Του Γιώργου Λίλλη.
Το μεγαλύτερο ίσως αίτιο της εξολόθρευσης των Ινδιάνων ήταν η ανάγκη που είχαν οι λευκοί κατακτητές για χρήμα και για νέο έδαφος γόνιμο για να καταπατηθεί και να κατακτηθεί. Οι Ινδιάνοι που χρησιμοποιούσαν ότι τους προσέφερε η μητέρα Γη το αξιοποιούσαν, και έπαιρναν ότι ήταν αναγκαίο από αυτό. Ποτέ δεν έλεγαν ψέματα, ούτε σκότωναν χωρίς λόγο άλλο από την τροφή τους και δεν έκλεβαν. Η μεγαλύτερη αμαρτία σε κάθε ινδιάνικη κοινωνία ήταν να μην βοηθήσεις το πεινασμένο. Οι ινδιάνοι μοιάζουν λίγο με τους ποιητές, σε μια εποχή, όπου η αξία του ανθρώπου μετριέται από αυτά που έχει στην κατοχή του. Όπως ένιωθαν εκείνοι εξόριστοι σ΄ έναν βάρβαρο κόσμο, αποκομμένο από την φύση, έτσι και οι ποιητές, αισθάνονται εξόριστοι από έναν κόσμο που χάνει τις αξίες του καθημερινά. Βρίσκω πως δεν είναι τυχαίος ο τίτλος Με ύφος ινδιάνου που τιτλοφορεί ο Κυριάκος Συφιλτζόγλου την ποιητική σου συλλογή. Το ύφος ενός ινδιάνου, είναι θλιμμένο για τον λόγο ότι ξεριζώθηκε με βία από την ίδια του την αιτία της ύπαρξης, την γη. Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, έχουμε αποξενωθεί από την ίδια μας την φύση, που όσοι αισθάνονται ποιητές, νιώθουν έντονα αυτή την θλίψη να τους κυριεύει. Μιλώ για όλους εκείνους που αναγνωρίζουν πως έχουμε χάσει τον δρόμο και νιώθουν άβολα μέσα στο ίδιο τους το περιβάλλον. Ο Συφιλτζόγλου στα ποιήματά του εκφράζει με καίριο τρόπο αυτή την αποξένωση, αυτή την αγωνία να συνδεθούμε ξανά με την αληθινή ζωή, όχι όμως σαν ένας ονειροπόλος, αλλά σας αναζητητής που γνωρίζει απόλυτα πως όσο και αν δύσκολος ο δρόμος της ποιητικής ευαισθησίας, ελπίζει πως θα διασώσει τελικά τον εσωτερικό του κόσμο:
η απλή αριθμητική της αγάπης
είναι σαν μια Αιγύπτια μαθήτρια
-λίγοι ωμόπλινθοι κάνουν έναν τοίχο
το πάθος πάλι είναι σαν το ψωμί
τα υλικά, οι αναλογίες και
υψηλή θερμοκρασία
τα πνεύματα χτυπάν το τύμπανο τ΄ ουρανού
με ρωτάς αν βρέχει
-με ύφος ινδιάνου
επιστρέφω στη
χάρτινη σκηνή μου
από κει σου απαντώ
με σήματα καπνού
Εδώ διακρίνεται η ανάγκη του ποιητή να συνομιλήσει, να ενωθεί επικοινωνιακά με εκείνους τους ανθρώπους που αισθάνονται το ίδιο με εκείνον. Δεν επιδιώκει μια κλειστή φόρμα στην ποιητική του τεχνική, αλλά στέλνει σήματα καπνού, ψάχνοντας ομοϊδεάτες. Η γραφή του, ξεκάθαρη, απέριττη, έχει τον τρόπο να μεταδίδει μηνύματα, σκοπεύοντας να μικρύνει τις αποστάσεις που μας χωρίζουν. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλά ποιήματα της συλλογής διαδραματίζονται σε παραμεθόριες περιοχές. Αν το δούμε αυτό ως μεταφορά, παρατηρούμε πως ο ποιητής αν και νιώθει απομονωμένος σ΄ έναν παράδοξο κόσμο όπου λατρεύεται η ύλη με πάθος, τα πνευματικά του εφόδια τον ωθούν να ψάξει, ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες περιοχές του πνεύματος, τους συνδετικούς κρίκους ανάμεσα στον άνθρωπο και τον άνθρωπο. Γι΄ αυτό τα ποιήματα του Συφιλτζόγλου είναι άκρως ανθρωποκεντρικά:
ένα διαρκές
πάρε δώσε
πάρε δώσε
πάρε δώσε
σαν ραπτομηχανή
αόρατες κλωστές
μέχρι να γυρίσει η πλάτη
και αντιστύλια και δόκανα
στην ατελεύτητη θάλασσα
τι κι αν έχουσι
γνώσιν οι φύλακες
κάποτε τα σύνορα ανοίγουν
έτσι απλά
Η ποίηση έχει την δική της λογική και τάξη, όμως είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την ανθρώπινη φύση. Αν το καλλιτεχνικό έργο αντικατοπτρίζει την αλήθεια του δημιουργού, συνιστά ένα μικρό αυτοτελή κόσμο, στον οποίο τα πάντα λειτουργούν σύμφωνα με συγκεκριμένους νόμους, κρίνονται σύμφωνα με τους δικούς του νόμους και συλλαμβάνονται σύμφωνα με τις δικές του χαρακτηριστικές ιδιότητες. Τα ποιήματα της νέας συλλογής του Συφιλτζόγλου, αποτελούν μια συγκεκριμένη κοσμογονία, όπου ο ποιητής, αποκαλύπτει με καίριο τρόπο την αλήθεια της ψυχής του. Μια ώριμη μελέτη πάνω στον άνθρωπο που αγωνίζεται να οριοθετηθεί μέσα στον κόσμο.
ΙΝFO:
Κυριάκος Συφιλτζόγλου
Με ύφος ινδιάνου
Εκδόσεις Μελάνι
