Χάρολοντ Πίντερ και Ευθύμης Φιλίππου: Ζωογόνα αφοσίωση ή ντεμοντέ αποδόμηση; (της Όλγας Σελλά)

0
767

της Όλγας Σελλά

Εξομολογητικός πρόλογος: στα θετικά μιας παράστασης συνυπολογίζω την αφοσίωση των συντελεστών και τη σύνδεσή τους με το κείμενο που καταπιάνονται, το κέφι και την έμπνευσή τους,  όταν αυτά αποτελούν βασικά συστατικά του τελικού αποτελέσματος στη σκηνή και όταν μεταδίδονται ατόφια στην πλατεία. Και ξέρετε κάτι; Φαίνονται πολύ όταν υπάρχουν αυτά τα βασικά –για μένα- συστατικά μιας προσπάθειας, που μπορεί να μην είναι τέλεια, απογειωτική, μοναδική, αλλά είναι αληθινή και γι’ αυτό δημιουργική. Και υπάρχουν και άλλες παραστάσεις, που «βαφτίζουν» έμπνευση, αποδόμηση ή πείραμα την χωρίς άξονα, αιτία και αποτέλεσμα παρέμβαση στα κείμενα και στη σκηνική απόδοση. Οι δύο παραστάσεις με τις οποίες καταπιάνομαι σήμερα εκπροσωπούν αυτές τις δύο διαφορετικές σκηνικές διαδρομές. Η μία πληροί απολύτως όσα ανέφερα παραπάνω, και δύο νέα κορίτσια πήραν ένα δύσκολο κείμενο –το «Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα», του Ευθύμη Φιλίππου– και έστησαν μια ευφρόσυνη και έξυπνη παράσταση στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Ένα πάτωμα πιο κάτω, στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, δύο επίσης νέοι καλλιτέχνες, με πολύ μεγαλύτερη δημοφιλία και αναγνωρισιμότητα, αποφάσισαν ένα παράτολμο εγχείρημα: να σκηνοθετήσουν και να πρωταγωνιστήσουν στο έργο του Χάρολντ Πίντερ «Ο εραστής». Το αποτέλεσμα; Διαβάστε το κείμενο.

«Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα»

Παρότι γνωρίζουμε το κειμενικό σύμπαν του Ευθύμη Φιλίπου, τον τρόπο που αγγίζει πάντα την παιδική ηλικία, τις μνήμες, τη σχέση με τους γονείς, και πώς όλα αυτά μεταφέρονται στον ψυχισμό του ενήλικου, σχολιάζοντας παράλληλα και κοινωνικές συμπεριφορές, κάθε φορά καταφέρνει να μας κάνει να προσπαθούμε να κατανοήσουμε όλο και περισσότερα από τον σουρεαλιστικό του κόσμο. Στην προκειμένη περίπτωση είναι φανερό από τον τίτλο ότι υπάρχει κάποιο παιδί, που συνήθως κρατάει ένα ποτήρι γάλα, συνήθως μιλάει μόνο του, και πάντα αναζητά την επαφή. Η Τζωρτζίνα Λιώση και η Νάνσυ Μπούκλη διάβασαν με ενδιαφέρον και ευαισθησία το κείμενο και μετέφεραν στη σκηνή  έναν μικρομέγαλο κόσμο, που τα δύο πρόσωπα μπορεί να είναι οι ενήλικοι που θυμούνται την παιδική τους ηλικία (οπωσδήποτε κάπου στα ‘70’s), αποσπασματική και σκόρπια, αλλά μπορεί και να είναι τα παιδιά που μιμούνται τους ενήλικες και ξεκινούν έναν σουρεαλιστικό διάλογο, με κουβέντες που δεν ολοκληρώνονται, με ένα διάλογο κωφών (δεν γίνεται συχνά γύρω μας και από τους ενήλικες;), με μια ανάγκη να μοιραστούν σκέψεις και μνήμες, με ένα σκηνικό, απλό αλλά εύστοχο (Δήμητρα Λιάκουρα) που θα μπορούσε να είναι ένα παιδικό παιχνίδι, προσομοίωση ενός σπιτιού, σκηνοθέτησαν με κέφι και απέδωσαν σκηνικά με ταλέντο, δροσιά και φαντασία μια τρυφερή παράσταση. Γιατί όλα τα έργα του Ευθύμη Φιλίππου έχουν απέραντη τρυφερότητα, παρότι ο δρόμος προς αυτήν μπορεί να μοιάζει (ή να είναι) πολύ μπερδεμένος. Η Τζωρτζίνα Λιώση και η Νάνσυ Μπούκλη έφτιαξαν μια παράσταση γήινη, τρυφερή, κεφάτη, χιουμοριστική και αμιγώς θεατρική.

