της Αλεξάνδρας Σαμοθράκη
Ακρίβεια; Κρύο; Σεισμοί; Πόλεμοι; Προεκλογικός αγώνας; Καθημερινό στρες λόγω δουλειάς/ ανεργίας/παρκαρίσματος; Η λίμπιντό σας είναι πιο πεσμένη και από την ψυχολογία σας; Το έχει θέσει και ο Terry Eagleton εννοείται καλύτερα από εμένα: «Ο καπιταλισμός λεηλατεί τον αισθησιασμό.»
Ο Αναγνώστης όμως έχει τη λύση: μπορείτε να διαβάσετε μαζί με το έτερον σας ήμισυ( ή τρίτο/τέταρτο/πέμπτο αν είστε polyamorous) και να γίνετε τούρμπο. Σε αντίθεση με το Viagra,τα ερωτικά βοηθήματα ή τις τσόντες ,το βιβλίο δεν αυξάνει τα κέρδη των αδηφάγων φαρμακοβιομηχανιών, μπορεί να επαναχρησιμοποιηθεί μέχρι κυριολεκτικού ξεσκίσματος του και δεν βασίζεται στην εκπόρνευση κανενός (εκτός του συγγραφέα, που όμως τα ήθελε ο οργανισμός του, αφήστε που για να θεωρηθεί σωστή εκπόρνευση απαιτείται εύλογο χρηματικό αντίτιμο).
Άλλαξα τους τίτλους των βιβλίων για να δείτε πως δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από τσόντες. Κάποια εξ’αυτών είναι εξαντλημένα, φαντάζομαι από το πολύ σεξ.
Διαβάστε αυτό το βιβλίο που περιγράφει με το (κτητική αντωνυμία, α’ ενικό) ν και με το σ, όλες τις ερωτικές συνευρέσεις της Λαίδης Τσάτερλι, με τον επιστάτη του ανάπηρου (από τη μέση και κάτω ) συζύγου της. Εκτός από την περίφημη, λυρική και ταυτοχρονα ηβική σκηνή κατά την οποία οι δυο εραστές στολίζουν ο ένας τα σώματα του άλλου με αγριολούλουδα, μια ντουζίνα περιγραφών εξίσου βουκολικών ερωτικών επαφών, σε συνδυασμό με κλασσικές βωμολοχίες που ένας Έλληνας οδηγός θα μνημόνευε σε ένα χαλασμένο φανάρι, είχαν ως αποτέλεσμα ο D.H Lawrence να μη δει ποτέ το βιβλίο του εν κυκλοφορία στην Αγγλία. Εξέδωσε τον Εραστή της Λαίδης Τσάτερλι ιδίοις αναλώμασι στην Ιταλία και τη Γαλλία, λίγο πριν πεθάνει το 1929. Στο Ηνωμένο Βασίλειο όμως το βιβλίο δεν κυκλοφόρησε μέχρι το πέρας της ομηρικής δικαστικής διαμάχης μεταξύ του αγγλικού πουριτανικού κατεστημένου και του εκδοτικού οίκου Penguin που μηνύθηκε για «χυδαιότητα» όταν αποτόλμησε να το εκδώσει το 1960 για τα τεστάρει τα όρια του πρόσφατου «Θεσπίσματος Περί Αισχρών Δημοσιεύσεων». Ο εκδότης Allan Lane τελικά αθωώθηκε και εν συνεχεία πλούτισε καθότι πούλησε αμέσως 3 εκ. αντίτυπα.
