(επιμέλεια: Γιούλη Αναστασοπούλου).
Τι πρέπει να γνωρίζουν οι αναγνώστες σου για σένα και τους ήρωές σου;
Για μένα δεν «πρέπει» να γνωρίζουν τίποτα. Ίσα ίσα που νομίζω ότι όσα πιο πολλά ξέρεις για το συγγραφέα τόσο αλλοιώνεται η αναγνωστική εμπειρία. Οι δε ήρωες μου νομίζω ότι συστήνονται οι ίδιοι καλύτερα στις σελίδες τους. Θα πω μόνο ότι έχουν όλοι κάτι από μένα, αλλά και τίποτα. Και ότι είναι ζορισμένοι και στριμωγμένοι, εσωτερικά και εξωτερικά. Ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζουν…
Τι σε κινητοποίησε να γράψεις το η Βικτώρια δεν υπάρχει;
Με κινητοποίησε ό,τι με κινητοποιεί πάντα να γράψω: κάτι απροσδιόριστο, αλλά και πολύ πιεστικό, «εκεί μέσα», «εδώ πάνω» και «κάπου έξω».
Με ποιο άλλο έργο συνομιλεί το βιβλίο σου;
Ειλικρινά δεν ξέρω. Εγώ του έχω πει να μη μιλάει σε αγνώστους. Σοβαρά τώρα: συνειδητά με κανένα. Είναι κάτι που, αν συμβαίνει, θα το πουν άλλοι. Νομίζω πάντως ότι οτιδήποτε γράφουμε κουβαλάει μέσα του όλα όσα διαβάσαμε.
Πώς γράφεις και πού;
Γράφω άναρχα, ακατάστατα και, δυστυχώς, λίγο. Τουλάχιστον λογοτεχνία, γιατί η δουλειά μου απαιτεί συνεχές γράψιμο ούτως ή άλλως. Γράφω και στο σπίτι και στα διαλείμματα των άλλων πραγμάτων που γράφω. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι η γραφή θέλει δομή και σύστημα.
Αισθάνεσαι ότι ανήκεις σε μια συγκεκριμένη γενιά δημιουργών;
Δεν κατάλαβα ποτέ αυτή την έννοια της γενιάς. Γενιά είναι κάποιοι που γεννήθηκαν κοντά ή έβγαλαν βιβλίο σε κοντινή χρονική απόσταση; Δηλαδή ο Σαραμάγκο που ξεκίνησε ουσιαστικά να γράφει στα 1960’ς αλλά γεννήθηκε στα 1920’ς σε ποια γενιά ανήκει; Ή μήπως γενιά είναι το ύφος; Δεν μπορώ να απαντήσω και δεν με απασχολεί. Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι μέσω της γραφής γνώρισα πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους της γενιάς μου, με τη μία ή την άλλη έννοια, και για κάποιες από αυτές τις γνωριμίες είμαι περήφανος, ακόμα και αν τελικά δεν ανήκουμε στην ίδια γενιά.
Αν μπορούσες να αλλάξεις ένα αγαπημένο σου έργο ποια θα ήταν η παρέμβασή σου;
Αν χρειαζόταν αλλαγή δεν θα ήταν αγαπημένο μου και αν ήμουν τόσο αλαζόνας δεν θα είχα αγαπημένα…
Γράφεις κάτι τώρα;
Γράφω ένα σενάριο, μαζί με το σκηνοθέτη Γιάννη Σακαρίδη, για τη νέα του ταινία, εν μέρει βασισμένο στη «Βικτώρια».
Tι σου λείπει από το Λογοτεχνικό τοπίο σήμερα.
Δεν θέλω να ακουστώ δεοντολογικός και κανονιστικός, αλλά διαισθάνομαι μια ολοένα και μικρότερη δέσμευση των ανθρώπων με το βιβλίο όσο περνάει ο καιρός και δεν μου αρέσει αυτό.
Απάντησε σε μια ερώτηση που δεν σου έχουν κάνει ακόμα.
Ποια είναι η πιο δύσκολη ερώτηση; Αυτή που δεν σου έχουν κάνει ακόμα.
Ποιον νέο ποιητή ή συγγραφέα θα μας πρότεινες να φιλοξενήσουμε στις Συστατικές Επιστολές;
Την ποιήτρια Ελευθερία Κυρίτση.
Βιογραφικό
Ο Γιάννης Τσίρμπας (Αθήνα, 1976) είναι λέκτορας στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης & Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διηγήματά του έχουν διακριθεί σε διαγωνισμούς και δημοσιευτεί σε συλλογικούς τόμους, λογοτεχνικά περιοδικά και στο διαδίκτυο. Το πρώτο του βιβλίο, η νουβέλα Η Βικτώρια δεν υπάρχει (Νεφέλη, 2013), ήταν υποψήφιο για το κρατικό βραβείο διηγήματος-νουβέλας και πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα στα Βραβεία του Αναγνώστη.