 

Η ταυτότητα της παράστασης

Κείμενο: Ευθύμης Φιλίππου, Σκηνοθεσία Τζωρτζίνα Λιώση, Νάνσυ Μπούκλη, Σκηνικά-κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα, Μουσική: Ελένη Μπούκλη, Φωτισμοί: Χριστίνα Θανασούλα. Παίζουν: Τζωρτζίνα Λιώση, Νάνσυ Μπούκλη.

Στο  Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου (Αντισθένους και Θαρύπου, Νέος Κόσμος).

Πέμπτη και Παρασκευή στις 9.15μ.μ., Σάββατο στις 9μ.μ., Κυριακή στις 7μ.μ. Επιπλέον παραστάσεις στις γιορτές: 20 και 27 Δεκεμβρίου (ημέρα Τετάρτη) στις 8μ.μ. και Σάββατο 6 Ιανουαρίου στις 7μ.μ.

 

 

Ο μαρκήσιος «Εραστής»

Ένα από τα πρώιμα έργα του Χάρολντ Πίντερ (που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2005) με ένα από τα προσφιλή του θέματα: τις ανθρώπινες σχέσεις, την προσπάθεια επαφής, και τη μοναξιά που καιροφυλακτεί στη γωνία της διαδρομής, σε όλες τις σχέσεις. Ακόμα (ή κυρίως) ανάμεσα στα ζευγάρια. Ένα έργο που γράφτηκε το 1963, είναι ήδη 60 χρόνων δηλαδή, αλλά συνεχίζει να παρουσιάζεται στα θέατρα όλου του κόσμου. Είναι η ιστορία του Ρίτσαρντ και της Σάρα που εφευρίσκουν διάφορα παιχνίδια για να κρατήσουν τη σχέση τους ζωντανή, για να μη σβήσει η φλόγα. Ένα έργο με μια σημαντική ανατροπή στο φινάλε της. Δύο ταλαντούχοι νέοι ηθοποιοί, ο Πάνος Παπαδόπουλος και η Κλέλια  Ανδριολάτου αποφάσισαν όχι μόνο να το ερμηνεύσουν, αλλά και να το σκηνοθετήσουν –παράτολμο, αλλά πόσα παράτολμα δεν συμβαίνουν στο θέατρο; Απευθύνθηκαν και στη Λένα Κιτσοπούλου, η οποία πρόσθεσε στο κείμενο του Πίντερ και δικά της εμβόλιμα κείμενα. Και στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου έχει στηθεί  ένα σύγχρονο διαμέρισμα με το χώρο του μπάνιου και της τουαλέτας να καταλαμβάνει τον μεγαλύτερο χώρο (προφανής ο συμβολισμός της κάθαρσης και του ξεγυμνώματος) και με την κρεβατοκάμαρα (σε παλ γήινα χρώματα) να φαίνεται λίγο από την ανοικτή πόρτα. Η γυναίκα είναι στο ντους. Εμφανίζεται φορώντας ζώνη αγνότητας! Ο Ρίτσαρντ, ο σύζυγος εμφανίζεται με το πουκάμισο εποχής από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης. Σταδιακά και οι δύο φορούν τέτοια κοστούμια. Οι διάλογοι παρ’ όλα αυτά σημερινοί, όπως και ο σκηνικός χώρος. Ο Ρίτσαρντ έχει αποδεχθεί ότι η Σάρα δέχεται τον εραστή της τα απογεύματα που λείπει στη δουλειά, και όταν τελειώνει νωρίτερα σκοτώνει το χρόνο του (στην παράσταση κάνοντας διαρκώς περιστροφές γύρω από το σκηνικό, κρατώντας πότε ένα κινητό, πότε μια ομπρέλα, πότε μια εφημερίδα, πάντα ντυμένος ως μαρκήσιος). Οι εμβόλιμοι διάλογοι είναι ασφαλώς της Λένας Κιτσοπούλου: «Να βαφτίσω το παιδί του πρίγκιπα Χάρι; Ποιος θα τραγουδήσει;». Το μοτίβο επαναλαμβάνεται κάμποσες φορές (ο σύζυγος που  κόβει βόλτες, η γυναίκα που περιμένει τον εραστή) και κάποια στιγμή προς το βράδυ συναντιούνται και προσπαθούν να επικοινωνήσουν. Με διάφορες εκρήξεις υστερικού τύπου (π.χ. ο Ρίτσαρντ τα βάζει μ’ ένα ρολό υγείας η Σάρα με το φουρό της που δεν μπορεί να ξεκουμπώσει) και κάπως έτσι κυλάει το έργο. Α, σε κάποια συνάντηση υπάρχει και μια απλώστρα ρούχων, στην οποία η Σάρα απλώνει με ψυχαναγκαστικό τρόπο παιδικά ρουχαλάκια. Και μια ερωτική εξομολόγηση, του τύπου «αν εσύ είσαι αυτό το καλτσάκι, εγώ είμαι το μανταλάκι»! Στο μεταξύ έχει ακουστεί ένας άγριος καβγάς ενός άλλου ζευγαριού, από κάπου απέναντι στη γειτονιά (με τη φωνή της Λένας Κιτσοπούλου να ακούγεται και με όλα τα γνωρίσματα του λεξιλογίου σε ανάλογες περιπτώσεις). Αυτός είναι ο «Εραστής» του Πάνου Παπαδόπουλου και της Κλέλιας Ανδριολάτου.