Ο D.H Lawrence είχε ως σκοπό να απενοχοποιήσει το σώμα από τα κατάλοιπα της βικτωριανής ντροπή και χρησιμοποίησε τις ερωτικές σκηνές μεταξύ της Λαίδης Τσάτερλι και του Mellows ως μέσο προς τον σκοπό αυτό. Ήδη είχε προκαταλέσει αναφυλαξία στους καθώς πρέπει κύκλους της Αγγλίας με προηγούμενα «σόκιν» βιβλία του ( Ερωτευμένες Γυναίκες/Ουράνιο Τόξο) αλλά επίτηδες αυτή τη φορά το τερμάτισε. Στην πραγματικότητα τα σοκαριστικά σημεία του βιβλίου δεν είναι οι έμπνευσμένες, γεωγραφικής σχολαστικότητας περιγραφές της ανθρώπινης ανατομίας, αλλά οι ανατρεπτικές, τουλάχιστον για την καθεστηκυία τάξη- η οποία σταμάτησε να κάθεται και σηκώθηκε όρθια μετά τον «Εραστή της Λαίδη Τσάτερλι» ιδέες του όπως:
- Αταξική κοινω νία: Η Λαίδη τα δίνει όλα στο ομολογουμένως σούπερ σέξυ,λάθρα καλλιεργημένο και τρυφερό βλαχαδερό.
- Ισότητα: ξεχάστε τα μετα- πρώτο φεμινιστικά μόττο. Ο Lawrence δηλώνει πως «μια γυναίκα μπορεί να κάνει ό,τι και ένας άνδρας και μάλλον καλύτερα, επειδή είναι γυναίκα». Σήμερα που από τη μια μας μπουκώνουν ροζ παραμύθια και από την άλλη μας ξεριζώνουν με μένος τα τούλινα όνειρα του άνδρα-σωτήρα, ίσως χρειάζεται ακόμη περισσότερο να ακούσουμε τον Lawrence που έχει οραματιστεί μια σχέση απόλυτης ισότητας ως προαπαιτούμενο και όχι ως ανταγωνιστή της αγάπης ανάμεσα σε έναν άνδρα και μια γυναίκα (και για να σας προλάβω και όλων των ανάμεσα σεξουαλικών προσανατολισμών)
- Πολιτική ορθότητα: Ο Εραστής της Λαίδη Τσάτερλυ έχει προσβολές για όλους: από τους αριστοκράτες μέχρι τους καλλιτέχνες που κυνηγάνε τη θεά- σκύλα, την Επιτυχία, και από τους ιεροποιημένους γονείς (ο πατέρας της Κόνι τη συμβουλεύει να βρει αγαπητικό αλλά της τάξεως της) μέχρι τους μπολσεβίκους, τους καπιταλιστές, τους θεσμούς (με πρώτο και καλύτερο αυτόν του γάμου), την κοινωνία («η πολιτισμένη κοινωνία είναι παρανοϊκή»), τις ευγενικές κυρίες τους εργάτες, τις δασκάλες μέχρι και τον Ρενουάρ, υπενθυμίζοντας μας τη δήλωση του πως ζωγραφίζει με το πέος του και τον Σωκράτη που έδωσε στην ανθρωπότητα την ιδέα να μιλάει για τα πάντα αντί να δρα.
Ερωτώ λοιπόν εγώ: Τώρα που ψάχνουμε μάθημα να αντικαταστήσει τα θρησκευτικά, γιατί δεν δίνουμε στα παιδιά τουλάχιστον του Λυκείου να διαβάσουν αυτό το βιβλίο; Από πού θα μάθουν πώς να αγαπάνε και πώς να χτίσουν έναν καλύτερο κόσμο; Σίγουρα όχι από το porn hub.com ή από τα φούμαρα που αραδιάζει το ένα στο άλλο στα διαλλείμματα από τα φούμαρα που τους αραδιάζουν οι τράπερ στα διαλλείμματα από το gaming.
