Έφυγε από τη ζωή ο ποιητής, κριτικός και μεταφραστής Γιώργος Μπλάνας. Είχε γεννηθεί στην Αθήνα το 1959. Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1987 με την έκδοση της ποιητικής συλλογής: Η ζωή κολυμπά σαν φάλαινα ανύποπτη πριν την σφαγή. Έκτοτε εξέδωσε 10 ποιητικά βιβλία, άσκησε επί δεκαετίες την κοινωνική, πολιτική και λογοτεχνική κριτική και μετέφρασε πλήθος συγχρόνων, κλασικών και Αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων. Οι μεταφράσεις του αρχαίων δραματικών και σαιξπηρικών έργων χρησιμοποιούνται συχνότατα σε παραστάσεις του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου και άλλων θεατρικών οργανισμών. Οι εργασίες του έχουν επανειλημμένα βραβευθεί: Βραβείο Περιοδικού Διαβάζω, Έπαινος Κάρολος Κουν, Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης.
Μια τελευταία συνέντευξή του στο Βήμα και στη Έρη Βαρδακη (11.06.2023)
Γιώργος Μπλάνας, «Πλέον δεν γνωρίζουμε πώς να διαβάσουμε ποίηση»
Η Εταιρεία Συγγραφέων
Με μεγάλη θλίψη πληροφορηθήκαμε την πρόωρη απώλεια του μέλους της Εταιρείας μας ποιητή, κριτικού και μεταφραστή Γιώργου Μπλάνα. Ο Γιώργος Μπλάνας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959 και εμφανίστηκε στα γράμματα το 1987 με την έκδοση της ποιητικής συλλογής: Η ζωή κολυμπά σαν φάλαινα ανύποπτη πριν την σφαγή. Το 2015, έλαβε το κρατικό βραβείο μετάφρασης ξένης λογοτεχνίας ενώ παλαιότερα είχε τιμηθεί με το βραβείο του περιοδικού Διαβάζω για την ποιητική συλλογή του Στασιωτικά [1-50] καθώς και με τον έπαινο Κάρολος Κουν για τη μετάφραση της τραγωδίας του Ευριπίδη Ηρακλής Μαινόμενος.
«Η ποίηση του Γιώργου Μπλάνα», σύμφωνα με τον Αλέξη Ζήρα, «διαθέτει στίχους γεμάτους εσωτερική ένταση και ευφάνταστη αλχημεία, γλώσσα παροξυσμένη που αποθησαυρίζει λέξεις και φράσεις στη διαδρομή από την αρχαία ως τη μεσαιωνική και τη νεώτερη φάση της, έχοντας συνεχείς αυξομειώσεις στο ρυθμό της που υποδηλώνουν τον ενθουσιασμό της αταξίας. Ο ποιητής με ένα πλήθος από εικόνες κρυστάλλινης διαύγειας και στοχαστικού συγκριτισμού μεταπλάθει το μεταφυσικό ρίγος σε ρίγος της ανθρώπινης ύπαρξης. Από τα πρώτα του ακόμη βιβλία φαίνεται ότι οι στοχασμοί και οι διερωτήσεις του δεν υπακούουν σε κάποια δέσμευση αλλά βγαίνουν από μια κατάσταση ψυχικής μέθης, από ένα “παραλήρημα” εταστικό. Το ρομαντικό αυτό βίωμα που οραματιζόταν τον άνθρωπο “σαν δέντρο δραματικά μοναχικό” μέσα στο δάσος της Ιστορίας, κατόρθωσε στα τελευταία του βιβλία να μετουσιωθεί σε ένα έπος δοξαστικό της παλικαριάς και της αψηφισιάς, της περιφρόνησης για τα όρια, αλλά και σε μια ελεγεία της αδιαφορίας για την ίδια τη λογική και τη σωφροσύνη».
Εκ μέρους του Δ.Σ. και των μελών της Εταιρείας Συγγραφέων εκφράζουμε τα βαθύτερα και ειλικρινή μας συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους του.