Στο δια ταύτα: δύο ταλαντούχοι ηθοποιοί αναλώθηκαν σε μούτες χωρίς νόημα. Ένα έργο που ελάχιστα θυμίζει αυτό που έγραψε ο Χ. Πίντερ, έχει γίνει αγνώριστο με τις κάθε λογής παρεμβάσεις, καλό θα ήταν να μην παρουσιάζεται ως του Χ. Πίντερ. Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει αυτή η αυθάδεια. Μια παράσταση που ήθελε να μοιάζει μεταμοντέρνα, ήθελε να παρουσιάσει αποδόμηση (μα πόσο πάλιωσαν όλα αυτά!) και το μόνο που κατάφερε ήταν να κάνει αγνώριστο ένα έργο, χωρίς άξονα και στόχο, και  να δημιουργήσει έναν σκηνικό χαβαλέ. Πόσο κρίμα…

Η ταυτότητα της παράστασης

Μετάφραση: Μαριλένα Μόσχου, Σκηνοθεσία: Πάνος Παπαδόπουλος, Κλέλια Ανδριολάτου, Μουσική: Παύλος Κόρδης, Σκηνικά – Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού , Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος, Συνεργάτις στη σκηνοθεσία: Μαριλένα Μόσχου, Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας

 

Παίζουν: Κλέλια Ανδριολάτου, Πάνος Παπαδόπουλος

Θέατρο του Νέου  Κόσμου (Αντισθένους και Θαρύπου). Κάθε Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή στις 9μ.μ ως τις 21 Ιανουαρίου. Επιπλέον παραστάσεις στις γιορτές: Σάββατο και Κυριακή, 13 και 14 Ιανουαρίου στις 9.15μ.μ.

Προηγούμενο άρθροΧρύσα Σπυροπούλου
Επόμενο άρθροΚορίννα Σεργιάδου

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