Στο ίδιο βιβλίο, οι πολλές λεπτομέριες των ερωτικών σκηνών χαρακτηρίζονται ως «άσκοπη περιέργεια» εξίσου περιττή με την περιγραφή μιας επίσκεψης στην τουαλέτα. Και αλλού αναφέρεται πως οι «οι νεκρές λέξεις είναι βιασμός- αυτό είναι προστυχιά». Ο Lawrence όμως μας κάνει λίγο ομοιοπαθητική- με το «πρόστυχο» επαναφέρει το αθώο. Και αυτό ίσως είναι που έχουμε περισσότερο ανάγκη. Δε με πιστεύετε;Για να δείτε τι πονηρά πλάσματα είστε σας παραθέτω την εξής σκηνή:
Εντελώς ξενερωμένη με τον άνδρα της που τελικά δεν ήταν ο προοδευτικός μπον βιβέρ που έδειχνε πριν αναλάβει τον τίτλο του Λόρδου αλλά άλλος ένας αριστοκράτης που εκμυζούσε την εργατική τάξη και τους φυσικούς πόρους, η κοσμοπολίτισσα και σοσιαλίστρια Κόνι (Λαίδη Τσάτερλι) καταφεύγει σε μια καλύβα στο δασύλιο του κτήματος της όπου ο Mellows εκτρέφει κοτόπουλα. Ο Lawrence έχει ήδη περιγράψει επανειλημμένα τη στειρότητα και την κλινική βαρεμάρα στην έπαυλη Τσάτερλυ και η Κόνι λαχταρά τη ζωή- είναι άνοιξη και τα αυγά εκκολάπτονται. Καθότι οι κότες δεν την ξέρουν καλά την τσιμπάνε όταν πάει να πιάσει ένα κοτοπουλάκι και ο Mellows τρυφερά της βάζει το πουλί του στο χέρι της και αυτή το χαϊδεύει ανακουφισμένη.
Βλέπετε και μόνοι σας τι άνθρωποι είστε. Μόλις σας είπα για την άνοιξη, την καλύβα-κοτέτσι, για τα κοτοπουλάκια και για τις μαμά-κότες. Και εσείς μείνατε στο (κοτό)πουλί του Mellows στο χέρι της Κόνι μόνο και μόνο επειδή χρησιμοποίησα την αντωνυμία «του». Ε , αφού αυτός τα εξέτρεφε. Όπως πλέον και τις φαντασιώσεις μας.
Αν βαριέστε να το διαβάσετε μόλις ξαναδιασκευάστηκε στο Netflix. Σε αντίθεση με τη Λαίδη Τσάτερλι, η συγκεκριμένη τηλεοπτική μεταφορά είναι αρκετά πιστή.
Ναι εντάξει, το βρήκατε, για τον Τζόυς θα σας πω αλλά όχι για κάποιο βιβλίο που εξέδωσε. Το ότι οι συγγραφείς είναι από τα μεγαλύτερα θύματα απο-ανθρωπισμού (de-humanized) που μετά θάνατον χρησιμοποιούνται από άλλους δημιουργούς ως πρώτη ύλη είναι γνωστόν. Το ότι διαβάζουμε πεινασμένα την αλληλογραφία τους όμως είναι ηθικό; Η βαθύτερη κατανόηση του έργου τους αποτελεί επαρκή δικαιολογία για την βάρβαρη καταπάτηση της ιδιωτικότητάς των νεκρών;
Ναι, το ξαναβρήκατε. Για τα Γράμματα στη Νόρα θα σας πω. Τι το ήθελε ο καψερός ο Τζόυς να γράψει στη μέλλουσα γυναίκα του πόσο του άρεσε να πέρδεται ενώ την έπαιρνε από πίσω και πόσο ήλπιζε με τις κινήσεις του να την απαλλάξει επαρκώς από τα αέρια της; Τώρα το ξέρουμε όλοι.
Δεν πάει να ποζάρουν και οι δυο όσο βλοσυροί θέλουν στις αιώνιες φωτογραφίες τους; Η Nora Barnacles πλέον θα είναι το «πουτανάκι» του Joyce που με την αλληλογραφία του θα έκανε τον Γκουσγκούνη να κοκκινίσει (πιθανότατα από ντροπή) και να μοιάζει με Ουρσουλίνα.
Αυτό το βιβλίο δεν αποδεικνύει παρά μόνο τρια πράγματα- πως το συγγραφικό ταλέντο είναι σαν τη λαγνεία: δεν συγκρατείται με τίποτε και ξεσπάει σε οποιαδήποτε αφορμή, πως η Κατερίνα Σχινά, είναι η καλύτερη μεταφράστρια μας και πως ο Τζόυς ήταν πολύ τυχερός που δεν είχε κινητό να στέλνει και dick pic.
