της Όλγας Σελλά
Τσίρκο στο κέντρο της Πλάκας; Ναι. Όχι υπαίθριο, όχι πραγματικό. Θεατρικό. Αυτό που δημιουργεί ο συγγραφέας Άκης Δήμου στο έργο του «Η νύχτα των μυστικών», έργο που επέλεξε η σκηνοθέτιδα Αικατερίνη Παπαγεωργίου να είναι η κεντρική παραγωγή στο θέατρο «Μπέλλος», που φέτος ξεκίνησε τη νέα διαδρομή του.
Έτσι, στη σκηνή αυτού του θεάτρου που ξαναγεννήθηκε και επαναλειτουργεί, στην οδό Κέκροπος 1, στήθηκε ο κόσμος ενός τσίρκου, οι άνθρωποί του, οι αγωνίες του, οι φόβοι τους, τα πάθη τους, τα μυστικά τους. Το κεφάλι του ανθρώπου για όλες τις δουλειές σ’ αυτό το τσίρκο, του Νικόλα (Τάσος Λέκκας) μας υποδέχεται χωρίς να μιλά. Σχολιάζει όμως εύγλωττα με τα τικ του και με το μελαγχολικό του βλέμμα. Και μετά η βροντερή φωνή του Μάγου (Ορέστης Τζιόβας) που μας συστήνει τον κόσμο του: «Καλώς ήρθατε στο βασίλειο της ουτοπίας! Καλωσορίσατε στην αυτοκρατορία των κρυφών πόθων». Εκεί μπαίνει τυχαία ένα ζευγάρι, ο Κωνσταντίνος (Αλέξανδρος Βάρθης) και η Μιράντα (Ελίζα Σκολίδη). Μπαίνουν, χωρίς να το γνωρίζουν, στη δική τους Χώρα των Θαυμάτων. Είναι φανερό ότι η Μιράντα καταπιέζεται, είναι ακόμη πιο φανερό ότι ο Κωνσταντίνος την ποδηγετεί, την πνίγει, της φέρεται βίαια, κι όχι μόνο λεκτικά. Η Μιράντα είναι φοβισμένη, μαζεμένη, το βήμα της είναι ασταθές και δειλό, μοιάζει ν’ αναζητά μια διαφυγή. Και φαίνεται ότι τη βρίσκει σ’ αυτό το μαγικό σύμπαν, με τους παλιάτσους, τους κομπέρ, τους κλόουν… Κι όταν αναρωτιέται αν είναι η κατάλληλη στιγμή να πάρει την απόφαση, ακούει την εξής απάντηση: «Δεν υπάρχουν κατάλληλες στιγμές, μόνο σωστές αποφάσεις». Ο Κωνσταντίνος δεν μπορεί να επικοινωνήσει με αυτόν τον κόσμο της μαγείας και του παραμυθιού. Είναι επιφυλακτικός, ειρωνικός, απορριπτικός, οργισμένος, και αδυνατεί να προσεγγίσει τον κόσμο της μαγείας, της ελευθερίας, του ονείρου.
Η Μιράντα όμως θέλει να τον περπατήσει αυτόν τον κόσμο. Και ο Μάγος της δίνει την ευκαιρία. Την παίρνει από το χέρι, τη σεργιανάει στον κόσμο του τσίρκου και την ίδια στιγμή εμποδίζει με διάφορους τρόπους τον Κωνσταντίνο να φτάσει κοντά της. Τι μάγος θα ήταν αν δεν το έκανε; Και η Μιράντα συναντά τη Γυναίκα-φίδι, τη Μάρθα Ροντέσκου (Εριφύλη Κιτζόγλου) και τη Μις Κολοράντο (Γιώργος Μαρτίνος). Ταλαιπωρημένοι άνθρωποι όλοι τους, που κάποτε κάτι άλλο αναζητούσαν, αλλά τελικά έμειναν σ’ αυτό τσίρκο για να είναι μαζί. Ο ένας με τον άλλον. Είναι το μόνο «σπίτι» που έχουν. Και η Μιράντα ντύνεται κλόουν και γίνεται θηριοδαμαστής και παύει να φοβάται, και αρχίζει να γελάει, να τραγουδάει, να χορεύει, να περπατάει σταθερά, να ισορροπεί σε ένα τόσο δα σκοινί! Κι όταν το κατορθώνει αυτό, είναι η πρώτη φορά που ο Κωνσταντίνος μιλάει πια διαφορετικά, όχι επηρμένα, αλλά ηττημένα. Η στάση του σώματός του δεν εκπέμπει ισχύ. Δηλώνει έκπληξη, αδυναμία και φόβο.
