της Μαρίζας Ντεκάστρο
Με τη φαντασία μου παρακολουθώ ένα διαφορετικό μάθημα στο τμήμα ΜΜΕ κάποιου πανεπιστημίου το οποίο ξεκινάει με την ανάγνωση του βιβλίου Ο Ισιντόρ και το φεγγάρι ως εισαγωγή για τη δύναμη του λόγου.
Ο Ισιντόρ και το φεγγάρι είναι ένα φιλοσοφικό παραμύθι. Στις λέξεις- είπε ο μάγος Λιβόρνο- Εκεί κρύβεται η μαγεία. Αν τις διαλέξεις μία μία, αν τις πλέξεις μαστορικά μεταξύ τους κι έπειτα τις πεις ή τις γράψεις στο χαρτί, είναι ικανές να κάνουν θαύματα. Να αιχμαλωτίσουν τους ανθρώπους… Γιατί ανάλογα με το πώς τις ακούς, είτε βρίσκεις εκείνο που θέλεις να ακούσεις και πείθεσαι πως λένε την αλήθεια, είτε ανύποπτο σε χειραγωγούν. Συμβαίνει στα παραμύθια, συμβαίνει και στην πραγματικότητα.
Τα παραμύθια παίρνουν δύναμη από τα ξόρκια και τη μαγεία για να διδάξουν τους αναγνώστες/ακροατές πως το ταξίδι μιας μικρής ή μεγάλης ζωής μας αφορά όλους αφού οδηγεί στην αποκάλυψη, στη συνειδητοποίηση σωστότερα, των δυνατοτήτων του μυαλού και του λόγου.
Ο μάγος του παραμυθιού δένει το φεγγάρι με ένα σκοινί αόρατο, το γκορουνμέζ- και το χαρίζει τον χαλίφη της χώρας που έτσι τρομοκρατεί και υποτάσσει τους πάντες. Το άυλο σκοινί είναι όμως οι λέξεις που πετούν και ο τρόπος που τις μεταχειρίζονται τα πρόσωπα της ιστορίας και η λέξη γκορουνμέζ είναι αυτή που τον σκοτώνει. Ο μάγος Λιβόρνο γνωρίζει τη δύναμή των λέξεων, η πρώτη βοηθός του, η Μπέλα, δεν τους δίνει σημασία, δεν αναρωτιέται παρά εκτελεί εντολές, ο νεαρούλης Ισιντόρ τις ανακαλύπτει.
Ο Ισιντόρ δεν είναι ένα παιδί που μπορεί τα πάντα, όπως στερεοτυπικά απεικονίζονται συνηθέστατα τα παιδιά στα ελληνικά παιδικά βιβλία. Έχει την αθωότητα, τη γενναιότητα, την περιέργεια, το αίσθημα του δικαίου που διακρίνει τα παιδιά, το μυαλό και την ευστροφία να αντιληφθεί το παιχνίδι με τις λέξεις που του επιτρέπει να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων… κάτι που δεν συμβαίνει μόνο στα παραμύθια.
Διαβάζω προσεχτικά τα γραπτά του Γιώργου Παναγιωτάκη που διαγράφουν την προσωπική του συγγραφική πορεία. Είναι μια πορεία με ποικιλία, χιούμορ με τα καθημερινά σχολικά ζητήματα για μικρούς αναγνώστες, φαντασία και προβληματισμός για τους εφήβους, πολιτική σάτιρα – Βυζάντιο η χώρα μας- και κοινωνική κριτική για τους ενήλικους και τώρα φιλοσοφικό παραμύθι.
Με δυο κουβέντες, ο Παναγιωτάκης δεν έχει καθηλωθεί σ’ ένα είδος αλλά δοκιμάζει και δοκιμάζεται και εκδίδει όταν έχει κάτι να πει!
INFO: Γιώργος Κ. Παναγιωτάκης, Ο Ισιντόρ και το φεγγάρι,Εικ. Βασίλης Κουτσογιάννης,Εκδ. Πατάκη, 2019