Ποιος δεν έχει φαντασιωθεί φοιτήτρια στα ντουζένια της; Η πανέμορφη Λούλα θέλει να φτάσει στο αποκορύφωμα του οργασμού και εκτός από την ινδική κάναβη, τον Στέλιο, τα δαχτυλακια της, ένανα περίεργο τύπο και το νομό ΑχαΊας, της συμπαραστέκονται στον ερωτικό της μαραθώνιο πάνω από 20.000 Έλληνες που έχουν ήδη αγοράσει αυτό το βιβλίο το οποίο είχε ανέβει και ως θεατρικό έργο.
Με περιγραφές όπως το «υγρό της τριαντάφυλλο που έκαιγε ανάμεσα στα πόδια της» και ευγενικές εκφράσεις επιπέδου πχ. για το μαραφέτι του Στέλιου, του φίλου της, ο αναγνώστης-μπανιστιρτζής ίσως σταματήσει να ενδιαφέρεται αν η Λούλα θα φτάσει στον οργασμό επειδή μπορεί να φτάσει πρώτος στον δικό του. Το ότι φτιαχνόμαστε με μια αιώνια πλέον φοιτήτρια που πενηνταρίζει (α’ έκδοση 1996), δεν θα έπρεπε να μας ανησυχεί τόσο όσο το γεγονός ότι το πιο πρόσφατο βιβλίο του Ραπτόπουλου είναι η «Ανέγγιχτη», η ιστορία του ανέραστου γάμου του Καζαντζάκη με την πρώτη του γυναίκα. Ρε μπας και γινόμαστε ντεκαβλέ ως έθνος;
Ένας εικοσάχρονος διακοπάρει σε ένα κάστρο της Ιταλίας και έχει διάφορες ερωτικές περιπέτειες δια χειρός Martin Amis. Όχι δεν εννοώ πως ο Martin Amis έχει βάλει τον εαυτό του στο βιβλίο για να ικανοποιεί χειρονακτικώς τον χαρακτήρα του Κηθ. Αν και θα μπορούσε. Απορώ πως δεν το σκέφτηκε. Εν τω μεταξύ ο Martin Amis είναι η ζωντανή απόδειξη της γενικής παραδοχής πως ο κόσμος δεν διαβάζει- το γεγονός ότι ζει και δεν τον έχουν κάνει κόσκινο τίποτε φανατικοί Ισλαμιστές με αυτά που λέει αλλά προτιμάνε τον καημένο τον Ρούσντι- μόνο ως σύμπτωμα της παρακμής της φιλαναγνωσιάς μπορεί να εκληφθεί.
Το μουνί της Ιρένε-Λούις Αραγκόν, μτφρ. Ιωάννα Αβραμίδου, Νεφέλη
Εντάξει αυτό το έβαλα για τον τίτλο. Ο Λούις Αραγκόν στο αποκορύφωμα του γαλλικού υπερρεαλισμού περιγράφει τα απερίγραπτα με απερίγραπτο τρόπο. Δεν ξέρω αν θυμάστε το ανέκδοτο « γιατί οι γυναίκες βλέπουν ολόκληρες τις τσόντες; Για να δουν αν θα παντρευτούν οι πρωταγωνιστές στο τέλος» αλλά κάπως έτσι συμβαίνει και σε αυτό το βιβλίο. Δεν χρειάζεται να το διαβάσετε ολόκληρο γιατί ακόμη και αν το διαβάσετε ολόκληρο θα είναι σα να μην το έχετε διαβάσει ολόκληρο- είναι σαν να εξηγεί ο Εμπειρικός στον Αντρέ Μπρετόν τι είδε στον ύπνο του ή πως φτιάχνονται τα γεμιστά ή ότι είδε στον ύπνο του να φτιάχνει γεμιστά. Υπερρεαλισμός, όχι αστεία.
