Του Φώτη Απέργη.
Ενα καινούριο μοντέλο της Swatch είναι κόκκινο- το χρώμα του πάθους. Δεν έχει τα σημεία της ώρας, μόνο έναν ανεξήγητα μεγάλο αριθμό- το 27, στη θέση του 5. Απ’ ό,τι διαβάζω σ’ ένα περιοδικό, η επιλογή αυτή παραπέμπει μεταξύ άλλων στα 27 οστά «που υπάρχουν στο ανθρώπινο χέρι», καθώς και στο «27 Club, τα μέλη του οποίου ήταν ροκ σταρ που έφυγαν στην ηλικία των 27 ετών- ο Μπράιαν Τζόουνς, ο Τζίμι Χέντριξ, η Τζάνις Τζόπλιν, ο Τζιμ Μόρισον, ο Κερτ Κομπέιν και η Εϊμι Γουέινχαουζ είναι μερικοί από τους πιο γνωστούς». Σύμφωνα πάντα με το δημοσίευμα, η ελβετική εταιρία αποτίει με το ρολόι Generation 27 «ένα φόρο τιμής στη δύναμη της νιότης και της φαντασίας».
Ανάλογους «φόρους τιμής» αποτίουν, χρόνια τώρα, και διάφορες λατρευτικές ιστοσελίδες με μελό ονομασίες όπως www.forever27.co.uk, όπου η αριθμολαγνεία και η συνωμοσιολογία συναγωνίζονται τις διαδόσεις για την εισβολή στους Δίδυμους Πύργους. Τι κι αν ο Χέντριξ, ο Μόρισον, ακόμα και η Γουάινχαουζ πέθαναν στην πραγματικότητα στα 28 τους; Ακόμα και σοβαρές εφημερίδες παρασύρονται να τους εντάξουν στο «Κλαμπ των 27»- η μεταφυσική είναι πάντα γοητευτική. Κι έπειτα, ολ’ αυτά ακούγονται πιο ρομαντικά από το γεγονός π.χ. ότι ο 68χρονος σήμερα Νιλ Γιανγκ έζησε αρκετά για να φτάσει να υποστηρίζει κάποτε τον Ρόναλντ Ρίγκαν και την πολιτική του. Οτι ο 72χρονος Μπομπ Ντίλαν κυκλοφόρησε το 2009 δίσκο με χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Ότι ο 71χρονος Μπράιαν Ουίλσον επανασύνδεσε πέρυσι τους Μπιτς Μπόις και τραγουδούν «Είμαστε πάλι μαζί, εύκολα λεφτά». Ότι ο 68χρονος Πιτ Τάουνσεντ, που είναι πια παχύς, φαλακρός και έχει πρόβλημα ακοής, εμφανίστηκε στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου προετοιμάζοντας το διεθνές τηλεοπτικό κοινό για την επόμενη περιοδεία των Χου.
Τις περισσότερες φορές, η αληθινή ζωή δεν είναι καθόλου ηρωική και αυτό δύσκολα το κρύβουν ακόμα και οι ήρωές της μουσικής και, κατά βάθος, της νιότης μας. Είναι όμως η αληθινή ζωή. «Δεν υπάρχει τίποτα γοητευτικό στο να είσαι αυτοκαταστροφικός», είχε πει η Πάτι Σμιθ συγκλονισμένη από το θάνατο της Γουάινχαουζ, απαντώντας ταυτόχρονα στην παλιά σχετική φιλολογία.
«Καλύτερα να καείς, παρά να ξεθωριάσεις», τραγουδούσε το 1979 Νιλ Γιανγκ. «Σιχαίνομαι αυτό το στίχο», σχολίασε ένα χρόνο μετά ο Τζον Λένον. «Καλύτερα να ξεθωριάσεις σαν παλιός στρατιώτης, παρά να καείς». Αλλά μόνο όταν ο Κερτ Κομπέιν επικαλέστηκε το επίμαχο τραγούδι στο σημείωμα που άφησε πριν αυτοκτονήσει, ο Καναδός τραγουδοποιός άρχισε στις συναυλίες του να τονίζει έναν άλλο στίχο του: «Όταν χαθείς, δεν μπορείς να επιστρέψεις».
Οντως, τότε, ο χρόνος έχει για σένα σταματήσει. Και καθόλου πια δε σε βοηθά αν φοράς ένα κόκκινο, νεανικό ρολόι Generation 27.
