της Αλεξάνδρας Σαμοθράκη
Οι αυτονόητοι λόγοι που ο κορονoϊός είναι αξιομίσητος, προφανώς και δε διαφεύγουν σε κανέναν. Επειδή, όμως, η τιποτένια πλευρά της ανθρώπινης φύσης δεν καταφέρνει να θρηνεί 24ώρες την ημέρα για την ύπαρξη τόσων ζωών, για την καταστροφή της παγκόσμιας οικονομίας και τη συνακόλουθη επέλαση της ύφεσης κτλ, έχω εντοπίσει μερικούς ευτελέστερους λόγους που η όλη κατάσταση πραγματικά με εκνευρίζει:
- Οι ατέλειωτες ώρες στο τηλέφωνο. Οι συγγενείς, γνωστοί, φίλοι και κουμπάροι που ξαφνικά βρέθηκαν με τόσο χρόνο στα χέρια τους που έχουν πάθει λογοδιάρροια. Χειρότεροι από αυτούς, βέβαια, είναι οι χαμένοι φίλοι που ξαφνικά σε θυμούνται τώρα που τους το επέτρεψε η πολυάσχολη ζωή τους. Ακατάσχετες φλυαρίες συνομιλητών που δεν έχουν νέα – το πιο συγκλονιστικό που άκουσα τις τελευταίες 4 μέρες είναι «τελείωσε η κεραμιδί κλωστή» για τα πόδια του φλαμίνγκο που πλέκει η μαμά μου.
- Ο Τσιόδρας. Μη με παρεξηγείτε, τον αγαπώ, όπως όλη η Ελλάδα. Απλά, τουλάχιστον 2 από τους προαναφερθέντες συγγενείς, φίλους και κουμπάρους θα πάρουν τηλέφωνο ακριβώς στις 6, τα παιδιά θα θυμηθούν ενώ μιλάει να παίξουν πιάνο (δεν ξέρουν πιάνο) και ο άνδρας μου νομίζω πως τον ζηλεύει γιατί πηγαινοέρχεται μπροστά από την τηλεόραση.
- Οι θεωρίες συνωμοσίας. Στην πραγματικότητα έχουν ήδη καταρριφθεί από το γονιδίωμα του ιού, πολλοί όμως από τους τηλε- συνομιλιτές μου υποστηρίζουν πως ο ιός κατασκευάστηκε από τη CIA για να ανακόψει την ανάπτυξη της Κίνας και το πράγμα κάπου στράβωσε. Κατ’ουσίαν, η πίστη στις θεωρίες συνωμοσίες φανερώνει θετικούς και αισιόδοξους χαρακτήρες με ανθρωποκεντρικές ιδέες που πιστεύουν πως όλα μπορούν να προβλεφθούν/διορθωθούν, και αρνούνται πως μια αναποδιά έκανε όλο τον πλανήτη να τρέχει σα μυρμήγκια που κάποιος ψέκασε με Μπαϊγκόν.
- Το Νετφλιξ. Είναι το αντίστοιχο μιας ρομαντικής σχέσης με άδοξη κατάληξη που προηγήθηκε σχέσης που οδήγησε σε γάμο -γιατί ο πρώην σου παντρεύτηκε την αμέσως επόμενη φιλενάδα του; Το ίδιο ακριβώς συναίσθημα μου προκαλεί το Νετφλιξ -έχουμε περάσει τόσα βράδια μαζί και, τώρα που το χρειάζομαι, ρίχνει την ανάλυση για να δουν και αυτοί που το θυμήθηκαν τώρα στην ανάγκη. Για να μη σχολιάσω τη νέα, γερμανόφωνη σειρά με τα μικράτα του Φρόυντ, που μοιάζει περισσότερο σε κακέκτυπο Σέρλοκ Χολμς. Νετφλιξ, προδότη.
