Του Νίκου Κυριαζή.
Ο Βαγγέλης Χρόνης είναι ένα σπάνιο είδος ανθρώπου που συνδυάζει τον επί δεκαετίες επιτυχημένο μάνατζερ με τον ευαίσθητο ποιητή με ήδη τρεις ποιητικές συλλογές στις εκδόσεις Καστανιώτη.
Η ποιητική του ευαισθησία είναι εμφανής και στην « Ευθύνη του Μαΐου» όπου αποτυπώνεται σε διάφορες μορφές, από δίστιχα μέχρι πιο μεγάλα ποιήματα. Σε ορισμένα διακρίνω μια καβαφική διάθεση και συνέχεια γιατί χρησιμοποιεί όπως ο Καβάφης, αρχαίες ιστορίες για να μιλήσει για συναισθήματα και ιδέες που παραμένουν επίκαιρες και παντοτινές όπως ( στο πρώτο ποίημα της συλλογής):
Αρχαίοι κόσμοι,
Άγνωστοι καιροί
Άγνωστα όνειρα του παρελθόντος
Οράματα του μέλλοντος
Και μάντεις του παρόντος
Ωσάν Πυθίες προβάλλεστε
Αινιγματικοί
Ο χρησμός τούτο τον καιρό
Επιβάλλεται
Εν είδει παραμύθιου.
Η διάθεση τονίζεται και με την χρησιμοποίηση πολυτονικού σε όλα τα ποιήματα. Ερμηνεύω άραγε σωστά το «αίνιγμα» του ποιητή πως οι « χρησμοί- παραμύθια» αφορούν την σύγχρονη πολιτική κατάσταση της Ελλάδας, όπου οι κυβερνήσεις προσπαθούν να μας πείσουν επικοινωνιακά για διάφορες « επιτυχίες» ως παραμύθια;
Αντίστοιχα, σε ένα άλλο ποίημα εμπνευσμένο από την « Επίδαυρο» ο ποιητής γράφει « όλους εκείνους τους παλιούς θεατές… να παρακολουθούν ίσως και το ίδιο έργο» και καταλήγει:
« ίσως τα μόνα πιστά στο τερέτισμα τους
Να είναι τα τζιτζίκια..»
Αναφορά που θα μπορούσε να είναι αντίθεση στα λόγια σύγχρονων Ελλήνων πολιτικών!
Σε άλλα ποιήματα επικρατεί φιλοσοφική διάθεση που εκφράζεται με ιδιαίτερη ομορφιά και δύναμη εικόνας όπως στο δίστιχο: « Αν το άνθος προσφέρει χαρά, γιατί η χαρά δεν καλλιεργείται;»
Ή
« Τι να τα κάνεις τα όνειρα
Όταν ξυπνώντας τα ξεχνάς:»
Μερικά χαρακτηρίζονται από « φιλοσοφική μελαγχολία» σχετικά με την ανθρώπινη μοίρα, όπως ξανά το εμπνευσμένο από την επιτύμβια στήλη του Αθηναίου Δεξίλεου στο Κεραμεικό:
Τον δοξασμένο εικοσάχρονο ιππέα Δεξίλεω θρήνησαν και τίμησαν οι εύποροι γονείς του. Τον άγνωστο που θανατώνει και αυτόν συγγενείς τον έκλαψαν. Ήταν επίσης νέος και όμορφος και ίσως όχι λιγότερο γενναίος. Σίγουρα όμως αδικημένος. Αλλά είναι ιδιαίτερα λυρικά όπως
« Να ‘ξερες πόσο μοιάζεις με το φεγγάρι
Μπορώ να σας κοιτάζω κατάματα»
Τέλος σε ορισμένα διακρίνεται η λεπτά ειρωνική του διάθεση:
« Παρασυρμένος και ονειρευόμενος το σφύριγμα του εντόμου
Τον επανέφερε στην πραγματικότητα
Ένα κουνούπι
Διαδραματίζει ρόλο καταστροφέα ακόμα και πυροσβέστη ονείρων»
Αυτό που κάνει την νέα ποιητική συλλογή του κου Χρόνη ξεχωριστή είναι η ποικιλία της σύνθεσης, τόσο από την άποψη της μορφής (από δίστιχα μέχρι σχετικά μεγάλα ποιήματα) ός και του περιεχόμενου. Στο σύνολο της « Η ευθύνη του Μαΐου» θυμίζει μια θαυμάσια ορχήστρα όπου κάθε ποίημα είναι σαν ένα ξεχωριστό μουσικό όργανο αλλά στο σύνολο τους δίνουν μια αρμονική μελωδία.
INFO: Βαγγέλης Χρόνης « Η ευθύνη του Μαΐου»
Ποίηση, Εκδόσεις Καστανιώτη 2014
