σε κάθε διανοητική διαδικασία οι αισθήσεις πρέπει να διεγείρουν τον Νου και ο Νους με την σειρά του να αφομοιώνει την τροφή που λαμβάνει από το εξωτερικό περιβάλλον“.

Διαβάζοντας την συλλογή Κρύβε λόγια, του Παπαγεωργίου, διαπιστώνει κανείς πως ο εξωτερικός χώρος λαβώνεται από την αισθητική ματιά του ποιητή, σαν πινελιές σ΄ ένα λευκό φόντο, που ο ποιητής επιθυμεί με παιγνιώδη πολλές φορές τρόπο να στιγματίσει:

 

Κλειδώνεις απαλά

αφήνεις το βιβλίο στο γραφείο

και με τα ρούχα στον ύπνο σου

ονειρεύεσαι αγριάδες και χαμούς

αντάρτες των βουνών και των πόλεων

μαχητές και τιμητές της Δημοκρατίας

σκηνοθετημένα σενάρια.

 

Αν δεν είχε διεισδύσει η αιχμηρή ματιά του ποιητή στα γεγονότα, θα μπορούσε το παραπάνω ποίημα να παραμείνει μια ψυχρή εικόνα της πραγματικότητας. Ο Παπαγεωργίου όμως, όντας αληθινός ποιητής, ανατρέπει το στεγνό τοπίο, δημιουργώντας έναν ιδιαίτερο κόσμο, όπου η ποιητική ματιά βοηθά να φτάσουμε στην ουσία των πραγμάτων. Από την πρώτη του ποιητική συλλογή Δίνη συνείδησης, το 1977, έως την τωρινή, ο Παπαγεωργίου μένει πιστός σε ένα σαρκαστικό ύφος, που αγγίζει τον σουρεαλισμό, θέλοντας να ανατρέψει αυτό που ο Κόουλριτζ εύστοχα ονομάζει “μηχανή του εξωτερικού κόσμου“. Ειδικά στα τελευταία αυτά ποιήματα, επηρεασμένος από τα γεγονότα της κρίσης, γίνεται ουσιαστικά ένας πολιτικός ποιητής, χωρίς να πέφτει στην παγίδα της επικαιρότητας:

 

Διάβασες θεατή την οθόνη και

φίσκα κουκουλοφόρους και

έσπασες θεατή βιτρίνες και

πλιατσικολόγησες αισθήματα

 

Τι πιο καίριο σχόλιο για την εποχή των μίντια και της κυριαρχίας του βολέματος όλων μας, προστατευμένοι φαινομενικά από τις ψευδαισθήσεις μας ότι είμαστε επαναστάτες. Εδώ η ποίηση αναλαμβάνει να ξεγυμνώσει, να μας φέρει αντιμέτωπους με τους εαυτούς μας, να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.

Ο Χρίστος Παπαγεωργίου με την συλλογή Κρύβε λόγια, τοποθετεί καθρέφτες στην συνείδηση. Γι΄ αυτό θεωρώ την συλλογή αυτή μια σπουδαία παρακαταθήκη ως προς το βλέμμα του ποιητή πάνω στην ίδια την ζωή που ζούμε, θέτοντας ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν αν θέλουμε να προχωρήσουμε:

 

Αναλογίζομαι τι θα συμβεί

αν πάψω ν΄ αγαπώ

 

Αυτό το δίστιχο, όσο και απλό να ακούγεται, φανερώνει την αγωνία του ανθρώπου που βλέπει σιγά σιγά τον κλοιό να στενεύει, ζώντας μια ζωή από δεύτερο χέρι και που προσπαθεί να κρατηθεί από το ύψιστο αίσθημα της αγάπης, το μοναδικό που συνεχίζει να μας υπενθυμίζει πως έχουμε ακόμα τρόπους να αμυνθούμε για να μην χάσει το είδος μας την αξιοπρέπειά του.

Τα ποιήματα του Παπαγεωργίου, λιτά, ακέραια, χωρίς λυρισμό, απλά, αλλά όχι απλοϊκά, ρομαντικά, αλλά και συνάμα ρεαλιστικά, σαρκαστικά και τρυφερά συγχρόνως, διακηρύσσουν την δύναμη της αγάπης, της φαντασίας, την δύναμη τελικά του πνεύματος:

 

Έτσι θα πάμε

σαν μια κουκκίδα στο όνειρο

 

έτσι θα πάμε

σαν ένας κόκκος στο χρόνο.

 

 

INFO:

ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΚΡΥΒΕ ΛΟΓΙΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΙΧΛΗ

Προηγούμενο άρθροΠέθανε η εκδότρια Μάγδα Κοτζιά
Επόμενο άρθρο“Ο Ξένος” του Καμύ συνεχίζεται

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