Μια νέα στήλη για τον Αναγνώστη. Τιτλοφορείται “Η επαναμάγευση του κόσμου” και είναι μια φωτογραφική δημιουργία του συγγραφέα Φώτη Θαλασσινού. Ο Φώτης τριγυρνάει στο κέντρο της Αθήνας φωτογραφίζει έλληνες και ξένους, περσόνες, queer, καλλιτέχνες, πειραγμένα πλάσματα και σχολιάζει. Το πρώτο φωτογραφικό του αποτύπωμα έχει τίτλο : : Δύο φιλέλληνες νομάδες.
του Φώτη Θαλασσινού
Να είναι όλα δρόμοι που ξεκινάνε από παντού και δεν καταλήγουν πουθενά. Δρόμοι γεμάτοι ανθρώπους που αφήνουν τα ίχνη τους και αν τα δεις από ψηλά, δεν καταλήγουν πουθενά. Η επιστροφή στο ίδιο σημείο όπως είχε πει και ο Ηράκλειτος δεν υφίσταται. Πολλοί άνθρωποι στο Μοναστηράκι είναι νομάδες και Μοναστηράκι είναι ένα κέντρο, είναι παρυφές, ένα σημείο μηδέν που οι ακρώρειες του χάνονται πίσω από γνόφους. Οι δύο Ιταλοί της φωτογραφίας non binary ερωτευμένοι, περιπλανώμενοι στο άπειρο , από άγνωστη γη σε άγνωστη γη, από την Ελλάδα στην Πολωνία και μετά Ισπανία και μετά αλλού, δυο καλλιτέχνες μουσικοί που συνδυάζουν του ήχους της πόλης με αστικές εικόνες και με οριακούς συναισθηματικούς συμβολισμούς. Φόβος και λογοτεχνία και άλλες τέχνες… Έχουν μια ιστορία μοιρασμένη μ’ έναν «ακριβοδίκαιο» τρόπο μεταξύ πόνου και φωτός. Ό,τι φοράνε απ’ την μεγάλη τους ρακοσυλλογή-θησαυροί στα σκουπίδια. Ανάμεσα στα τιμαλφή αυτού του μαζέματος κι ένας χάρτης της Ελλάδας 150 χρόνων. Το βλέμμα μου καρφωμένο στην πατρογονική Κω. Ο χάρτης είναι όλα τα σημεία απ’ τα οποία φύγαμε. Στο βλέμμα της γυναίκας ο Ρεμπώ και στο βλέμμα του άντρα αυτό το μισοσκόταδο που ήταν ο Λωτρεαμόν ή ο Αρτώ. Η γυναίκα η Sylvia Άρτεμις Marcantoni Taddei και ο άντρας ο Massimo Μάξιμος Sannelli. Το πνεύμα τους τόσο απελευθερωμένο απ’ τα πάθη της επίγνωσης της θνητότητάς μας όσο οι περισσότεροι από εμάς δεν θ’ αποκτήσουμε ποτέ ένα παρόμοιο. Είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν τους ξέρουμε και αυτοστιγμεί με τις πρώτες λέξεις που εκστομίζονται μεταξύ μας νιώθουμε να μαστε σαν ομογάλακτοι των ίδιων αλλά και εντελώς διαφορετικών ναμάτων. Η ντροπαλότητα, μια φυσική συστολή προς θεαματικούς ανθρώπους σαν τους δύο απαθανατισμένους μου είναι δεδομένη για τον σχεδόν περιδεή παρατηρητή τους. Ο Μάξιμος με χαλασμένα δόντια, το κοινό στοιχείο όλων των φτωχών του κόσμου.
Το ζευγάρι αυτό με το καλλιτεχνικό όνομα Animaenoctis και ο τεράστιος πλούτος από δημιουργίες τους στο YouTube. Στα βίντεο τους υπάρχει η μουσική τους και απαγγελίες ποιημάτων γραμμένων από καταραμένους ποιητές. Μοιάζει να έχει εδραιωθεί η μετααποκαλυπτική εποχή. Και οι εικονιζόμενοι αμήχανοι αναζητούν απονενοημένα μέσα στη φύση την φιλοσοφική λίθο. Είναι τόσο σπαρακτικό να βλέπεις τον ποιητή Μάξιμο να μην αναγνωρίζει τη φύση καθώς αυτή εξοστρακίστηκε απ’ τον άνθρωπο και όσο το δυνατόν μακρύτερα απ’ αυτόν. Οι μελωδίες και οι ήχοι σαν για να ακουστούν από άτομα με υπερευαισθησία σε οξείς ήχους που σαν διάτοροι σκίζουν το σώμα σου στα δύο. Μοιάζουν ήχοι από αλυσίδες και μέταλλα που κουρταλούν πάνω σε άλλα τέτοια ομοειδή απομεινάρια του πολιτισμού.
Θυμάμαι την καρδιά αυτών των τυχαίων ανθρώπων που συναντήθηκαν μαζί μου γιατί πάντοτε οι πλανόβιοι συναντιόμαστε στα τρίστρατα και αναγνωριζόμαστε μεταξύ μας. Οι καρδιές μας ανοιχτές φορεμένες κατάσαρκα σαν εμβλήματα των νικητήριων μαχών μας. Δεν θα επιτρέψουμε ποτέ ξανά κανένα πλήγμα στον ρομαντισμό.
Εδώ δύο απ’ τα πιο αντιπροσωπευτικά τους βίντεο: https://www.youtube.com/watch?v=KVwocsxKge0
https://youtu.be/_tq5EggDnnY?si=MLPicV2khlyfoZ7Z
Κείμενο, Φωτογραφίες: Φώτιος Θαλασσινός – http://www.fotisthalassinos.gr