- Η παραμέληση. Μετά την εσπευσμένη άφιξή μας από την Αγγλία και τον κατ’οίκον περιορισμό μας, η ελληνική αστυνομία δε μας έχει δώσει την παραμικρή σημασία. Έχουν τη διεύθυνση μας και όλα μας τα τηλέφωνα, και δεν έχουν δώσει κανένα σημείο ζωής, πράγμα που το θεωρώ τουλάχιστον αγενές. Ο άνδρας μου επιμένει πως μας παίρνουν αλλά η γραμμή είναι πάντα κατειλημμένη (βλ. 1)
- Η καραντίνα, αλλά όχι για τους λόγους που νομίζετε. Δεν προλαβαίνω να διαβάσω. Δεν προλαβαίνω να τακτοποιήσω. Δεν προλαβαίνω καν να μιλήσω με όλους μου τους γνωστούς. Αυτό σίγουρα κάτι λέει για την οργανωτικότητα και την αποτελεσματικότητα μου. Δεν έχω πια τη δικαιολογία της έλλειψης χρόνου. (βλ. 1)
- Επίσης η καραντίνα, αλλά λόγου κόστους. Για τους περισσότερους το πρόστιμο είναι €150, αλλά αν έχεις γυρίσει από το εξωτερικό €5.000. Όχι ότι θα πήγαινα πουθενά, αλλά δεν θα έπρεπε να γίνει ένα είδος αρμπιτράζ;
- Τα παιδιά μου, που είναι άψογα και ολιγαρκή σε γενικές γραμμές αλλά, αν σε βρουν καθιστό στον καναπέ, σε χρησιμοποιούν για να κάνουν επίδειξη μικτών πολεμικών τεχνών και, αν σε βρουν ξαπλωτό ή να έχεις εκθέσει με άλλο τρόπο καρωτίδα/ κοιλιά ή άλλα ζωτικά όργανα, το γυρνάνε σε κραβ μαγκά (krav maga). Επίσης, και αυτό με πειράζει περισσότερο, δε μου δίνουν από τις κρέμες άνθους αραβοσίτου τους, οπότε αναγκάζομαι να τους κλέβω κουταλιές.
- Η πανηγυρική επικράτηση των βιολογικών αναγκών. Χωρίς να έχουμε φτάσει ποτέ στη νιρβάνα, ο προηγούμενος τρόπος ζωής μας επέτρεπε τη σπατάλη, την πολυτέλεια, την άνεση. Όταν πακετάραμε τις βαλίτσες μας στην Αγγλία προτίμησα, αντί για το νέο μυθιστόρημα της Χίλαρι Μαντέλ που ήθελα να διαβάσω σαν κολασμένη, να πάρω δύο πακέτα μακαρόνια και ένα αλεύρι. Μπορεί η συγγραφέας να έχει δύο βραβεία Μπούκερ, αλλά δεν έχει υδατάνθρακες.
- Να ακούω στεναχωρημένους τους φίλους μου (βλ 1). Να βάζουν τα γενναία τους πρόσωπα στις βιντεοκλήσεις και να γελάνε, αλλά να σου λένε πως έχουν καταντήσει να τους λείπει η μάνα τους (με την οποία σκοτώνονται στο 10’), να αναπολούν παλαιές σχέσεις (που τους έχουμε χαράξει το αμάξι με κλειδί), να βγαίνουν χωρίς υπεύθυνη δήλωση «γιατί ήθελαν να επαναστατήσουν», και να ελπίζουν πως όταν τελειώσει όλο αυτό θα καπνίσουμε ένα 24ωρο στην πλατεία, σταματώντας μόνο για φαγητό και καφέ. Όλο αυτό κάποια στιγμή θα τελειώσει. Και εγώ θα τους χτυπάω ότι τους έλειπε η μάνα τους και ο βλάκας που πάντα κοροϊδεύαμε. Και αυτό κάτι λέει για το πόσο μικροπρεπής είμαι. ‘Η πόσο καλή φίλη.