Είναι ένα έργο πικρό, που κρύβει μέσα στη μουσική, τα χρώματα και τα φώτα, όσα θέλουμε να κρύψουμε, ακόμα κι από τους εαυτούς μας. Κι όμως η Αικατερίνη Παπαγεωργίου, μια γυναίκα μόλις 26 χρόνων, στην πρώτη σκηνοθεσία της που βλέπω, καταφέρνει αυτή την πίκρα να την κάνει χαρά και ελπίδα. Να την κάνει ανάταση. Και να διαχειριστεί έξυπνα κάποιους πλατειασμούς, φλυαρίες ή μικρές «κοιλιές» του έργου. Κι αυτό χάρη σε όλη την ομάδα ηθοποιών και συντελεστών που είχε στη διάθεσή της. Φυσικά χάρη στη μουσική του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου. Στις χορογραφίες της Χρυσηίδας Λιατζιβίρη, στα κοστούμια και τα σκηνικά της Έλλης Εμπεδοκλή τα οποία επιμελήθηκε η Μάγδα Καλορίτη, στους φωτισμούς της Μελίνας Μάσχα. Και ασφαλώς χάρη στους ηθοποιούς της, αρχής γενομένης από τον Τάσο Λέκκα (είναι η δεύτερη φορά που τον βλέπω στο θέατρο και εντυπωσιάζομαι, και είμαι σίγουρη ότι θα πρέπει να έχει μια θέση στις υποψηφιότητες για το βραβείο «Δημήτρης Χορν»). Η Ελίζα Σκολίδη ήταν μια ευαίσθητη και εντυπωσιακή Μιράντα, που τα έκανε όλα και τα έκανε θαυμάσια (με καλύτερη στιγμή της τη σκηνή ως κλόουν). Ο Ορέστης Τζιόβας (που μας εξέπληξε με τις φωνητικές του ικανότητες) ήταν λίγο σκληρός στην αρχή, αλλά στην πορεία μαλάκωσε, έγινε εύθραυστος, άγγιξε το κρυφό του τραύμα. Το ίδιο και ο Αλέξανδρος Βάρθης, που όφειλε να δώσει τη «διαδρομή» της αλλαγής του κόσμου του και ήταν ο «αντιπαθής» της ιστορίας μας. Ιδιαίτερη η Μις Κολοράντο του Γιώργου Μαρτίνου, με καλή κίνηση και καλή φωνή και στιβαρή η παρουσία της Εριφύλης Κιτζόγλου ως Γυναίκα-Φίδι.
Μια χειροποίητη παράσταση, που αξιοποίησε έξυπνα όλο το χώρο του θεάτρου «Μπέλλος», και διάβασε δημιουργικά ένα ιδιαίτερο κι όχι εύκολο έργο, δημιουργώντας μια ευφρόσυνη και παρηγορητική παράσταση.
Η ταυτότητα της παράστασης
Συγγραφέας: Άκης Δήμου, Σκηνοθεσία: Αικατερίνη Παπαγεωργίου , Πρωτότυπη μουσική: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος, Σκηνικά και κοστούμια: Έλλη Εμπεδοκλή, Σκηνογραφική και ενδυματολογική επιμέλεια: Μάγδα Καλορίτη, Χορογραφίες: Χρυσηίς Λιατζιβίρη, Σχεδιασμός φωτισμού: Μελίνα Μάσχα, Βοηθός σκηνοθέτη: Έφη Λεωνίδα, Βοηθός σκηνογράφου: Ασημίνα Κουτσογιάννη, Βοηθός ενδυματολόγου: Πέρσα Ντόβα
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
Πρωταγωνιστούν (κατά σειρά εμφάνισης): Ορέστης Τζιόβας, Τάσος Λέκκας, Αλέξανδρος Βάρθης, Ελίζα Σκολίδη, Εριφύλη Κιτζόγλου, Γιώργος Μαρτίνος.
Θέατρο «Μπέλλος»: Κέκροπος 1, Πλάκα – Ακρόπολη .
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Παρασκευή στις 20:30, Σάββατο στις 18:30 και στις 21:00, Κυριακή στις 19:00
