Της Κατερίνας Γούλα.
Κάθε χρόνο, υπολογίζεται ότι περίπου 110 με 130 χιλιάδες θεατές προσέρχονται στον θεατρικό παράδεισο της Αβινιόν για να απολαύσουν δεκάδες θεάματα κάθε “καλαισθητικής κρίσης” από το ξημέρωμα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Φέτος, παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις, το Φεστιβάλ της Αβινιόν μέτρησε 180.000 κομμένα εισιτήρια, πέρα από τις 13.000 προσκλήσεις και τις 13.000 καταμετρημένες επισκέψεις σε δωρεάν εκθέσεις και δρώμενα. Η ιστορική πόλη της Αβινιόν πλημμύρισε λοιπόν για 67η φορά από επισκέπτες και από τις χαρακτηριστικές αφίσες που πνίγουν στο χρώμα το ιστορικό κέντρο και μεταμορφώνουν την αυστηρή παλιά παπική έδρα σε ένα τεράστιο δραματουργικό εγχείρημα το οποίο εκτυλίσσεται στην Αυλή των Τιμών του Παπικού Παλατιού, σε καφέ, φούρνους, πλατείες και σχολεία, αλλά πλέον και στον νέο χώρο προβών, παραστάσεων και διαμονής των καλλιτεχνών που εγκαινιάστηκε φέτος και ακούει στο όνομα FabricA, αποτελώντας το καύχημα των διευθυντών του Φεστιβάλ, Hortense Archambault και Vincent Baudriller, οι οποίοι, με τη λήξη του Φεστιβάλ, παρέδωσαν τη σκυτάλη στον νέο διευθυντή, Olivier Py.
Επίτιμοι καλεσμένοι φέτος ο Dieudonné Niangouna και ο Stanislas Nordey . Και οι δύο σκηνοθέτησαν αλλά και έπαιξαν στα έργα που ανέβασαν. Ο πρώτος συμμετείχε με το Shéda, μεταφυσικό και δύσπεπτο έπος, γεμάτο ονειρικές ή εφιαλτικές μεταφορές, το οποίο ετοίμαζε εδώ και 11 χρόνια και ο δεύτερος σκηνοθέτησε το “Από τα χωριά” του Πήτερ Χάντκε, αυτό το μεγάλο δραματουργικό ποίημα, ορόσημο του σύγχρονου θεάτρου, όπου οι εργάτες, αντιμέτωποι με τους διανοούμενους, είναι αυτοί που τελικά μιλούν σαν ποιητές.
Άλλες σημαντικές στιγμές: η πολυαναμενόμενη, και τελικά δικαίως, μεταφορά στη σκηνή των Στοιχειωδών Σωματιδίων του Michel Houellebecq από τον νεαρό Julien Gosselin που αποφάσισε να αντισταθεί στη γοητεία των παλιών που είχαν τη διορατικότητα να μιλούν τη γλώσσα του σήμερα αφού μπορεί να αφουγκραστεί μια γνήσια σημερινή φωνή∙ το μύχιο θέατρο της Sophie Calle, η οποία μετέφερε το υπνοδωμάτιό της στην αυλή του Παπικού Παλατιο κι εκεί, ανάμεσα στα σκόρπια προσωπικά αντικείμενά της και στις καθημερινές χειρονομίες της εξέθεσε τις επιθυμίες της αλλά και τις οδύνες της, εξέθεσε την ίδια τη ζωή της ∙ οι σοκαριστικοί “ζωντανοί πίνακες” του νοτιοαφρικανού Brett Bailey στην παράσταση «Exhibit B», ενός καλλιτέχνη που γνώρισε από πρώτο χέρι το απαρτχάιντ και δεν είχε κανένα δίσταγμο να παραστήσει ενώπιον του εκλεπτυσμένου θεατρόφιλου κοινού της Αβινιόν το όνειδος της αποικιοκρατίας, της σκλαβιάς, του ρατσισμού και της εκμετάλλευσης πάνω σε μια σκηνή όπου δέσποζε ένα άγαλμα του Χριστού με κομμένο το ένα χέρι, σαν αυτό που ξερίζωναν από τους σκλάβους που δεν ήταν αρκετά αποδοτικοί στη δουλειά τους∙ ακόμη, ο Φάουστ του Γκαίτε που είχε είκοσι χρόνια να ανέβει ακέραιος στη Γαλλία, από το γερμανικό θίασο του Nicolas Stemann∙ το Projet Luciole, του Nicolas Truong, που, ακολουθώντας τα ίχνη του Παζολίνι, έθεσε στον εαυτό του το ερώτημα της ζωτικότητας της κριτικής σκέψης στις μέρες μας, χαρίζοντας ένα χαρισματικό “φιλοσοφικό θέατρο”, όπου ζωντάνεψαν επί σκηνής τα σημαντικότερα φιλοσοφικά ρεύματα κι έστησαν διάλογο μεταξύ τους τα μεγαλύτερα κείμενα στοχασμού και αναζήτησης.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι το ραντεβού του Ιουλίου στη μικροσκοπική Αβινιόν με τις περισσότερες από πεντακόσιες θεατρικές σκηνές δε θα είχε σταθεί τόσο γενναιόδωρο αν παράλληλα με όλα αυτά που περιγράψαμε και που αποτελούν το λεγόεμνο Φεστιβάλ “In” , χρηματοδοτούμενο από το Υπουργείο Πολιτισμού και τις τοπικες αρχές δεν βρισκόταν σε ταυτόχρονη εξέλιξη και το πιο εναλλακτικό σκέλος του, το “Off”, το οποίο προτείνει παραστάσεις διαφορετικών προβληματισμών, συναυλίες, συζητήσεις και θέατρο δρόμου και συμμετείχε φέτος με περισσότερους από 1000 θιάσους και περισσότερα από1300 δρώμενα.