Πήγατε να πείτε ότι σαν υποδουλωμένο ανδρείκελο της ανδροκρατίας αναφέρω μόνο βιβλία για τη γυναικεία σεξουαλικότητα γραμμένα από άνδρες; Ή μήπως τολμήσατε να σκεφτείτε πως οι άνθρωποι των γραμμάτων το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να διαβάζουν;
Η Κατρίν Μιγέ, η κριτικός τέχνης του καθιερωμένου γαλλικού περιοδικού Art Press σας ταπώνει και στις δυο περιπτώσεις με το αυτοβιογραφικό της πόνημα. Με πάνω από 50 ερωτικούς συντρόφους που ήξερε πως τους έλεγαν και μπόλικους άλλους που δεν είχαν το χρόνο να της συστηθούν με αποτέλεσμα να τους αντιλαμβάνεται ως «άμορφο,συλλογικό οργανισμό» έλαβε μέρος σε όργια, gang bang στο Δάσος της Βουλώνεις (σόρυ), παρτούζες και διάφορα άλλα ωραία σόσιαλ events της ανέμελης δεκαετίας των ‘60s και επιβίωσε για να μας τα διηγηθεί.
Νομίζατε πως οι φεμινίστριες θα της έλεγαν καμιά καλή κουβέντα; Λάθος! Πέσανε να τη φάνε, αλλά μετά από τόση σωματική προσπάθεια το μόνο που δεν ίδρωνε πάνω της ήταν το αυτί της.
Αν παραφτιαχτείτε με τις περιγραφές, δείτε μια φωτογραφία της συγγραφέως για να έρθετε ακαριαία στα ίσα σας.
Και άλλη μια Γαλλίδα των 60s γράφει για τον σαδομαζοχισμό πολύ πριν γίνει της μοδός με τα clean cut βιβλία της E.L James. Ξέρω πως θα θέλατε να σας πω παραπάνω. Αλλά δεν θα το κάνω.
Προσοχή! Ο τίτλος δεν πρέπει να συγχέεται με το «Γάμησε Τα» που αφορά τον κρατικό προϋπολογισμό.
Ένα σκληρό βιβλίο, κάπως νουάρ και κάπως τσόντα, δεν θα είχε θέση σε μια λίστα ερωτικών βιβλίων αλλά περί ορέξεως κολοκοθόπιτα και επίσης είναι γραμμένο από γυναίκα. Δυο νεαρά κορίτσια, που ζουν στο περιθώριο της γαλλικής επαρχίας προσπαθούν να επιβιώσουν σε έναν βίαιο κόσμο. Σοκαριστικό και καταθλιπτικό, εντελώς αντί-κούκου ωμό και περιγραφικότατο. Μια φίλη μου με πήγε να δω και την ταινία όταν ήμαστε φοιτήτριες. Δεν είναι πια φίλη μου. Αλλά κράτησα το βιβλίο.
Σοβαρά τώρα θέλετε και άλλα 61 βιβλία; Ξέρουμε και στον Αναγνώστη να δουλεύομε το click bait. Φευγάτε.
Αγαπητή Αλεξάνδρα,
σε μια (απέλπιδα) απόπειρα να συγκαλύψω τα (χαώδη) κενά της παιδείας μου θα εκτιμούσα την από μέρους σας συνεισφορά μέσω της παράθεσης των λοιπών τίτλων του σχετικού πεδίου (παραιτούμενος της αξίωσης των ευστόχων σχολίων σας για κάθε τίτλο). Για την διευκόλυνσή σας, αφαιρέστε ότι αφορά Ντε Σαντ (έχει αντικαταστήσει το Ιερό Ευαγγέλιο), Μαζόχ, Μπατάιγ, Μέγα Ανατολικό.
Καιρό είχα να γελάσω τόσο. Και … ποιοτικά, όχι χαζά. Να είστε καλά Αλεξάνδρα Σαμοθράκη. Από τα … 69 που γίναν 8 έχω διαβάσει τρία. Θα διαβάσω και τα άλλα εν αναμονή των υπολοίπων 61