της Ελένης Καρρά
My silly paintings are a nutcracker. Ελπίδα Ρίκου, σχέδια 2020-2022. Ένας ποιητικός χαρταετός, φτιαγμένος από λέξεις και εικόνες, πετά πέρα από τις πόλεις της πανδημίας και της μετά-πανδημίας, της παιδικότητας και της ενηλικίωσης, της νοηματοδότησης και της απώλειας νοήματος.
Στο or.artspace. Εκεί όπου η Ελπίδα Ρίκου πραγματοποιεί την πρώτη της ατομική έκθεση – που δεν είναι ούτε ακριβώς πρώτη, ούτε ατομική, ούτε έκθεση. Είναι αυτό που συμβαίνει – μια κατάσταση/situation – όταν μια εικαστικός-ανθρωπολόγος με πλούσιο βιογραφικό αποφασίζει να αμολήσει καλούμπα, να πάρει μπογιά και μαχαίρι, και ν’ απευλεθερώσει ένα γυναικείο σύμπαν που τραγουδά κραυγάζοντας, ή κραυγάζει τραγουδώντας. Ένα ποιητικό κάλεσμα, αποτελούμενο από «ζωγραφιές» φτιαγμένες με μαρκαδούρους σε A4, μαύρους τοίχους στους οποίους «τρέχει» το λευκό νήμα με αποσπασματικές φράσεις, κείμενα φίλων που αποδέχτηκαν την πρόσκληση/πρόκληση να υιοθετήσουν έργα και να συνομιλήσουν μ’ αυτά, τις φωνές τους που αντηχούν στη βίντεοεγκατάσταση, έναν εξαιρετικά προσεγμένο εικαστικά (από τον Dennis Spearman) κατάλογο που θα μπορούσε να είναι και βιβλίο, με κείμενα και έργα, και από ποιητικά θραύσματα, σε διάφορες γλώσσες, που τρέχουν μέσα στις εικόνες.
“This is not a love song” και – this is not an exhibition. This IS a love song. Mια πρόσκληση σε γυμνό γεύμα ανάμεσα σε εποχές, χώρους, κατηγοριοποιήσεις – η ωριμότητα στην οποία μπορεί να φτάσει η καλλιτέχνης/πολιτικός(η) επιστήμονας με τη «ροκ» ματιά στον κόσμο, όταν τολμά να απεκδυθεί το βαρύ φορτίο της γνώσης, των ορίων και των θεσμικών συμβάσεων και να πετάξει, με τα πιο απλά υλικά. στο χαρτί. φιγούρες ονειρικές ή εφιαλτικές, ροκ ή μυθικές, τερατώδεις ή αφηρημένες. Η καρδιά μου ξεγυμνωμένη (κατά Μπωντλαίρ), αλλά εδώ είναι μάλλον τα σπλάχνα μου, το κορμί, τα βυζιά, το βλέμμα και το υπό-α-συνείδητο ξεγυμνωμένα και σερβιρισμένα σε πιατέλες Α4. Η γυναίκα – διότι για έναν καθαρά γυναικείο κόσμο/λόγο πρόκειται – τεμαχισμένη. Η οικουμενική γυναίκα, της Ανατολής και της Δύσης, του μύθου και της φαντασίας, η γυναίκα ως κατασκευή που φιμώνεται, ασφυκτιά και καταψύχεται. Και στην οποία η Ρίκου δίνει φτερά και λέξεις, και ένα νήμα για να βγει έξω από τον λαβύρινθο της εικόνας που έχει στήσει γι αυτήν η αντρική ματιά.
Σ’ έναν χώρο στον οποίο μπορεί να επιτρέψει στη δύναμή της να ξεδιπλωθεί, καθώς, όπως γράφει η επιμελήτρια της έκθεσης Κυβέλη Λιγνού-Τσαμαντάνη, «τα εν λόγω σκίτσα αναδεικνύουν δύο εμφανείς τάσεις: τη δημιουργία «χώρου» και τη χρήση γλώσσας. Αν και η πρώτη παράμετρος περιγράφει εν γένει τη ζωγραφική διαδικασία για πολλούς καλλιτέχνες, στην περίπτωση της Ρίκου η χρήση της γλώσσας είναι άρρηκτο κομμάτι της δημιουργίας «χώρου»».
Κι αυτός ο χώρος είναι που χρειαζόμαστε για να αναπνεύσουμε, πέρα από τα στερεότυπα του φύλου, του φίλου, της φυλής και της τόσο άφιλης νέας εποχής.
INFO: για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το or.artspace και την Ελπίδα Ρίκου μπορείτε να δείτε εδώ:
https://orartspace.com/?page_id=102
και εδώ: https://elpidarikou.com/
Ελπίδα Ρίκου My silly paintings are a nutcracker. Σχέδια 2020-2022 (or.artspace, 2023, σ.224). Εισαγωγικό κείμενο: Κυβέλη Λιγνού-Τσαμαντάνη. Συμμετέχουν με κείμενα και έργα που παίρνουν αφορμή από τα σχέδια: Εύα Γιαννακοπούλου, Σοφία Γρηγοριάδου, Θάνος Κάππας, Ελένη Καρρά, Δήμητρα Κονδυλάτου, Θάλεια Ραυτοπούλου.
Περιλαμβάνεται έκδοση καταλόγου.
Διάρκεια: Ως 07/01/2024
Ημέρες και ώρες λειτουργίας: Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, ώρα 18:00-22:00 /Σάββατο, ώρα 12:00-22:00 /Κυριακή, ώρα 12:00-16:00.
Τοποθεσία: or.artspace, Δημητρακοπούλου 89, Κουκάκι (μετρό: Συγγρού-Φιξ)
Οπτική επικοινωνία και σχεδιασμός καταλόγου: Dennis Spearman
