Τέσσερα ανέκδοτα ποιήματα της πρωτοεμφανιζόμενης (και στη λίστα του Αναγνώστη για τα Λογοτεχνικά Βραβεία 2016) Βασιλείας Οικονόμου.
Μεταξύ άλλων
Υπάρχουν άλλοι ουρανοί με αφόρετα λευκά ρούχα
που δε θρηνούν θανάτους αστεριών ή του φωτός τις πληγές
στα βραδινά τους φορέματα Αν ήμουν κάτω απ’ τα σεντόνια τους
θα ξήλωνα μία μία τις ραφές να ξεχυθεί όλη η βροχή και
το ασημένιο βάμμα της σελήνης να τελειώνουμε επιτέλους
με τους ρομαντισμούς
Θα σκάψω ψηλότερα ως τους θεούς
κι αν ήσουν δικός μου θεός
τυλιγμένη στα πολλά σου τα χέρια
θα αναιρούσα τις εποχές
Θα αναιρούσες τις εποχές
κρατώντας μήνες στις παλάμες
και μ’ ένα σου άγγιγμα το χρόνο θα συνέθλιβες
να μη ψηλώσει η ώρα
ούτε ο καιρός που θα μας τσαλακώσει
Όταν θα φεύγεις φρόντισε μη κουβαλάς σταυρούς
Το κρεβάτι δε θα κάνω κενοτάφιο
Από μακριά πέρνα στα μάτια μου χαλκάδες
κι εγώ σιωπηλά θα δεχτώ
το τράβηγμα
του βλέμματος
ELIKON
Καθίσαμε κοντά στο μνημείο κρατούσαν οι τοίχοι γερά τ’άντερα της μαρκίζας που εξέλιπε κι εμείς με τα δικά μας να φθίνουν αθέατα θαυμάζαμε στ’ αποτυπώματα τις επιδείξεις του χρόνου
Εκείνη τη στιγμή
αποφάσισα
αφού δεν είναι πια σκοτάδι
αφού δεν είναι δωμάτιο
με ουρανούς κρεμαστούς
και το ταβάνι σύννεφο που
ξεφλουδίζει
τη σκουριά του
Αφού απαλλάξαμε
το μαξιλάρι απ’τα μαλλιά μας
και τα χέρια μας έλυσαν
τα μεταξύ τους μπερδέματα
για λίγο
ας πούμε
πως δεν είναι Μάης
ας πούμε
πως φταίει
ο καιρός που τρέμω
ο κωλόκαιρος – και όχι
εσύ
και τα βαθιά σου στην ανάσα φωνήεντα
όχι εσύ
που τώρα αδιάφορα
(σαν να μην είμαι εδώ)
πάνω μου γέρνεις
Απάντηση
Μάνα
μου λείπει
το σκληρό σου
στήθος
Χαϊδεύω το δικό μου
μα μένω πάντα
νηστική
Αν δε χωράω
ολόκληρη
στα χέρια σου
κόψε
και κράτα μόνο
το κεφάλι μου
Πνίξε
τα μάτια μου στο γάλα
να κλάψω με
παράφορη αθωότητα
Θα σε πληρώσω θα
με όλα μου
τα δόντια
Μάνα το παραδέχομαι
Νοσταλγώ τον απόλυτο τρόπο
που κάποτε σ’έτρωγα εγώ
και όχι εσύ
εμένα
Είπες πως σου αρέσουν τα παιχνίδια
Απόψε ειμαι σκύλος
αν είσαι γάτα
κι αυτό δεν θα σημαίνει περισσότερα
απ’ όσα ήδη εννοούνται
όμως μη μπερδευτείς και
πιστέψεις στην πίστη μου
σε προκαλώ
να πιστέψεις στη γλώσσα μου
που
παραμένει επίμονη
να πιστέψεις στα δόντια μου –προειδοποιώ
και σίγουρα
να μην πιστέψεις την ουρά μου
φρόντισε ν’ αποφεύγεις μεταφράσεις
της σταθερότητας του ύψους
ή της ακρίβειας του ρυθμού
-δεν έχει να κάνει με την ευτυχία
σε προκαλώ να πιστέψεις στην πείνα μου
και πάνω απ’ όλα
πίστεψε
στην πηγαία
ζωώδη μου
πρόθεση
να κοιμηθώ στα
πόδια σου
Photo : Ania, Poznan, Poland (1999), photograph by Magda Biernat
